Ευχαριστημένοι εργαζόμενοι και παγκόσμια ειρήνη

Στην ταινία “Miss με το ζόρι” με την Σάντρα Μπούλοκ στα ωραία της, όλες οι ξανθές υποψήφιες για τον τίτλος της Miss America, στην συνέντευξη που περνούν στο τέλος και όπου αναδεικνύουν τον εσωτερικό τους κόσμο, εκτός από το να πάρουν το στέμμα το οποίο θα αφιερώσουν στη μαμά τους και τον μπαμπά τους με δάκρυα συγκίνησης που τις μεγάλωσαν, νιώθουν την υποχρέωση να ευχηθούν να “επικρατήσει η παγκόσμια ειρήνη”.

«Πιστεύουμε στην παραγωγή νέου πλούτου, στον οποίο θα έχουν μερίδιο όλοι… δεν υπάρχει ισχυρή χώρα χωρίς ισχυρές επιχειρήσεις… δεν υπάρχουν ακμαίες επιχειρήσεις χωρίς ικανοποιημένους εργαζόμενους», δεν έχει σημασία σε ποιον ανήκει η φράση, η άποψη είναι διαδεδομένη στους νεοφιλελεύθερους κύκλους, πολιτικών, δημοσιογράφων, και -τρομάρα τους-, οικονομολόγων.

Στο τέλος κλείνει με την ευχή ότι οι καλοί επιχειρηματίες που θα δημιουργήσουν νέο πλούτο θα φροντίσουν να μείνουν ικανοποιημένοι και οι εργαζόμενοί τους.

Θα πρέπει να έχει κανείς ελάχιστη σχέση με την κοινωνική πραγματικότητα στην χώρα, για να επαφίεται στην καλή καρδιά των επιχειρηματιών να φροντίσουν τους εργαζόμενούς τους. Φυσικά δεν έχει δουλέψει ποτέ ο ίδιος έστω και εποχικά σαν ντελίβερι για να δει πόσο καλοί είναι οι εργοδότες, ή έστω σε ένα σούπερ μάρκετ, σε ένα πολυκατάστημα, σε ένα συνεργείο ή ακόμη και σε ένα μεγάλο ΜΜΕ, σε ένα δικηγορικό γραφείο ή μια διαφημιστική εταιρεία. Και εννοούμε να ξεκινήσει από την αρχή δίχως να έχει τις πλάτες της οικογένειας που εξασφαλίζουν προνομιακή μεταχείριση στο “παιδί”.

Ή να βρει μία θέση μετά από μερικά εξάμηνα μειωτικής για την ανθρώπινη αξιοπρέπεια ανεργίας. Για να καταλάβει πόσο καλοί είναι οι εργοδότες και πόσο ισχυρή είναι η διαπραγματευτική θέση του εργαζόμενου, δίχως τις προστατευτικές διατάξεις της εργατικής νομοθεσίας. Να διαπιστώσει πχ πόσο τηρούν τα ωράρια οι επιχειρήσεις όταν δεν υπάρχουν τα πρόστιμα της Επιθεώρησης Εργασίας. Ή πώς γίνονται οι συμφωνίες των 600 ή 700 ευρώ με μισά ένσημα. Ή εταιρείες παροχής υπηρεσιών που οι νεαροί δικηγόροι υποχρεούνται να συμπληρώνουν στο τέλος της ημέρας έντυπο με την παραγωγικότητά τους ανά τέταρτο. Είναι σαν να νιώθει κανείς Παριζιάνος επειδή διάβασε τον τουριστικό φυλλάδιο της πόλης.

Επειδή όμως οι πολιτικοί μας στην πλειονότητά τους λίγη σχέση έχουν με την πραγματικότητα θα μπορούσαν να εγκύψουν στις διεθνείς και εγχώριες εκθέσεις.

Τι στο καλό τις έκαναν τις λαμπρές σπουδές τους; Πχ σε παγκόσμιο επίπεδο σύμφωνα με την έκθεση του ΟΗΕ έχει μειωθεί μεν η ακραία φτώχεια, έχουν αυξηθεί όμως σημαντικά οι κοινωνικές ανισότητες και η απόσταση από το υψηλό κομμάτι -των επιχειρηματιών- και το χαμηλό και μεσαίο των εργαζομένων τους. Ή έστω για τα καθ’ ημάς στην έρευνα του ΣΕΒ που δείχνει ότι το 67% των Ελλήνων δεν έχει σήμερα ούτε 1.000 ευρώ στην άκρη, για ώρα ανάγκης, σύμφωνα με έκθεση του ΟΟΣΑ. Επίσης ότι το 60% των Ελλήνων ζει σήμερα κάτω από το όριο της φτώχειας και το 10% των πιο εύπορων Ελλήνων κατέχει το 42% του καθαρού πλούτου της Χώρας.

Επιπλέον το μέσο διαθέσιμο εισόδημα του υψηλότερου 20% του ελληνικού πληθυσμού, είναι 5,5 φορές, μεγαλύτερο απ’ αυτό του χαμηλότερου 20%. Μα γιατί οι επιχειρηματίες που είναι καλοί άνθρωποι δεν νιώθουν την ανάγκη να μοιραστούν ένα ποσοστό του πλούτου τους με το 90% των συμπολιτών που δουλεύουν στις επιχειρήσεις τους; Και ο Ραν-ταν-πλαν την ίδια απορία έχει: γιατί αυτοί οι καλοί άνθρωποι, οι Ντάλτον, με πυροβολούν;