Οι ξεχασμένοι “καμικάζι” μας

Πως τα φέρνει η ζωή… Σε δύο από τις επαγγελματικές τάξεις του κρατικού μηχανισμού που “πλήρωσαν” νωρίς και πολύ την δεκαετή οικονομική κρίση , έχουν ακουμπήσει οι πολίτες αλλά και όλο το πολιτικό σύστημα για να αντιμετωπίσουμε τις τρικυμίες που από την αρχή του χρόνου μας ταλαιπωρούν…Είναι οι κακοπληρωμένοι, ξεχασμένοι και αποδεκατισμένοι “καμικάζι” της ελληνικής κοινωνίας…

Το 2010, οι στρατιωτικοί ήταν το πρώτο “θύμα” των σκληρών περικοπών που κορυφώθηκαν τη περίοδο 2012-14. Ήταν το πιο ασφαλές επαγγελματικό σύνολο. Χωρίς δυνατότητα αντίδρασης, χρησιμοποιήθηκαν “πονηρά” από τους κυβερνώντες που τους παρουσίασαν περίπου ως…ελίτ που έπρεπε να “πληρώσει”! Οι στρατιωτικοί στην Ελλάδα δεν πληρώνοντας ποτέ όπως θα ΄πρεπε, αλλά αυτό μικρή σημασία είχε για όσους αποφάσιζαν τις περικοπές. Οι μειώσεις ήταν παράνομες κι αυτό κρίθηκε από το ΣτΕ. Χρειάστηκαν περίπου επτά χρόνια για να δικαιωθούν εν μέρει οι στρατιωτικοί.

Εκτός από τις ασύλληπτες περικοπές στους μισθούς των στρατιωτικών ανάλογη και πολλαπλώς καταστροφική ήταν η περικοπή που είχε να κάνει με κονδύλια για την απαραίτητη συντήρηση του υπάρχοντος οπλοστασίου των Ενόπλων Δυνάμεων…

Οι ιατροί και το νοσηλευτικό προσωπικό των δημόσιων νοσοκομείων υπέστη τα ίδια. Όλοι μπήκαν στο ίδιο “σακί” που τους ήθελε να δουλεύουν “μόνο με φακελάκι”. Κανένας μας δεν ρώτησε ποτέ ποια είναι η αμοιβή ενός ιατρού κι ενός νοσηλευτή σ΄ ένα δημόσιο νοσοκομείο. Η ποιότητα του προσωπικού που δούλευε στα νοσοκομεία, επέτρεψε σ΄ ένα πολύ μεγάλο αριθμό ιατρών και νοσηλευτών να αναζητήσουν και να βρουν καλύτερη επαγγελματική ζωή σε κάποια χώρα του εξωτερικού. Η Γερμανία μας ευγνωμονεί για το άριστο ιατρικό προσωπικό που της στείλαμε έτοιμο να δουλέψει, χωρίς να ΄χει πληρώσει ούτε ένα ευρώ για την εκπαίδευση του. Υπολογίζεται ότι η εκπαίδευση κάθε ιατρού ,μας κοστίζει περίπου 100 χιλιάδες ευρώ.

Τώρα που τα πράγματα δυσκόλεψαν θυμηθήκαμε τους “καμικάζι” που δουλεύουν στον Έβρο έχοντας αντίπαλο τους Τούρκους και τον κορονοϊό. Τους ζητάμε να αντέξουν, λέμε ότι δεν θα τους ξεχάσουμε, αλλά είναι βέβαιο ότι θα ξεχαστούν και κάποια βράδυ ρίξαμε κι ένα χειροκρότημα για να να “ανεβάσουμε” μετά το βίντεο στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, θεωρώντας ίσως ότι έτσι κάναμε το καθήκον μας.

Το συμπέρασμα, για να μη πούμε δίδαγμα, είναι ότι ένα κράτος πρέπει να προστατεύει τις βασικές του δομές πάντα. Είτε τις χρειάζεται στην πρώτη γραμμή, είτε όχι. Δεν πρέπει να τις θυμάται μόνο στα δύσκολα και να ανακαλύπτει ότι τις έχει διαλύσει. Η ασφάλεια, η υγεία και φυσικά η παιδεία σ΄ όλα τα σοβαρά κράτη μπαίνουν στο ράφι με τα αγαθά κι όχι στον πάγκο με τα προϊόντα.