Φιλαράκια και Master Chef

Ο Γιάννης Αντύπας γράφει στο blog του στο pagenews.gr για την ελληνική τηλεόραση, τα προγράμματά της αλλά και τη μονιμότητα συγκεκριμένων προσώπων στην πρώτη γραμμή.

Και τα δύο είναι εισαγόμενα. Το πρώτο είναι ένα διαχρονικό έργο με τις πλάκες μιας παρέας στη μεγαλούπολη της Νέας Υόρκης, ένας ύμνος στη φιλία, τις σχέσεις και τον σύγχρονο κόσμο και το δεύτερο ένα reality που δίνει άπειρο τηλεοπτικό χρόνο σε νεαρούς και νεαρές προκειμένου να βγάλουν (μεταξύ άλλων) τον χειρότερό τους εαυτό. Με τη δικαιολογία «παιχνίδι είναι». Όπως άκουσα και κάποιους ανόητους να λένε «παιδιά είναι, το αίμα τους βράζει» για τους συμμορίτες που «κατέβασαν» το μάτι ενός 17χρονου με κλειδί. Υπάρχει μία φράση που χρησιμοποιώ στους δικούς μου φίλους για αυτές τις… αναλύσεις, αλλά είναι εκτός των κανόνων της συγκεκριμένης αρθρογραφία, παρότι άκακη σε σχέση με την άγνοια ή τη συνενοχή που κρύβουν οι φράσεις σε εισαγωγικά.

Τα φιλαράκια μεταδίδονται μεσημεριανές ή απογευματινές ώρες, το Master Chef πιάνει μεσάνυχτα. Τυχαίο; Δε νομίζω. Προσοχή: δεν αμφισβητώ την ποιότητα της παραγωγής που παρακολουθούμε στις οθόνες μας. Όπως και με πολλά άλλα reality ο σταθμός που το φιλοξενεί (και τα περισσότερα ελληνικά κανάλια είναι αλήθεια) έχει κάνει πολύ καλύτερη δουλειά από το διεθνές πρόγραμμα και πολλές άλλες χώρες του κόσμου. Η ουσία, όμως, είναι ότι αντί να φθάσουμε κάποια στιγμή να δούμε ξανά μία καλή ελληνική παραγωγή, όπως τα Φιλαράκια (έχουμε δει κυρίως από τη συχνότητα του MEGA στο παρελθόν), αγοράζουμε και καταναλώνουμε και πάλι έτοιμες λύσεις από το εξωτερικό. Φοβάμαι πως στη χώρα μας δεν υπάρχουν πρόθυμοι για να δώσουν ευκαιρίες σε νέους παραγωγούς.

Φαίνεται αυτό και από τη μονιμότητα ορισμένων προσώπων πρώτης γραμμής στην τηλεόραση. Μπροστά και πίσω από τις κάμερες. Λες και η χώρα δεν έχει βγάλει άλλους επαγγελματίες που θα μπορούσαν να είναι διευθυντές, αρχισυντάκτες, σκηνοθέτες κοκ. Είμαστε μια χώρα γεμάτη μουσεία και όχι μόνο στα κτίρια, αλλά και στους ανθρώπους. Στην Ελλάδα για να γίνεις κάποιος πρέπει να περάσεις τα 70, για να μην πω ότι πρέπει να περάσεις στην απέναντι όχθη. «Μα οι νέοι έχουν αποδειχτεί ανέτοιμοι» είναι ο αντίλογος που έχω εντοπίσει. Προφανώς, αν τη μία τους βάζεις και την επομένη τους αρχίζεις την κριτική. Δε θα «ψηθούν» ποτέ. Είναι σαν ένα παιδί που ενώ είναι έτοιμο να περπατήσει εσύ το πηγαίνεις με το καρότσι. (σ.σ. Στη συγκεκριμένη περίπτωση η ακριβής φράση είναι λίγο διαφορετική).

Σε κάθε περίπτωση, η ουσία είναι πως όλοι θα πρέπει να τολμήσουμε. Να δώσουμε έμφαση στην ελληνική παραγωγή και στους ανθρώπους όλων των ηλικιών. Γιατί, έχουμε δει και έναν ηλικιακό ρατσισμό, ο οποίος εκτός από απαράδεκτος είναι και επικίνδυνος: οι 60αρηδες να… καίγονται να δώσουν ευκαιρίες σε 20αρηδες. Εξαιρώντας σκόπιμα όσους έχουν εμπειρία, δηλαδή τους ανθρώπους μεταξύ 30 και 50 ετών. Με δύο λογικές: οι πρώτοι να αποτύχουν και οι δεύτεροι να απογοητευτούν. Και μετά όλοι μαζί να ψάχνουν τον «μπαμπά» ή τη «μαμά» που θα τους σώσει.