Ειρήνη υμίν

Καθώς κάνω βήματα στην επαγγελματική και προσωπική μου ζωή αναζητώ και εγώ το νόημα της ζωής. Τον πιθανό «στόχο» ή «σκοπό» που μπορεί να είχε στο μυαλό της η φύση ή ο Θεός, όταν δημιουργούσαν τον άνθρωπο, με την αποδοχή της πιθανότητας να μην υπάρχει αυτό που ψάχνω. Είναι μία περιστασιακή αναζήτηση, που έρχεται στην επιφάνεια κάθε φορά που την προκαλεί ένα θέμα, ένα γεγονός.

Από την εγκατάλειψη ενός ανθρώπου μετά από ένα τροχαίο, μέχρι έναν πόλεμο ή μία κρίση όπως αυτή με τον κορωνοϊό. Για την ακρίβεια, πηγή της ενεργοποίησης είναι η αντιπαράθεση που ανοίγει κάθε φορά. Να μπαίνουν φυλακή ή όχι όσοι τρέχουν πιωμένοι και σκοτώνουν άνθρωπο; «Ναι» ή «όχι» στους μετανάστες; «Ναι» ή «όχι» στη Συμφωνία των Πρεσπών;

Δε ξέρω αν έχω βρει την απάντηση και δεν τολμώ καν να επικαλεστώ κάτι τέτοιο. Όμως, θεωρώ πως κάθε γεγονός και κάθε «είδηση» στη ζωή μας πρέπει να ενισχύει την ανθρωπιά μας. Κάθε χρόνο πρέπει να γινόμαστε περισσότερο άνθρωποι. Να γινόμαστε καλύτεροι. Αυξάνοντας τη σκέψη και το συναίσθημα και περιορίζοντας τα ένστικτα. Προφανώς, όχι μέχρι εξαφανίσεως, γιατί τότε θα χάσουμε ένα κομμάτι της  ανθρώπινης φύσης μας.

Πρέπει να γινόμαστε περισσότεροι ήπιοι και να δίνουμε χρόνο σε άλλους ανθρώπους να αναπτύξουν τις δικές τους απόψεις. Να κάνουμε τον κόπο να τις ακούμε χωρίς να σπεύδουμε από την αρχή να τις απορρίψουμε για να πούμε τη δική μας γνώμη. Είναι μία άσκηση αυτοσυγκράτησης που όσες φορές την έχω κάνει έχω σηκωθεί από μία συζήτηση κατά πολύ «πλουσιότερος». Συνήθως έχω κερδίσει γνώσεις, μερικές φορές μπορεί να έχω αποκτήσει και έναν καινούργιο φίλο ή φίλη.

Οφείλουμε να επιτρέπουμε στους ανθρώπους γύρω μας να μας εξηγήσουν τους δικούς τους φόβους. Τις δικές τους φιλοδοξίες. Και να προσπαθούμε να ανοίξουμε διάλογο μαζί τους. Ξέρω πως αυτό δε γίνεται πάντα. Ότι υπάρχουν φανατικοί με κλειστά μυαλά. Σωστό. Αλλά δε γίνεται να τους αντιμετωπίζουμε ως φανατικοί από την απέναντι πλευρά. Αν αυτοί επιμένουν στη θέση τους, εμείς μπορούμε να επιμένουμε στο διάλογο. Ώστε όσοι είναι στη μέση να έχουν τη δυνατότητα να ακούσουν, να κρίνουν και να συγκρίνουν.

Δεν έχει άλλο λόγο ύπαρξης ο δημόσιος διάλογος. Από τις πρώτες κοινωνίες αυτός ήταν ο στόχος και ο σκοπός του (σε αυτή την περίπτωση είναι ξεκάθαρο): να κυριαρχήσει ή μία ή άλλη άποψη ή να βρεθεί η μέση οδός. Να πάνε τα πράγματα προς τη μία ή την άλλη κατεύθυνση ή να ανοίξει ένας νέος δρόμος. Στη σύγκρουση και τη σύνθεση ιδεών και προτάσεων κρίνεται το μέλλον του κόσμου.

Προσωπικά προτιμώ τη συνισταμένη από τη μία «καθαρή» θέση. Προτιμώ μια πιο ήπια και διαλεκτική σχέση με τους υπόλοιπους ανθρώπους και τα γεγονότα. Ώστε να αποφεύγουμε μονόδρομους και φανατισμούς, οι οποίοι συνήθως οδηγούν τα πράγματα σε αδιέξοδα.