Κάτι σώθηκε από αυτό το ελικόπτερο

Ο Κόμπι Μπράιαντ πέθανε. Ο Κόμπι πέθανε. Ο Κόμπι πέθανε. Όσες φορές και να το πεις δε μπορείς να το πιστέψεις. Ο Κόμπι ήταν τόσο ξεχωριστός, τόσο λαμπερός, τόσο δυνατός, που πραγματικά πίστευες ότι δε θα πεθάνει ποτέ. Είναι δύσκολο να το χωνέψεις. Πόσο μάλλον όταν σκεφτείς τις τελευταίες αυτές στιγμές μέσα στο ελικόπτερο, όπου αυτό το σύμβολο δύναμης κατέληγε ανυπεράσπιστο στο θάνατο, αγκαλιά με τη 13χρονη κορούλα του και μαζί με άλλες επτά ανθρώπινες ψυχές.

Επέλεξα να περιμένω λίγο και να μη γράψω εν βρασμώ. Δεν έχω σκοπό να το παίξω μεγάλος φαν του Κόμπι Μπράιαντ. Άλλωστε είμαι φίλαθλος των Μπόστον Σέλτικς. Υπάρχουν όμως κάποιοι παίκτες που τα ξεπερνάνε όλα αυτά. Που δεν έχει σημασία αν υποστηρίζεις τη μία ή την άλλη ομάδα. Που το μεγαλείο τους σκεπάζει οποιαδήποτε άλλη σκέψη. Ο Κόμπι Μπράιαντ ήταν ένας τέτοιος παίκτης. Ένας παίκτης που σημάδεψε μια ολόκληρη γενιά, που πήγε το άθλημα λίγο παραπέρα, που αποτέλεσε παράδειγμα για τους επόμενους σταρ του NBA.

Το “Mamba Mentality” είναι ένα κομμάτι της κληρονομιάς του.

Έχουν γραφτεί πάρα πολλά για αυτό. Για τον τρόπο που δούλευε ο Κόμπι, για τον τρόπο που ήθελε να δουλεύει παραπάνω από όλους τους υπόλοιπους, για το “never give up”, για την αποφασιστικότητα. Είναι πράγματα που έχουν βοηθήσει όχι μόνο επαγγελματίες αθλητές, αλλά όλο τον κόσμο, ο οποίος εμπνεύστηκε να δουλέψει σκληρά για να κάνει τα όνειρα του πραγματικότητα. Όλα αυτά όμως έχουν γραφτεί και είναι στους περισσότερους γνωστά.

Επιτρέψτε μου να σας πω μια προσωπική ιστορία και το τι σημαίνει για εμένα ο Κόμπι. Από μικρός και σε όλη μου την εφηβεία έπαιζα μπάσκετ. Δεν έχει σημασία αλλά για την ιστορία η ομάδα μας ήταν ο Ιπποκράτης Κω. Ήμασταν μια παρέα 15χρονων που είχαμε φτιάξει μια απίστευτη ομάδα με «Ο» κεφαλαίο, με έναν προπονητή που πραγματικά μας αγαπούσε. Φτάσαμε μια ανάσα από τους τελικούς του Πανελληνίου Πρωταθλήματος, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία.

Κάποια στιγμή είχαμε έρθει στην Αθήνα για ένα τουρνουά. Ένας από τους κολλητούς μου ήταν – και είναι – τρελός με τον Κόμπι. Μια μέρα παίζουμε ένα παιχνίδι απέναντι στον Παναθηναϊκό. Σε μια φάση του παιχνιδιού, ο φίλος μου έχει τη μπάλα στη baseline και ο χρόνος τελειώνει. Εκείνη τη στιγμή, γυρνάει, fade away, σπάσιμο καρπού, «χλατς». Αυτόματα όλος ο πάγκος σηκώνεται και αναφωνεί μαζί με τον ίδιο: «Κόμπιιιι». Ο προπονητής μας προσπαθούσε να κρύψει το γέλιο του.

Τελικά καταλήξαμε να χάσουμε το παιχνίδι με 20 πόντους διαφορά.

Όμως η συζήτηση μετά δεν ήταν αυτή. Όλοι μιλούσαμε για το «Κόμπι». Έτσι αναφέρουμε μέχρι και σήμερα εκείνο το σουτ. Το «Κόμπι». Το τουρνουά πήγε χάλια για μας. Οι χειρότερες μας εμφανίσεις σαν ομάδα. Και θυμάμαι χαρακτηριστικά στο αναμενόμενο κατσάδιασμα του προπονητή μας μετά το τέλος του τουρνουά, να λέει στον φίλο μου «μας έχουνε π*****ι όλοι και εσύ έχεις μείνει στο Κόμπι»! Γελάσαμε. Για να είμαι ειλικρινής τον κοροϊδεύαμε τότε. Α, ρε Αδαμάντιε λέγαμε ο Κόμπι σε μάρανε.

Κι όμως 10 χρόνια μετά δε θυμόμαστε ούτε το down screen, ούτε ποιος ξεχάστηκε στην άμυνα ζώνης, ούτε ποιος δεν έκανε box out. Θυμόμαστε το «Κόμπι». Και ο θάνατος του Κόμπι Μπράιαντ, με έκανε να αναπολήσω εκείνες τις στιγμές και να πω «είχες δίκιο ρε φίλε». Το μπάσκετ δεν είναι μόνο πρωταθλητισμός. Το μπάσκετ είναι τρόπος ζωής, είναι χαρά, είναι ξεγνοιασιά, είναι ιδέα. Και αυτό που έγινε με έκανε να το θυμηθώ αυτό σε όλο του το μεγαλείο.

Εκεί που θέλω να καταλήξω είναι ότι ο Κόμπι Μπράιαντ, δεν ενέπνευσε απλά μια γενιά πρωταθλητών. Ενέπνευσε μια ολόκληρη γενιά να αγαπήσει το μπάσκετ.

Λίγοι το έχουν καταφέρει αυτό, μετρημένοι στα δάχτυλα του ενός χεριού. Ο Κόμπι είναι το παιδί στην αλάνα που σούταρε στη μπασκέτα χωρίς διχτάκι και φώναζε «Κόμπιιιι». Είναι ο εργαζόμενος στο γραφείο, που πετάει το χαρτάκι στον κουβά και φωνάζει «Κόμπιιιι». Ο Κόμπι είναι όλη αυτή η παλιοπαρέα που τότε ζούσε για το μπάσκετ. Ο ένας έγινε μηχανολόγος, ο άλλος δουλεύει σε τράπεζα, ο άλλος σπουδάζει αρχιτεκτονική στη Νέα Υόρκη, εγώ σας γράφω από αυτό εδώ το πληκτρολόγιο. Και μετά από τόσα χρόνια, ακόμα κολλητοί, ακόμα να συζητάμε για εκείνες τις στιγμές, ακόμα να θυμόμαστε εκείνο το fade away σουτ. Γιατί αυτό είναι το μπάσκετ. Και ο Κόμπι ήταν το μπάσκετ.

Σε ευχαριστώ, λοιπόν, Κόμπι, γιατί χωρίς εσένα ίσως δεν είχα τους φίλους που έχω. Σε ευχαριστώ επειδή το μπάσκετ σου χρωστάει πολλά, γιατί του έδωσες ακόμα περισσότερα. Σε ευχαριστώ για όλα τα highlights, για όλες τις στιγμές που θα μείνουν ανεξίτηλες στο χρόνο. Ναι, λοιπόν, από αυτό το ελικόπτερο κάτι σώθηκε. Σώθηκε μια ιδέα. Και αυτή η ιδέα θα ζει για πάντα. Γιατί όπως είχε πει ο “V” σε μια από τις αγαπημένες μου ταινίες “V for Vendetta”: «Πίσω από αυτή τη μάσκα υπάρχει μια ιδέα. Και οι ιδέες δεν πεθαίνουν ποτέ». Adam, είχες δίκιο ρε φίλε…