Χορηγίες

Ο Γιάννης Αντύπας στο blog του στο pagenews.gr αναρωτιέται ποιος είναι ο ρόλος του Κράτους όταν οι πλούσιοι με τις χορηγίες τους δίνουν λύσεις σε σοβαρά ζητήματα.

Οι Έλληνες εφοπλιστές θα δώσουν 6 εκ. ευρώ για σεντόνια και τουαλέτες στα δημόσια νοσοκομεία. Η είδηση προβάλλεται από τα ΜΜΕ ως θετική, αλλά σε εμένα προκάλεσε μελαγχολία για μία ακόμη φορά. Στα αλήθεια εκεί έχουμε φθάσει; Να μη μπορούμε να συντηρήσουμε ως κράτος τις υγειονομικές μονάδες της χώρας σε ένα αξιοπρεπές επίπεδο; Να θεωρούμε αυτονόητη τη βρώμα και τις ελλείψεις; Χώρους αναμονής και νοσηλείας που προσβάλλουν την αισθητική και την ψυχική/σωματική υγεία ασθενών και επισκεπτών; Αυτή είναι η Ελλάδα; Αυτό αξίζει στους Έλληνες; Με τόσους φόρους που πληρώνουμε δεν δικαιούμαστε ένα αξιοπρεπές σχολείο και ένα αξιοπρεπές νοσοκομείο; Θα πρέπει να κάνουν δωρεές οι πλούσιοι για να έχουμε ασθενοφόρα και κλινοσκεπάσματα; Θα πρέπει να πληρώσουν οι εφοπλιστές για να ανακαινιστούν οι τουαλέτες των δημόσιων νοσοκομείων;

Τι δουλειά κάνει το κράτος; Μαζεύει από όσους δουλεύουν και μοιράζει επιδόματα σε όσους έχουν ανάγκη; Φαντάζομαι ότι και μία τράπεζα ή ένα λογιστήριο θα μπορούσε να την κάνει αυτή τη δουλειά. Και καλύτερα και φθηνότερα. Πώς να μη νιώθουν ντροπή, άγχος και αγωνία οι Έλληνες, σύμφωνα και με τις τελευταίες δημοσκοπήσεις; Πώς να νιώθει κανείς ασφαλής σε ένα περιβάλλον όπου οι θεσμοί υπολειτουργούν και το δημόσιο περιμένει την ελεημοσύνη των ιδιωτών; Έχω γράψει ξανά για το θέμα. Δεν είναι υπερβολική ευαισθησία.

Ένα απλό αυτονόητο ερώτημα είναι: αν για όλα, ακόμη και για την άμυνα, το κράτος περιμένει χορηγίες ποια είναι η δουλειά του; Η απάντηση είναι ότι το κράτος πρέπει να εγγυάται το πλαίσιο ανάπτυξης των δραστηριοτήτων της κοινωνίας. Να προσφέρει ασφάλεια και να διασφαλίζει τη λειτουργία των υποδομών. Να υπερασπίζεται τα εξωτερικά συμφέροντα της χώρας στη διεθνή σκηνή.

Η δουλειά των πολιτικών δεν είναι να φωτογραφίζονται δίπλα στους εθνικούς ευεργέτες. Οι τελευταίοι κάνουν τη δουλειά τους και με το παραπάνω. Το ερώτημα, δυστυχώς είναι επίμονο, είναι αν οι πολιτικοί μας κάνουν τη δική τους; Αν σχεδιάζουν και ανοίγουν δρόμους για το μέλλον; Αν αφουγκράζονται και κάνουν ότι μπορούν για να ικανοποιήσουν τις ανάγκες της κοινωνίας και των πολιτών; Αν παρακολουθούν και μαθαίνουν από τις πράξεις και τις παραλείψεις άλλων χωρών; Γιατί φοβάμαι πως και στην εξωτερική πολιτική κάποιοι περιμένουν επιστολές και δηλώσεις ξένων ηγετών πως στηρίζουν τα συμφέροντά μας. Τα στηρίζουν, αλλά δε θα τα υπερασπιστούν αυτοί! Αλίμονο αν πράγματι περιμένουμε να το κάνουν αυτό. Είναι δική μας η ευθύνη. Είναι ο δικός μας αγώνας και σε αυτόν δε μπορεί να στείλουμε αντιπροσώπους.