Άνθρωποι μονάχοι

Ο Γιάννης Αντύπας μέσω του προσωπικού του blog στο pagenews.gr στέκεται στο πνεύμα των ημερών, τονίζοντας πως δεν πρέπει να ξεχνάμε ποτέ να προσφέρουμε στον συνάνθρωπό μας και να δίνουμε αγάπη στην τρίτη ηλικία.

Μόνος στο αυτοκίνητο, παρά το κυκλοφοριακό κομφούζιο. Μόνος στο σπίτι, σε μία ασφυκτικά γεμάτη γειτονιά. Μέρες που είναι πρέπει να θυμόμαστε πως πολλοί άνθρωποι είναι μόνοι τους, ειδικά στη μεγάλη μας πόλη, που βάζει εμπόδια στην ανθρώπινη επαφή. Μέρες που είναι πρέπει όλοι να κάνουμε ότι περνά από το χέρι μας, ώστε κανένας να μη μείνει μόνος. Δεν είναι δύσκολο. Μπορούμε να επισκεφθούμε ένα ίδρυμα, τον ηλικιωμένο που ζει δίπλα μας ή έστω τους δικούς μας ανθρώπους. Όλοι έχουν την ανάγκη μας και εμείς τη δική τους. Όλοι κερδίζουν από την ανθρώπινη επαφή. Κανείς δεν βγαίνει χαμένος. Όλο και κάτι θα πεις, όλο και κάτι θα ακούσεις. Καλή διάθεση να υπάρχει.

Πρέπει να έχουμε επίσης τα μάτια μας και τα αυτιά μας ανοιχτά. Αν βλέπουμε η ακούμε για καταστάσεις όπως αυτή που οδήγησε σε τέσσερις θανάτους από μαγκάλι έχουμε δικαίωμα και υποχρέωση να επεμβαίνουμε. Δε γίνεται να αφήνουμε τον άλλον στην τύχη του επειδή μας είναι ξένος, άγνωστος ή μετανάστης Εφόσον είναι δίπλα μας έχουμε και εμείς ευθύνη για αυτόν. Δε μπορεί να κάνουμε ότι δεν υπάρχει. Διάβασα πρόσφατα ένα άρθρο πως στον μεγάλο καύσωνα του 2003 στη Γαλλία, 15 χιλιάδες άνθρωποι κυρίως ηλικιωμένοι έχασαν τις ζωές τους επειδή οι… νέοι ήταν διακοπές και δεν υπήρχε κανείς να τους φροντίσει. Έχουμε πει πως πρέπει να γίνουμε Ευρώπη, αλλά όχι σε αυτά τα θέματα.

Κοινωνία σημαίνει αλληλεγγύη και η αλληλεγγύη κάνει καλύτερες τις κοινωνίες. Αλλά ο κρίσιμος παίκτης είναι ο άνθρωπος. Σε αυτόν τον αγώνα οι πρωταγωνιστές είμαστε εμείς. Και αν σήμερα είμαστε με τους πολλούς, που έχουν παρέα, δε θα πρέπει να ξεχνάμε πως αύριο τα πράγματα μπορεί να είναι διαφορετικά. Να είμαστε με τους λιγότερους, ευτυχώς, που είναι μόνοι. Επαναλαμβάνω πως μπορούμε να ξεκινήσουμε με έναν απλό στόχο. Όπως ξεκινά κανείς να γυμνάζεται μετά από χρόνια απουσίας από τον κόσμο της άθλησης: ξεκινώντας από τα βασικά. Στα ιδρύματα της χώρας υπάρχουν παιδιά που περιμένουν ένα χάδι. Που αν σας δουν θα πέσουν επάνω σας και θα σας φωνάζουν «μπαμπά» και «μαμά». Είτε είστε γονείς είτε όχι μπορείτε να χαρίσετε λίγες στιγμές ευτυχίας και σε αυτά τα παιδιά.

Δεν είναι ανάγκη να βλέπετε από την τηλεόραση επισκέψεις ποδοσφαιριστών και επωνύμων σε νοσοκομεία και γηροκομεία. Μπορείτε και εσείς να δώσετε χαρά. Να κάνετε μία βόλτα να αφήσετε λίγα γλυκά και το κυριότερο να περάσετε λίγη ώρα μαζί τους. Να τους πείτε τα νέα σας. Πιστέψτε με θα τα ακούσουν με ενδιαφέρον. Οι άνθρωποι που είναι μόνοι δεν έχουν την πολυτέλεια της επιλογής. Έχουν την ανάγκη της επαφής. Και είναι κάτι που μπορεί να κάνει ο καθένας μας. Ένα δώρο πραγματικά ανεκτίμητης αξίας. Και αν δεν έχετε χρόνο μπορείτε να αφήσετε λίγο φαγητό ή ρούχα σε έναν άστεγο που βρίσκεται στη γειτονιά σας. Ή σε έναν τυχαίο που θα συναντήσετε στο δρόμο σας. Μέρες που είναι ας δείξουμε όλοι την ωραία πλευρά μας, την ανθρωπιά μας. Αυτό το κάτι παραπάνω που κάνει τεράστια διαφορά.