Ουίνστον Τσόρτσιλ: Όταν ανέβαινε στη θαλαμηγό Χριστίνα του Αριστοτέλη Ωνάση

Ο Ουίνστον Τσόρτσιλ διασταυρώθηκε με την Ελλάδα επανειλημμένα κατά τη διάρκεια της μακράς πολιτικής του σταδιοδρομίας σε ένα διάστημα τουλάχιστον τεσσάρων δεκαετιών, από τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο έως την ανακίνηση του Κυπριακού στη δεκαετία του 1950. Ο ηγέτης της Μεγάλης Βρετανίας έχοντας αποσυρθεί από τα πολιτικά δρώμενα της χώρας του απολάμβανε τα ταξίδια με την θαλαμηγό “Χριστίνα” του Αριστοτέλη Ωνάση ο οποίος τότε μεσουρανούσε.

Στο βιβλίο “Η δυναστεία Ωνάση” του αείμνηστου δημοσιογράφου Δημήτρη Λυμπερόπουλου, ο οποίος ακολουθούσε κυριολεκτικα τον Ωνάση και κατέγραφε τη ζωή του, υπάρχει αναφορά για τον Ουίστον Τσώρτσιλ και τα ταξίδια του με την θαλαμηγό “Χριστίνα” . Στη σελίδα 77 του βιβλίου ο Δημήτρης Λυμπερόπουλος γράφει: “Όταν ο γέρο Τσόρτσιλ ανέβηκε για πρώτη φορά στη “Χριστίνα” βρήκε στο κατάστρωμα παρατεταγμένους τον καπετάνιο και τους αξιωματικούς της θαλαμηγού να τον χαιρετάνε στρατιωτικά. Όλοι γύρω του φορούσαν ναυτικά. Κι ο Τσόρτσιλ αγαπούσε τη θάλασσα, από τότε που ήταν Πρώτος Λόρδος του Ναυαρχείου.

Κι ήξερε τόσα για τα καράβια και τις θάλασσες ο Ωνάσης…Καθόταν ώρες δίπλα του και μιλούσαν… Κι άντεχε στο ποτό σαν πειρατής…Οι Άγγλοι δεν έβλεπαν με καλό μάτι ότι ο απόμαχος πολέμαρχός τους περνούσε βδομάδες πάνω στη “Χριστίνα” όπου ο ιδιοκτήτης της προσκαλούσε τραπεζίτες και μπίσνεσμεν κι έκλεινε δουλειές εκατομμυρίων…Αρχηγοί κρατών, στα διάφορα λιμάνια, ανεβαίνανε να υποβάλουνε τα σέβη τους στον Πατέρα της Νίκης και αναγκαστικά γνωριζόντουσαν με τον Ωνάση… Θυμάμαι τον Τσόρτσιλ του 1959 στη Ρόδο: “Το 85χρονο λιοντάρι το προστάτευε από τους φωτογράφους και τους περίεργους ένας Άγγλος σωματοφύλακας. Τον ντάντευε κιόλας.

Ο Τσόρτσιλ χωρίς κανένα ενδιαφέρον πια για ό,τι γινότανε γύρω του, με απλανές βλέμμα έβγαζε το χοντρό πούρο του κι έπινε, όπως άλλωστε σε ολόκληρη τη ζωή του. Ο άλλοτε ακατάβλητος πολέμαρχος έχει συνθηκολογήσει με τα γεράματα. Βραδύγλωσσος, δεν ακούει καλά, δεν βλέπει καθαρά, δεν καταφέρνει να σταθεί στα πόδια του  χωρίς βοήθεια, νυστάζει και γέρνει το κεφάλι του στο στήθος…Κάποιος πρέπει να προλαβαίνει να του παίρνει από το στόμα το πούρο…Ο Ωνάσης τον περιφέρει με ηλεκτροκίνητο αυτοκινητάκι, που οδηγεί ο ίδιος, κι ο κόσμος χαζεύει το γέρικο λιοντάρι, που το σέρνει από τη χαίτη ο μεγαλοεφοπλιστής…Κι όταν ο γέρος καταλάβει πως τον χειροκροτούν, σηκώνει βαριεστημένα το αρθριτικό του χέρι και κάνει το σήμα της Νίκης…Ο μικρός Αλέξανδρος Ωνάσης, πολύ χαρακτηριστικά τον αποκαλεί …Παππού της Νίκης”.

Και συνεχίζει στο βιβλίο του ο Δημήτρης Λυμπερόπουλος: “Μια εποχή, όταν η “Χριστίνα” είχε περιφέρει στην Καραϊβική τον Τσόρτσιλ και οι διοικητές των νησιών ανέβαιναν στη θαλαμηγό για να του υποβάλλουν τα σέβη τους, ο βρετανικός Τύπος ξεσπάθωσε κατά του Ωνάση. Και ιδιαίτερα ο Λόρδος Μπήβεμπουργκ. Για να δείξει ο Τσόρτσιλ με ποιον είναι, κάλεσε τον αμφιτρύωνά του σε γεύμα στην κλειστή “Άλλη Λέσχη”, που συνήθως δεν δεχόταν ξένους στον κύκλο της.

Πάντως ο μεγάλος θρίαμβος του Ωνάση έγινε στις αρχές του δεύτερου δεκαημέρου του Απριλίου 1961, όταν η “Χριστίνα” με μεγάλο σημαιοστολισμό, ήτανε δεμένη στο λιμάνι της Νέας Υόρκης με επιβάτη της τον σερ Ουίνστον. Ο Αντλάι Στήβενσον ανέβηκε στη θαλαμηγό και ο πρόεδρος Κένεντι μίλησε στο τηλέφωνο με τον Πατέρα της Νίκης. Ο Ωνάσης ζούσε το θρίαμβό του επί αμερικανικού εδάφους”. Ο ίδιος ο Ωνάσης είχε πει τότε στον Δημήτρη Λυμπερόπουλο: “Ο Σερ Ουίνστον είναι πια σε γεροντική κατάπτωση.

Έπρεπε να τον δεις πριν πέντε χρόνια να παίζει πόκερ και σεμέν ντε φερ και να τραγουδάει, στην αγαπημένη του πολυθρόνα, παλιά τραγούδια…Ή να δέχεται πάνω στη “Χριστίνα” τον υποψήφιο τότε πρόεδρο Τζον Κένεντι και να τον ξεψαχνίζει με διάφορες ερωτήσεις. Όταν έφυγε μου είπε: Αυτός ο νεαρός θα πάει μπροστά.

Ο Ωνάσης ένιωθε υπερηφάνια γιατί ο Τσόρτσιλ στεκότανε με ευχαρίστηση κοντά του. Και στους δικούς του κομπορημονούσε πως είχε ξημερώσει και υποτάξει το γέρικο λιοντάρι”. Ο Δημήτρης Λυμπερόπουλος αναφέρεται και σε κάτι ακόμη που του είχε πει ο Αριστοτέλης Ωνάσης για τον Ουίνστον Τσόρτσιλ: “Ο Πατέρας της Νίκης μοιάζει με αρνάκι πάνω στη “Χριστίνα”.

Τα γεράματα είναι φριχτά για τις μεγαλοφυίες. Κοντά στον Σερ Ουίνστον συγκινήθηκα δυο φορές” θα πει ο Ωνάσης στον Δημήτρη Λυμπερόπουλο: “Τη μια όταν περιμέναμε μαζί τα αποτελέσματα του γαλλικού δημοψηφίσματος το ’62 και στο άκουσμα της νίκης του Ντε Γκολ ο γέρος συγκινήθηκε μέχρι δακρύων…Και την άλλη, όταν παρακολουθούσα συντετριμμένος την κηδεία του ημίθεου της Νίκης και είδα δίπλα μου τον Ντε Γκολ περίλυπο”.