Κατά τα λοιπά;

Ο Γιάννης Αντύπας με αφορμή τον κορωνοϊό και το μεταναστευτικό γράφει στο blog του στο pagenews.gr για το πόσο σημαντικό είναι να αποδεχθούμε τη ζωή όπως είναι. Παράλληλα, τονίζει πως δεν είναι δυνατόν να δεχθούμε να ζούμε πάντα υπό απειλή.

Εντάξει ο κορωνοϊός, εντάξει το μεταναστευτικό, αλλά η ζωή δε σταματά. Δε σταμάτησε ούτε στη διάρκεια των μεγάλων πολέμων του 20ου αιώνα. Κάποιοι έπρεπε να δουλεύουν. Να διασκεδάζουν. Να κάνουν παιδιά. Νέες ανακαλύψεις έγιναν εκείνα τα χρόνια. Εφευρέσεις που άλλαξαν τη ζωή μας. Η κοινωνία συνεχίζει να ζει και να δημιουργεί συγκρούσεις και ευκαιρία ακόμη και σε περιόδους κρίσεις. Νέα αιτήματα διατυπώνονται. Η παραγωγή ιδεών συνεχίζεται. Δείχνοντας τη μέγιστη προσοχή στα ανοιχτά μέτωπα, με ψυχραιμία και αποφασιστικότητα, πρέπει να ασχοληθούμε και με την καθημερινότητα. Που απαιτεί την ενεργητική παρουσία μας. Ο καθένας με τη δική του δουλειά. Εδώ δεν ισχύει ο νόμος πως η φύση απεχθάνεται το κενό. Ότι είναι να κάνουμε και δεν το κάνουμε δε θα γίνει. Γιατί κανείς άλλος δε θα το κάνει για λογαριασμό μας.

Απλά επειδή δε θα το γνωρίζει. Ή αν το κάνει δε θα είναι κατά πάσα πιθανότητα εκείνο που θα κάναμε εμείς.

Αντιλαμβάνομαι τον φόβο και την απογοήτευση που έχει εμφιλοχωρήσει στις καρδιές και τις ψυχές πολλών ανθρώπων. Αλλά δεν είναι δυνατόν να δεχθούμε να ζούμε πάντα υπό απειλή ή σε κατάσταση πολιορκίας. Πάντα κάτι… ενοχλητικό θα υπάρχει. Το καλοκαίρι πχ ήταν τα κουνούπια τίγρεις. Πρέπει να αποδεχθούμε τη ζωή όπως είναι. Και να μάθουμε να δημιουργούμε σε συνθήκες πίεσης. Γιατί αν «καθίσει» η οικονομία θα ακολουθήσουν μονάχα δεινά. Τα οποία μετά από δέκα χρόνια ύφεσης είναι πολύ δύσκολο να αντέξουμε. Έχουμε ήδη προσφέρει στην κρίση το όποιο «λίπος» υπήρχε. Δεν είναι εποχή για μία ακόμη «δίαιτα». Αντίθετα, είναι εποχή εξωστρέφειας.

Είναι εποχή αντεπίθεσης. Σε όλα τα μέτωπα. Πάντα με την καλή έννοια.

Να προσέχουμε τον κορωνοϊό, να είμαστε σε εγρήγορση για τις προκλήσεις της Τουρκίας, αλλά ο πόλεμος (της ζωής και του αύριο) δε θα κριθεί σε αυτές τις δύο μάχες. Ο καθένας μας είναι η πρώτη γραμμή και το τελευταίο σύνορο της δικής του προσπάθειας. Η οποία πρέπει να συνεχιστεί. Αλίμονο αν κλειστούμε στα καβούκια μας. Αν χάσουμε το χαμόγελό μας. Πιστεύω πως όλοι μας έχουμε τις δυνάμεις να το κάνουμε. Και θα το κάνουμε. Γιατί έχουμε μάθει να δουλεύουμε και να κερδίζουμε το μέλλον στο σήμερα. Με τις προσπάθειες και τις δράσεις μας σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής μας. Οι οποίες δεν είναι δυνατόν να ανασταλούν με υπουργικές αποφάσεις ή οτιδήποτε άλλο σκεφτεί ο Ερντογάν και όποιοι άλλοι, μικροί και μεγάλοι, επηρεάζουν τις ζωές μας.