Η ανάκτηση των Αθηνών

Το φονικό επεισόδιο μεταξύ αλλοδαπών στο κέντρο της Αθήνας επανέφερε στην επικαιρότητα ένα ακόμη άβατο ανομίας το οποίο έχει μία «ιδιαιτερότητα»: Είναι το ίδιο το κέντρο της Αθήνας. Και όταν λέμε κέντρο, εννοούμε ότι πιο κέντρο δεν γίνεται, καθότι είναι το… κέντρο του κέντρου της πρωτεύουσας. Δεν γνωρίζω αν υπάρχει άλλη δυτική πρωτεύουσα της οποίας το κέντρο, όχι κάποιες περιοχές, να έχει μετατραπεί σε κανονικό απροσπέλαστο τριτοκοσμικό γκέτο.

Η μετάλλαξη της Αθήνας σε κάτι μεταξύ Ισλαμαπάντ, Ιντλίμπ και Καμπούλ έχει ξεκινήσει εδώ και χρόνια και αφέθηκε να εξελιχθεί σε βαθμό που σε συγκεκριμένους δρόμους τίποτα απολύτως δεν θυμίζει ελληνική πρωτεύουσα.

Οι ήχοι, οι γλώσσες, η μουσική, οι μυρωδιές και κυρίως ο πληθυσμός παραπέμπουν σε μία απροσδιόριστη αφροασιατική περιοχή και μάλιστα αποτυχημένου κράτους (failed state). Αναμενόμενο. Όταν η περιοχή εγκαταλείφθηκε στη (κακιά) μοίρα της μαζί με τους Έλληνες κατοίκους της οι οποίοι κατέστησαν μειοψηφία λόγω της πλημμυρίδας παράνομων μεταναστών, η κατάληξη είναι αυτό στο οποίο έχει καταντήσει.

Οι εκτιμήσεις για τον αριθμό των μεταναστών που διαβιούν παράνομα στο κέντρο ποικίλουν. Είναι πάντως δεκάδες χιλιάδες χωρίς κανείς να μπορεί να προσδιορίσει έστω κατά προσέγγιση τα πραγματικά μεγέθη. Το γεγονός ότι οι αφροασιατικές μαφίες έχουν χωρίσει την περιοχή σε τιμάρια εγκλήματος, (ναρκωτικά, πορνεία, προστασία, διακίνηση μεταναστών κ.α.) αποδεικνύει ότι όχι μόνο αφέθηκαν να εποικίσουν (και) το κέντρο, αλλά ανενόχλητοι δημιούργησαν βαθιές δομές παρανομίας εκτοπίζοντας έτσι όχι μόνο τους Έλληνες κατοίκους, αλλά και το ίδιο το ελληνικό κράτος και τους νόμους του.

Αυτό που οφείλει να κάνει η κυβέρνηση και ειδικά το υπουργείο Προστασίας του Πολίτη είναι αυτό που έκανε στα Εξάρχεια, με την κατάλυση του άβατου των «συντρόφων», το οποίο είχε επιβληθεί με διακομματική και διαχρονική ευθύνη αλλά έτυχε απολύτου πολιτικής κάλυψης και υπόθαλψης επί ΣΥΡΙΖΑ. Τώρα η Πολιτεία πρέπει να προχωρήσει στην κατάργηση του άβατου των Αθηνών, να απαλλάξει το κέντρο από τα ταξικά αδέλφια των Εξαρχειωτών συντρόφων και να το παραδώσει ελεύθερο στους κατοίκους της πρωτεύουσας.

Επιχειρησιακά γίνεται όπως έγινε στα Εξάρχεια, παρότι διάφοροι από όλο σχεδόν το πολιτικό φάσμα έλεγαν ότι δεν μπορεί να γίνει.

Είναι αυτοί που ανησυχούσαν μήπως στάξει η μύτη κουκουλοφόρου, αλλά δεν είχαν κανένα πρόβλημα με την κόλαση των κατοίκων οι οποίοι δεν ήταν ασφαλείς ούτε μέσα στα σπίτια τους διότι και εκεί έμπαιναν οι προστατευόμενο της Αριστεράς. Και τώρα οι ίδιοι είναι που θα έχουν πολυπολιτισμικές αντιρρήσεις αν ο Μιχάλης Χρυσοχοΐδης κάνει αυτό που πρέπει να κάνει και μάλλον θα το κάνει σε ό,τι τον αφορά, αλλά δεν εναπόκειται μόνο σε αυτόν.

Η αστυνομία μπορεί να κάνει τη δουλειά της, ωστόσο είναι θέμα ευρύτερης πολιτικής βούλησης και σχεδιασμού να ανακτήσει το κέντρο την κανονικότητά του και την ελληνική φυσιογνωμία του. Αν η αστυνομία προβαίνει σε επιχειρήσεις (και ήδη εξαρθρώνει το ένα εγκληματικό κύκλωμα αλλοδαπών μετά το άλλο) και την ίδια ώρα καταφθάνουν νέες φουρνιές παράνομων Πακιστανών, Αφγανών, Αλγερινών, Μαροκάνων, Κογκολέζων, Συρίων κλπ για να μην αναφέρουμε και τις 90 χώρες, προφανώς δεν έχει νόημα.  Αν όμως ταυτόχρονα με το επιχειρησιακό κομμάτι αλλάξει και η πολιτική στο μεταναστευτικό, τότε υπάρχει προοπτική ανάκτησης του κέντρου. Αν όχι, το πρόσφατο συμβάν με το φονικό ξεκαθάρισμα μεταξύ αλλοδαπών δε θα αποτελεί καν είδηση.