Η γελοιότητα μίας επίταξης

Μόνο σαν αστείο μπορεί να εκληφθεί η επιχειρηματολογία της κυβέρνησης για την έκδοση Πράξεως Νομοθετικού Περιεχομένου (ΠΝΠ) με την οποία επιτάσσει περιοχές στα νησιά για την δημιουργία κέντρων φιλοξενίας μεταναστών. Το 44.1 του Συντάγματος προβλέπει την δυνατότητα έκδοσης ΠΝΠ – χωρίς δυνατότητα του Προέδρου της Δημοκρατίας να μην την υπογράψει- σε “έκτακτες περιπτώσεις εξαιρετικά επείγουσας και απρόβλεπτης ανάγκης”.

Δηλαδή, όπως έχει αποφανθεί ήδη με τη νομολογία του το ΣτΕ, περιπτώσεις που συνιστούν αντικειμενική αδυναμία της Βουλής, ένεκα χρονικών πιέσεων, να ασκήσει τη νομοθετική της λειτουργία. Γιατί η ΠΝΠ έχει μεν την μορφή διοικητικής πράξης, ωστόσο αποτελεί κατ ουσίαν νομοθετικό έργο και ως εκ τούτου εκφεύγει του ακυρωτικού ελέγχου του ανωτάτου διοικητικού δικαστηρίου. Επιπλέον το ΣτΕ δεν μπορεί ακόμη και μετά την κύρωση της ΠΝΠ εντός 40 ημερών από την βουλή να κρίνει το νόμο πλέον και ούτε να φθάσει σε ουσιαστική κρίση περί του αν συνέτρεχαν οι περιστάσεις που επικαλείται, αφού θεωρείται ότι πρόκειται για πολιτική απόφαση της κυβέρνησης.

Αυτό δεν σημαίνει ότι η κυβέρνηση θα ξεμπερδέψει εύκολα. Η Περιφέρεια, οι Δήμοι αλλά και οι ιδιώτες, όπως άλλωστε δήλωσαν, θα έχουν την δυνατότητα να προσφύγουν κατά των διοικητικών πράξεων που θα εκδοθούν κατ εφαρμογή πλέον της ΠΝΠ επικαλούμενα διαφορετικές διατάξεις του Συντάγματος και εν τέλει την αναλογικότητα και την αντισυνταγματικότητα.

Εκτός αν η κυβέρνηση Μητσοτάκη καταργήσει με την βοήθεια που συνταγματολόγου Γιώργου Γεραπετρίτη, όλο το δημοκρατικό πλαίσιο ελέγχου και αντίστοιχης προστασίας των πολιτών. Φυσικά γεννά επίσης ερωτήματα για το πόσο φιλελεύθερη είναι μία κυβέρνηση που επιτάσσει ιδιωτικές περιουσίες για την κάλυψη μίας καθόλου έκτακτης ανάγκης.

Μπορεί να εκφεύγει του δικαστικού ελέγχου του ΣτΕ το αν συντρέχει στο προσφυγικό-μεταναστευτικό, εξαιρετικά επείγουσα και απρόβλεπτη ανάγκη, ωστόσο δεν εκφεύγει της πολιτικής κρίσης και αντίστοιχης κριτικής των πολιτών. Εάν πράγματι συντρέχει, τότε είναι μία παραδοχή ότι μετά από επτά μήνες που η “κυβέρνηση των επιτυχιών και των θαυμάτων”, πηγαίνει στο συγκεκριμένο θέμα από αποτυχία σε αποτυχία, και από γκάφα σε γκάφα εν τέλει έχασε εντελώς τον έλεγχο και γι αυτό καταφεύγει σε ένα τέτοιο αντιδημοκρατικό μέτρο.

Ωστόσο ποια ανάγκη είναι τόσο επείγουσα και απρόβλεπτη στην διαχείριση του μεταναστευτικού, που δεν μπορεί να περιμένει δέκα ημέρες μέχρι να έλθει η σχετική διευθέτηση και να ψηφιστεί με την κανονική κοινοβουλευτική διαδικασία, έστω με την διαδικασία του κατεπείγοντος; Φυσικά τέτοια κατάσταση δεν συντρέχει όπως όλοι διαπιστώνουν, από το μέσο πολίτη, μέχρι τους εκπροσώπους των τοπικών κοινωνιών και μέχρι τους βουλευτές των κομμάτων της αντιπολίτευσης αλλά και της συμπολίτευσης.

Εν τέλει ακριβώς αυτό είναι που φοβόταν η κυβέρνηση: οι διαρροές που θα είχε στην ψηφοφορία στην Βουλή από τους δικούς της βουλευτές, καθώς μάλιστα η συζήτηση δεν θα περιοριζόταν στην επίταξη εκτάσεων και στη νομιμότητα και δημοκρατικότητα ενός τέτοιου μέτρου που εξ ορισμού απουσιάζει, αλλά και στην σκοπιμότητα των κέντρων ανοικτού ή κλειστού ή ελεγχόμενου τύπου. Εν τέλει για να αποφύγει την συζήτηση για ένα θέμα που τα έχει κάνει θάλασσα και τις εσωκομματικές αναταράξεις, η κυβέρνηση κατέληξε σε αυτό που εύκολα μπορεί να κάνει: “αποφασίζονμεν και επιτάσσομεν”, θυμίζοντας άλλες εποχές.