Ο Ερντογάν άνοιξε το φράγμα – Πρελούδιο της κυρίως κρίσης

Ήταν θέμα χρόνου. Δεν υπάρχει καμία έκπληξη. Το ερώτημα ποτέ δεν ήταν «αν ο Ερντογάν θα ανοίξει τα σύνορα», αλλά «πότε θα τα ανοίξει». Το είχε προαναγγείλει και όπως έχουμε επανειλημμένως υπογραμμίσει η Τουρκία ό,τι λέει το κάνει, ή τουλάχιστον προσπαθεί, και ό,τι κάνει το έχει προηγουμένως πει.

Το γεγονός που πυροδότησε την απόφαση να ανοίξει διάπλατα τα σύνορα και ταυτόχρονα τις πύλες της κολάσεως αφήνοντας ελεύθερους εκατοντάδες χιλιάδες παράνομους μετανάστες να προσεγγίσουν τα σύνορα με την Ελλάδα και να προσπαθήσουν να τα διασχίσουν ήταν η εκατόμβη νεκρών Τούρκων στρατιωτών στην Ιντλίμπ από βομβαρδισμούς των Ρώσων.

 Ο Ερντογάν βρίσκεται αντιμέτωπος με βαριά ήττα στον βάλτο της Συρίας και εκβιάζει το ΝΑΤΟ και την ΕΕ για στρατιωτική στήριξη απειλώντας με πλημμυρίδα μεταναστών. Οι οποίοι δεν είναι Σύροι, παρά μόνο ελάχιστοι, αλλά Αφγανοί, Πακιστανοί, Μπαγκλαντεσιανοί, Σομαλοί, Κογκολέζοι και άλλοι Ασιάτες και Αφρικανοί.

Όμως, ούτε το ΝΑΤΟ, ούτε πολύ περισσότερο η ΕΕ πρόκειται να εμπλακούν στρατιωτικά στη Συρία στο πλευρό της Τουρκίας και των τζιχαντιστών συμμάχων της,  εναντίον της Ρωσίας και του Άσαντ. Οι Αμερικανοί, οι οποίοι είναι παρόντες στην περιοχή «προστατεύοντας» τις πετρελαιοπηγές που… δεν είναι δικές τους, δεν θέλουν τον Άσαντ, αλλά δεν πρόκειται να ματώσουν για τον Ερντογάν. Αντιθέτως, τους βολεύει που ματώνει ο Ερντογάν  και μάλιστα από τους Ρώσους διότι έτσι διευκολύνεται η προσπάθειά τους να τον επαναφέρουν στο δυτικό «μαντρί» μαλακωμένο και δαρμένο τώρα που ο γεωπολιτικός έρωτας με τη Μόσχα παίρνει άγρια τροπή, όπως πολλά ειδύλλια. Ήδη του διαμήνυσαν, ότι «αυτοί είναι οι φίλοι σου οι Ρώσοι».

Η ειρωνεία είναι ότι στη Συρία οι Αμερικανοί φαίνεται να έχουν μία υψηλού επιπέδου συνεννόηση με τους Ρώσους καλύτερη απ’ ό,τι νόμιζε και αντιλήφθηκε ο Ερντογάν Το πρόβλημα που ίσως τώρα συνειδητοποιεί (κακώς αν έτσι είναι, διότι ήταν προφανές και για αρχάριους των διεθνών σχέσεων)  είναι ότι αναίμακτη απεμπλοκή από την αγκαλιά της ρωσικής αρκούδας δεν υπάρχει. Η αρκούδα έχει πολύ μεγάλα νύχια και άπαξ και σε αγκαλιάσει δύσκολα θα φύγεις ολόκληρος. Το πιθανότερο είναι ότι θα αφήσεις κομμάτια σου στην αγκαλιά της…

Η προσπάθεια του Ερντογάν να εκβιάσει τις ΗΠΑ κάνοντας ανοίγματα στη Ρωσία και στη συνέχεια να εκβιάσει τη Ρωσία απειλώντας με επιστροφή στους κόλπους των ΗΠΑ, επιχειρώντας ταυτόχρονα με αυτόν τον διπλό εκβιασμό να καταστήσει την Τουρκία αυτόνομο περιφερειακό πόλο απεξαρτώντας την από τον Δυτικό έλεγχο και καθιστώντας την ευρασιατικό ρυθμιστικό παράγοντα, ενείχε εξ αρχή τον κίνδυνο σοβαρού ατυχήματος. Το (πειρατικό) στρατηγικό σπαγγάτο που αποπειράται από τη Συρία στη Λιβύη μπορεί να οδηγήσει σε εξάρθρωση, ειδικά όταν έχει διαταράξει τα συμφέροντα των πάντων στην περιοχή.

Η προοπτική να απωλέσει την δυνατότητα σοβαρής παρουσίας στη Συρία μετά από… αλλεπάλληλες εισβολές και να τιναχθεί το σχέδιο προσάρτησης  συριακών εδαφών, καθώς ο Άσαντ ανακτά τον έλεγχο της χώρα με στήριξη των Ρώσων, έσπρωξε τον Ερντογάν στο μοιραίο λάθος: Να αγνοήσει τις προειδοποιήσεις των τελευταίων να μην προχωρήσει στην Ιντλίμπ την οποία πολιορκεί και έχει μερικώς καταλάβει ο συριακός στρατός (και όπου βρίσκονται 60 χιλιάδες οπλισμένοι τζιχαντιστές απ’ όλον τον κόσμο, ό,τι έμεινε από τον ISIS) . Κακώς.

Τώρα παίζει το χαρτί της προώθησης χιλιάδων μεταναστών στην Ευρώπη μέσω Ελλάδος για να εκβιάσει τη δυτική στήριξη. Ταυτόχρονα κλιμακώνει το σχέδιο αποσταθεροποίησης της χώρας μας, το οποίο υλοποιεί αδιαλείπτως τα τελευταία χρόνια με αρωγό την τραγική διαχείριση από τις ελληνικές κυβερνήσεις, στέλνοντας καθημερινά λαθρομετανάστες στα νησιά και στην ηπειρωτική χώρα. Αυτό που συμβαίνει από χθες είναι κάτι περισσότερο από κορύφωση της χρήσης του μεταναστευτικού ως ασύμμετρο όπλο εναντίον μας. Μπορεί να είναι προετοιμασία για την απόπειρα να αντισταθμίσει τις απώλειες στη Συρία…  Ο νοών νοείτω.