Δεν μεγαλώνουμε, ωριμάζουμε

Αντιλαμβάνομαι πλήρως τους συμπολίτες μας που δε μπορούν να περιοριστούν στο σπίτι. Που θέλουν να τρέξουν, να κολυμπήσουν, να κάνουν βόλτα στο δάσος, να αράξουν στις πλατείες. Συμμερίζομαι τον φόβο τους να μείνουν μόνοι στα σπίτια τους. Αυτό που δεν μπορώ να κατανοήσω είναι ότι ορισμένοι από αυτούς κάνουν τη δειλία τους ή την ανικανότητά τους lifestyle.

Έχουνε μάθει λέει να ζουν στο δάσος και δε μπορούν δίχως θάλασσα. Αλήθεια; Τους προτείνω λοιπόν μια εβδομάδα στο βουνό ή σε μία ερημική παραλία χωρίς τις ανέσεις του σπιτιού. Γιατί και εγώ μπορώ να το παίξω Ροβινσώνας Κρούσος αν είναι να κάνω το μπανάκι μου και να επιστρέψω στο ζεστό μπάνιο μου και τον καναπέ μου. Τσάμπα μάγκες είναι οι άνθρωποι.

Γνωρίζω πως στα χρόνια της κρίσης η παραλία έγινε μόδα. Με ένα καφεδάκι και ένα τοστάκι από το σπίτι περνάς ώρες. Αλλά έλεος. Δεν αντιμετωπίζουμε πλέον την οικονομική κρίση. Αντιμετωπίζουμε έναν αόρατο και ύπουλο εχθρό. Και τα μούσια έγιναν μόδα μέσα στην κρίση.

Γιατί όλοι ήθελαν να δείχνουν αγριεμένοι, σαν τον Τζέραρντ Μπάτλερ. Μόνο που δεν κάνουν τα ράσα τον παπά κυρίες και κύριοι. Ρωτήστε και κάποιους κανονικούς παπάδες που πήγαν να παραβιάσουν τα μέτρα της Πολιτείας για τον περιορισμό των συναθροίσεων.

Νιώθω και την αγανάκτηση εκείνων που μένουν σπίτι και βλέπουν τους άλλους να σουλατσάρουν. Αλλά δεν είναι και τόσο άσχημα. Έχουμε ρεύμα, έχουμε νερό, έχουμε τηλεόραση, ίντερνετ και φαγητό. Κάποτε οι πολίτες έμεναν εγκλωβισμένοι και έτρωγαν ποντίκια, ενώ μπορεί να «έβρεχε» και μπόμπες! Πράγματι περνάμε δύσκολα, αλλά να μην το παρακάνουμε κιόλας.

Η κοινωνία μας αντέχει και αυτό είναι το σημαντικό. Το σύστημα ακόμη δουλεύει. Και είναι πράγματι στάση ευθύνης να μένουμε σπίτι, γιατί έτσι διευκολύνουμε τους ανθρώπους που βρίσκονται τώρα στην πρώτη γραμμή να κάνουν τις δουλειές τους. Να φροντίζουν για να έχουμε αγαθά, υπηρεσίες και το κυριότερο κάπου να ακουμπήσουμε αν μας συμβεί το κακό.

Γιατί η ελπίδα κυρίες και κύριες είναι που νικά τον φόβο. Αν τη χάσουμε οι ζωές μας θα γίνουν μαύρες. Ας παραμείνουμε ενωμένοι λοιπόν. Ας στερηθούμε λίγο τις μικρές χαρές της ζωής. Ας αναζητήσουμε νέες ασχολίες για ένα διάστημα. Που ξέρετε; Μπορεί και να βγει σε καλό σε ορισμένους.

Σε κάθε περίπτωση, όλοι μας θα πρέπει να βγούμε πιο δυνατοί και ως κοινωνία και ως άτομα. Ότι δε σε σκοτώνει σε κάνει πιο δυνατό, είναι ένα από τα κλασικά στερεότυπα, που προσωπικά θεωρώ σωστό. Οι δυσκολίες και οι καθημερινές αναμετρήσεις προσφέρουν εμπειρίες, ώστε να μπορούμε να ισχυριστούμε ότι… δεν μεγαλώνουμε, ωριμάζουμε.

ΥΓ. Προφανώς και είναι λάθος να πηγαίνει κανείς στην επαρχία αυτή την περίοδο. Δεν το συζητάμε, είναι στοιχειώδες. Αλλά και οι περιπτώσεις κατοίκων που έδιωξαν γείτονες από τα σπίτια τους όταν τους είδαν να τα ανοίγουν είναι απαράδεκτες.

Στα αλήθεια όλοι αυτοί οι κάτοικοι της επαρχίας τους «Αθηναίους» δεν περιμένουν για να γεμίσουν τα μαγαζιά τους; Στην Αθήνα δεν έρχονται όταν αρρωσταίνουν; Προσοχή: δεν αναζητώ αναλογίες, ούτε δικαιολογίες, ούτε αστείους συμψηφισμούς.

Επαναλαμβάνω: είναι απαράδεκτο να πηγαίνει κανείς επαρχία αυτή την περίοδο. ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΟ! Τελεία και παύλα! Όχι, όμως, και στην αυτοδικία. Όχι στη λογική «καθαροί» και «μολυσμένοι». Κανείς δεν είναι υπεράνω υποψίας και κανένας δεν είναι περισσότερο ύποπτος από τον διπλανό του. Ο ιός δεν είναι κανενός. Αλλά μας απειλεί όλους.