Χριστούγεννα με τον Ταγίπ

Τα τελευταία χρόνια μεταξύ Τουρκίας και Αθήνας υπήρχε μια ελάχιστη συμφωνία να σέβεται η μία xώρα τις γιορτές της άλλης. Ο Ταγίπ Ερντογάν δείχνει να δυσκολεύεται να κρατηθεί. Πήγε χριστουγεννιάτικα στην Τυνησία, αναζητώντας συμμάχους για να στείλει στρατό στη Λιβύη. Το ερώτημα είναι «μέχρι πότε οι Τούρκοι θα ανέχονται τις… μεγάλες ιδέες του;».

Γιατί τον φόρο αίματος για τα σχέδιά του στο Κουρδιστάν, στη Συρία και όπου αλλού στέλνει δυνάμεις ο Τούρκος πρόεδρος, ο λαός της γειτονικής χώρας το πληρώνει.

Το ερώτημα είναι «μέχρι πότε οι Τούρκοι θα ανέχονται τον περιορισμό των δημοκρατικών τους ελευθεριών;». Γιατί ο νέος Τούρκος του 21ου αιώνα να έχει μια σύντομη ζωή προκειμένου ένας πολιτικός να το παίζει διάδοχος των μεγάλων σουλτάνων του Μεσαίωνα; Ο Ταγίπ Ερντογάν αξιοποίησε το εναντίον του πραξικόπημα για να πνίξει κάθε διαφορετική φωνή. Βρήκε την ευκαιρία να περικόψει δημοκρατικές ελευθερίες και να φυλακίσει κάθε πρόσωπο που θεωρούσε ενοχλητικό. Για το μέλλον των χωρών, όμως, δεν αποφασίζει ένα πρόσωπο. Είναι ευθύνη των Τούρκων να περιορίσουν τα «όνειρα» που χρηματοδοτούν με δικούς τους «εφιάλτες».

Στην Ελλάδα θεωρώ πως το έχουμε κερδίσει αυτό το επίπεδο. Ακόμη και όταν ο λαός αποφάσισε να «αυτοκτονήσει», ο τότε ηγέτης του έδρασε με βάση το συμφέρον του λαού. Πρέπει να το αναγνωρίσουμε αυτό στον Αλέξη Τσίπρα. Η κωλοτούμπα του εξυπηρέτησε το καλό του ελληνικού λαού, έστω κι αν έγινε για να μην έρθει ο ίδιος αντιμέτωπος με την οργή του κόσμου. Γιατί εν τω μεταξύ είχε πείσει τους πολίτες ότι μία… αυτοκτονία θα ήταν καλό πράγμα. Θα τους εξασφάλιζε την «αιώνια» ευημερία. Αντιλήψεις που δεν έχουν καμία σχέση στον σύγχρονο κόσμο.

Σε κάθε περίπτωση, Έλληνες και Τούρκοι έχουν συμφέρον να αποφασίζουν οι ίδιοι για το μέλλον τους και όχι με βάση «εισηγήσεις» πολιτικών που εξυπηρετούν τις καριέρες ή τις ιδεολογίες τους. Μια ζωή έχει κάθε Τούρκος και κάθε Έλληνας και καλό είναι να μη τη χαραμίζει.

Οι διαφορές Ελλάδας και Τουρκίας είναι υπαρκτές. Και δεν έχουν να κάνουν μόνο με το παρελθόν αντιπαράθεσης, αλλά και με το μέλλον. Οι δύο γείτονες έχουν όμως και κοινά συμφέροντα. Κυρίως γιατί από την κόντρα τους κερδίζουν περισσότερο όσοι κάνουν μπίζνες στην περιοχή και όχι όσοι μένουν μόνιμα σε αυτή, όπως εμείς. Ο Ταγίπ Ερντογάν μπορεί να παίζει και το παιχνίδι κάποιων πλούσιων εμίρηδων του αραβικού κόσμου που θέλουν να κρατούν «ζεστή» τη Δύση, αλλά ο μέσος Τούρκος δεν «τρώει» από αυτή την πίτα.

Μπορεί να παίρνει ένα κομμάτι «ψωμιού» ή ένα όνειρο, αλλά η πραγματικότητα για τον λαό της γειτονικής χώρας σε καμία περίπτωση δεν είναι αυτή που παρουσιάζουν τα τουρκικά σήριαλ. Ούτε βεβαίως η εικόνα της στρατιωτικής υπερδύναμης, που καλλιεργεί ο Ερντογάν, απηχεί τις πραγματικές των ενόπλων δυνάμεων της Άγκυρας. Και η Ελλάδα από την πλευρά της δεν είναι τόσο αδύναμη όσο τη θεωρούν φίλοι και εχθροί μετά την εμπειρία των μνημονίων. Το συμφέρον είναι στη συνεργασία και όχι στη σύγκρουση. Με βάση τη λογική και το διεθνές δίκαιο. Για να απολαμβάνουν οι δύο λαοί τις γιορτές και τις χαρές τους χωρίς ειδήσεις για τους πολιτικούς τους και τις αντιπαραθέσεις ή τις φιλοδοξίες τους.