Τελειώσαμε με τη Γερμανία

Με τη διάσκεψη του Βερολίνου για τη Λιβύη τελειώνουν οι ψευδαισθήσεις, για όσους τις είχαν ακόμα, σχετικά με το είδος της σχέσης που μπορεί να έχει η Ελλάδα με τη Γερμανία. Η σχέση αυτή είναι από κεκαλυμμένα έως ανοιχτά εχθρική. Αυτό είχε διαφανεί καθ’ όλη τη διάρκεια του Μνημονίου όπου η Γερμανία με πρόσχημα το πρόγραμμα δημοσιονομικής προσαρμογής λεηλάτησε την Ελλάδα.

Οδήγησε σε μείωση του ΑΕΠ τέτοια που σημειώνεται μόνο σε περιόδους πολέμου, απαξίωσε τα ιδιωτικά και δημόσια περιουσιακά στοιχεία προκειμένου να τα λαφυραγωγήσει, εξουθένωσε την ελληνική κοινωνία, ισοπέδωσε το βιοτικό επίπεδο, επιχείρησε να περιθωριοποιήσει τη χώρα γεωπολιτικά. Εν ολίγοις διεξήγαγε έναν συντριπτικό πόλεμο κατά της Ελλάδας ο οποίος ήταν οικονομικός αλλά με επιπτώσεις βαριάς στρατιωτικής ήττας.

Στο μεταναστευτικό συνέχισε τον πόλεμο.

Μεθόδευσε τον εγκλωβισμό των μεταναστών στην Ελλάδα σφραγίζοντας τα βόρεια σύνορά μας και επιβάλλοντας στην προηγούμενη κυβέρνηση να υπογράψει συμφωνία μαζικής επιστροφής μεταναστών από την ίδια τη Γερμανία. Αφού δηλαδή κάνει, όπως έκανε, επιλογή για να κρατήσει αυτούς που ήθελε προκειμένου να τους εντάξει στην οικονομία της, να επιστρέψει τους υπολοίπους όχι στις χώρες προέλευσής τους, αλλά στην Ελλάδα.

Παράλληλα μέσω της Frontex, με δικούς της αξιωματικούς, έκανε επιλογή και επιτόπου, δηλαδή στα ελληνικά νησιά ώστε να προωθεί στη Γερμανία όσους έχουν χρήσιμες δεξιότητες και να αφήνει τους άλλους εδώ. Επ’ αυτού υπάρχει επώνυμη δημόσια περιγραφή και διαβεβαίωση στον γράφοντα από καθ’ ύλην αρμόδιο Έλληνα αξιωματούχο, ο οποίος στη συνέχεια παραιτήθηκε αδυνατώντας να υπηρετήσει την κατάσταση που είχε διαμορφωθεί στο μεταναστευτικό.

Υπενθυμίζεται ότι επιστρέφοντας από μία από τις επισκέψεις του στο Βερολίνο ο τέως πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας, ο οποίος υπέγραψε τη συμφωνία επιστροφής μεταναστών από τη Γερμανία όπως και τις περιπολίες Γερμανών σε ελληνικό έδαφος, αποκάλυψε ότι η Γερμανίδα καγκελάριος του πρότεινε να δημιουργηθεί ένα μεγάλο hotspot χωρητικότητας 50 χιλιάδων και πλέον, αλλά ο ίδιος αρνήθηκε.

Τη συνέχεια τη γνωρίζουμε.

Στο θέμα της Λιβύης οι Γερμανοί συνέχισαν την κατά της Ελλάδας πολιτική τους. Απέκλεισαν την Αθήνα από μία διάσκεψη για θέμα που αφορά και επηρεάζει άμεσα τη χώρα μας και προσπάθησαν να αιτιολογήσουν με αστεία προσχήματα τη στάση τους. Η συμπόρευσή τους με την Τουρκία είναι ευρύτερη και βαθύτερη, δεν εξαντλείται στις διπλωματικές πλάτες που βάζουν στην Τουρκία στο Λιβυκό.

Ο γερμανικός χειρισμός στο ζήτημα της Λιβύης είναι συνέχεια της γενικότερης πολιτικής της έναντι Ελλάδας και Τουρκίας. Η οποία θα επιδεινώνεται και θα γίνεται περισσότερο ετεροβαρής εις βάρος της χώρας μας. Σημειώνεται ότι η Γερμανία πρόκειται να παραδώσει στην Τουρκία έξι σύγχρονα υποβρύχια Type 214, όπως αυτά που έχει η Ελλάδα και τα οποία μέχρι τώρα εξασφάλιζαν πλεονέκτημα στη χώρα μας σε αυτόν τον τομέα, το οποίο τώρα βέβαια πρόκειται να ανατραπεί.

Η Ελλάδα οφείλει λοιπόν να επανεξετάσει ταχέως το πλέγμα των τυπικών και ουσιαστικών συμμαχιών της, να επανιεραρχήσει τις σχέσεις της και να διαμορφώσει την πολιτική της με βάση τα πραγματικά δεδομένα και όχι τα θεωρητικά ανύπαρκτα σχήματα τα οποία βασίζονται σε αυθαίρετους συλλογισμούς, ότι πχ όποιος είναι μέλος της ΕΕ είναι μαζί μας. Οι χώρες έχουν συμφέροντα που πολλές φορές υπερβαίνουν τους πολυμερείς οργανισμούς στους οποίους συμμετέχουν. Συμμετέχουν, δε, για να τα εξυπηρετήσουν μέσω αυτών και όχι για να τα υποτάξουν σε αυτούς.

Ποιος είναι, ας πούμε, πιο κοντά στα ελληνικά συμφέροντα αυτή την περίοδο, Η Γερμανία ή το Ισραήλ;

Η Ολλανδία ή η Αίγυπτος; Είναι καιρός η Ελλάδα να απελευθερωθεί από αγκυλώσεις και στερεότυπα και να κοιτάξει τι πραγματικά συμβαίνει στο πεδίο. Δεν λέμε να λειτουργήσει απερίσκεπτα και ανεύθυνα αγνοώντας συσχετισμούς και γεωπολιτικές διαδρομές. Αντιθέτως, είναι καιρός να λειτουργήσει ρεαλιστικά. Και δεν είναι ρεαλιστικό αν αναμένει ότι η Γερμανία θα τηρήσει ευνοϊκή για τα ελληνικά συμφέροντα στάση. Ούτε καν ουδέτερη.