Χαρούμενοι ηγέτες, θλιμμένοι λαοί

Ο Γιάννης Αντύπας γράφει στο blog του στο pagenews.gr για τους ηγέτες της Ευρώπης που δείχνουν χαρούμενοι, ενώ την ίδια ώρα οι λαοί τους είναι θλιμμένοι.

Ειλικρινά τα πλάνα από τη Σύνοδο Κορυφής της ΕΕ μου προκάλεσαν μία απορία; Γιατί είναι χαρούμενοι οι Ευρωπαίοι ηγέτες; Επειδή η Γηραιά Ήπειρος βιώνει μια περίοδο ευημερίας και κοινωνικής προστασίας; Μήπως επειδή αντιμετώπισε την κλιματική αλλαγή; Γιατί… έλυσε τον γόρδιο δεσμό του μεταναστευτικού; Ή γιατί «έχασε» η Ένωση το Ηνωμένο Βασίλειο; Απάντηση δεν υπάρχει, γιατί οι λαοί της Ευρώπης είναι θλιμμένοι. Βλέπουν τον κόσμο γύρω τους να αλλάζει και τις κυβερνήσεις τους να εγκαταλείπουν τον ευρωπαϊκό τρόπο ζωής. Ούτε να τον ονοματίσουν δε θέλουν. Λες και δεν έγινε παράδειγμα για ολόκληρο τον κόσμο.

Έχουν υποτάξει τα πάντα στην υγεία των αριθμών, αδιαφορώντας για τις ασθένειες και τις παρενέργειες της φτώχειας. Αδιαφορώντας για την αίσθηση παρακμής και τέλους εποχής που τείνει να επικρατήσει. Με αυταρχικούς ηγέτες, όπως ο Πούτιν και ο Ερντογάν, να αναπτύσσουν ιδιαίτερη κινητικότητα στην περιφέρεια της Ευρώπης. Και στην Ασία και την Αφρική. Με τον Τραμπ να επιμένει στο σύνθημα «Πρώτα η Αμερική». Και να κάνει ότι μπορεί για να πείσει τους Αμερικανούς πως το κάνει πράξη.

Είναι προφανές πως η Ευρώπη δεν είναι στα καλύτερά της, οπότε το αρχικό ερώτημα είναι εύλογο: γιατί γελούν, φιλιούνται και αγκαλιάζονται, οι ηγέτες των κρατών που μετέχουν στην Ευρωπαϊκή Ένωση;

Ελπίζω να ξέρουν κάτι περισσότερο από όσα εμείς οι υπόλοιποι οι κοινοί θνητοί. Ελπίζω να έχουν κάποιο σχέδιο για να επιστρέψει το χαμόγελο και στα χείλη των υπηκόων τους. Χρόνος υπάρχει. Δεν είναι άλλωστε και η πιο δύσκολη συγκυρία. Έχουμε δει πολύ χειρότερα στην ιστορία μας. Αυτό για το οποίο δεν είμαι σίγουρος είναι για την ποιότητα της ηγετικής ομάδας. Δε ξέρω αν μεταξύ όσων φωτογραφήθηκαν χθες στις Βρυξέλλες υπάρχει η ηγετική φυσιογνωμία που θα πάρει όλους τους υπόλοιπους από το χέρι και θα οδηγήσει την Ένωση σε μία νέα περίοδο επιτυχιών. Σε μία ουσιαστική αναγέννηση. Για το καλό ολόκληρου του κόσμου.

Γιατί, αν πέσει το «κάστρο» της Ευρώπης τι μένει; Η Κίνα που άφησε τον κορωνοϊό να εξελιχθεί και στη συνέχεια έκλεισε στα σπίτια τους εκατομμύρια ανθρώπους; Η Ινδία; Σεβαστός ο πολιτισμός της και η τεχνολογική της πρόοδος, αλλά εκατοντάδες εκατομμύρια ανθρώπων στην τεράστια αυτή χώρα ζουν ακόμη σε συνθήκες εξαθλίωσης; Ή η Νιγηρία που έχει βάλει πλώρη για να γίνει η τέταρτη πολυπληθέστερη χώρα στον κόσμο; Ποιο είναι το μοντέλο που αν επικρατήσει η ζωή των ανθρώπων πάνω σε αυτό τον πλανήτη θα γίνει καλύτερη; Στο δικό μου μυαλό δεν υπάρχουν αμφιβολίες. Ούτε ΗΠΑ, ούτε Ρωσία, ούτε Κίνα και Ινδία. Η απάντηση είναι η Ευρώπη. Το ζητούμενο είναι η Ευρώπη.