Απουσία

Ο Γιάννης Αντύπας γράφει στο blog του στο Pagenews.gr για την απουσία της Ελλάδας από τη Διάσκεψη του Βερολίνου στις 19 Ιανουαρίου και τονίζει πόσο σημαντικό είναι να ακουστούν οι θέσεις της χώρας μας προς την Τουρκία.

Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής, Ρωσία, Γερμανία, Ηνωμένο Βασίλειο, Γαλλία, Κίνα, Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, Τουρκία, Δημοκρατία του Κονγκό, Ιταλία, Αίγυπτος, Αλγερία, Οργανισμός Ηνωμένων Εθνών, Ευρωπαϊκή Ένωση, Αφρικανική Ένωση, Αραβικός Σύνδεσμος. Για όσους δεν το έχετε ήδη αντιληφθεί αναφέρομαι στη συνάντηση του Βερολίνου για τη Λιβύη. Λείπει κάποιος; Η Ελλάδα φυσικά. Δεν πειράζει. Εμείς εδώ ασχολούμαστε με τις αυξήσεις στους συνταξιούχους και τα επιδόματα, το καζίνο και τη Novartis. «Είσαι ανάλγητος» θα πει κάποιος αριστερός φίλος μου «που δε θεωρείς σημαντικό θέμα τις αυξήσεις στους συνταξιούχους και τα επιδόματα». «Είσαι βολεμένος» θα πει κάποιος που δεν είναι φίλος μου. Και οι δύο δεν ξέρουν τι λένε.

Ακριβώς επειδή θεωρώ σημαντικές τις συντάξεις και τα επιδόματα θέλω μία χώρα που να παράγει και να μπορεί να πληρώνει τους πιο αδύναμους πολίτες της.

Αλλά, μία χώρα που απουσιάζει δεν είναι δυνατόν να δημιουργεί νέο πλούτο. Η Ελλάδα, μετά από το διάλειμμα της περιόδου 1996 – 2004, που ήταν χώρα μέρος των λύσεων, έχει γίνει ξανά χώρα μέρος του προβλήματος. Για την ακρίβεια κάποια στιγμή από το 2010 μέχρι το 2018 ήταν η ίδια το πρόβλημα.  Την ίδια ώρα το πρόβλημα των μεταναστευτικών ροών πνίγει τα νησιά του ανατολικού Αιγαίου. Δεν έχει να κάνει με τη διάθεση των κατοίκων να προσφέρουν. Αυτή την έχουν αποδείξει. Έχει να κάνει με την υπέρβαση των δυνατοτήτων τους. Δεν είναι δυνατόν η κουβέντα πλέον να διεξάγεται στο θεωρητικό επίπεδο των δικαιωμάτων. Η κουβέντα πρέπει να περάσει στο δια ταύτα.

Η Τουρκία θα πρέπει να υποχρεωθεί να κλείσει την κάνουλα. Γιατί αυτή την κρατά. Αλλά ποιος θα της το πει όταν η Αθήνα δεν προσκαλείται στις διεθνείς συναντήσεις για τα καυτά θέματα της περιοχής. Ελπίζω το υπουργείο Εξωτερικών και η κυβέρνηση να έχουν φροντίσει να φθάσουν στο τραπέζι των συζητήσεων οι ελληνικές θέσεις. Γιατί η ΑΟΖ δεν είναι η μόνη καυτή πατάτα. Γιατί το ότι τις είπαμε τις θέσεις μας στον πλανητάρχη είναι σημαντικό, ακόμη σημαντικότερο όμως να τις ακούσουν και οι γείτονές μας. Αυτοί με τους οποίους μοιραζόμαστε το πρόβλημα ή, πολύ περισσότερο, όσοι από αυτούς το δημιουργούν.

Και να ήταν μόνο οι διεκδικήσεις στην ανατολική Μεσόγειο και το βρώμικο παιχνίδι με τους μετανάστες.

Η Τουρκία φροντίζει καθημερινά να δοκιμάζει τις αντοχές των ενόπλων δυνάμεων στο Αιγαίο. Υπερπτήσεις σε Παναγιά, Οινούσσες, Αγαθονήσι, Λειψούς, Αρκιούς, Λέρο και Καλόλιμνο και έξι εμπλοκές σε 91 παραβιάσεις του ελληνικού εναέριου χώρου σημειώθηκαν σήμερα. Αλλά όχι. Για κάποιους δεν πρέπει να συζητάμε για την αγορά αεροσκαφών. Θα τους στέλνουμε χαρταετούς σε λίγο. Η χώρα πρέπει να συζητήσει για την εξωτερική και αμυντική της πολιτική, που είναι με τη σειρά τους συντελεστές της οικονομικής ισχύος, όπως ακριβώς ισχύει και το ανάποδο, πριν να υποχρεωθεί να το κάνει στο τραπέζι της διαπραγμάτευσης, στο οποίο όσοι ορέγονται ελληνικά συμφέροντα της έχουν κρατήσει περίοπτη θέση.