Προεδρικά παράδοξα

Είναι από τα παράδοξα του ελληνικού πολιτικού συστήματος ότι η κυβερνώσα παράταξη, απορρίπτει τον Προκόπη Παυλόπουλο, έναν πολιτικό από τον δικό της χώρο -σαρξ εκ της σαρκός της καραμανλικής δεξιάς- και προτείνει για τον κορυφαίο πολιτειακό θεσμό ένα πρόσωπο, το οποίο ταιριάζει περισσότερο στα χαρακτηριστικά της αντιπολίτευσης, που γι’ αυτό τον λόγο θα την ψηφίσει.

Ο κ. Μητσοτάκης επέλεξε ένα πρόσωπο δίχως ειδικό πολιτικό βάρος που θα πάρει και τις ψήφους των κομμάτων της αντιπολίτευσης και αυτό είναι το βασικό του επιχείρημα με το οποίο ξεφορτώνεται τον νυν Πρόεδρο της Δημοκρατίας και ξεμπλέκει και με την υποψηφιότητα του πρώην πρωθυπουργού, Αντώνη Σαμαρά που επιθυμούσε να κλείσει την πολυκύμαντη πολιτική του πορεία στον προεδρικό θώκο.

Έχει ενδιαφέρον ότι πέραν της συναίνεσης που προκαλεί -αλλά την οποία εκ των προτέρων δεν μπορούσε να ξέρει αλλά μόνο να εικάσει- το βασικότερο προσόν της Αικατερίνης Σακελλαροπούλου, που προβάλλεται, είναι ότι είναι γυναίκα. Είναι άλλωστε λογικό αφού άλλη πολιτική παρέμβαση που να την έχει καταστήσει ευρύτερα γνωστή, η κ. Σακελλαροπούλου δεν είχε μέχρι στιγμής.

Είναι όμως παράδοξο ότι η κυβέρνηση που την θεωρεί ως την καταλληλότερη μεταξύ μίας γκάμας επιλογών για το ύπατο αξίωμα της χώρας, μέχρι πριν από έναν χρόνο δεν την θεωρούσε ικανή για την θέση της προέδρου του Συμβουλίου της Επικρατείας. Τότε την είχε ψηφίσει ο ΣΥΡΙΖΑ αλλά την είχε καταψηφίσει η ΝΔ.

Αλλά είναι επίσης παράδοξο ότι ο ΣΥΡΙΖΑ επικαλείται την ευαισθησία της και θετικές αποφάσεις που είχε εκδώσει για τα πάσης φύσης δικαιώματα των μειονοτήτων και των μεταναστών, όπως και για επιμέρους περιβαλλοντικά ζητήματα. Αντιπαρέρχεται έτσι τη νομιμοποίηση των μνημονίων, τις αποφάσεις που νομιμοποιούσαν τις περικοπές συντάξεων και εργασιακών δικαιωμάτων, όπως και τις αποφάσεις υπέρ της Eldorado Fold και εναντίον των προσφυγών των κατοίκων της περιοχής. Η κ. Σακελλαροπούλου θα μπορούσε να ανήκει στον ευρύτερο εκσυγχρονιστικό, σημιτικό, χώρο με συγγένειες με τους δικαιωματιστές είτε του νεοφιλελευθερισμού είτε της σοφτ αριστεράς.

Σε κάθε περίπτωση είναι μακρυά από τα πολιτικά χαρακτηριστικά που αναγνωρίζει ως οικεία, η βάση των ψηφοφόρων του κόμματος που την πρότεινε. Και αυτό παράγει ήδη κραδασμούς στο εσωτερικό της συντηρητικής παράταξης. Εν τέλει ο μόνος λόγος για τον οποίο την επέλεξε ο κ. Μητσοτάκης ήταν για να έχει το κεφάλι του ήσυχο από τους εσωκομματικούς μπελάδες και στην πορεία να μειώσει έτι περαιτέρω την Προεδρία της Δημοκρατίας ως ένα παράλληλα πολιτικό κέντρο ισχύος