Κίνημα δωρεών

Με τον κορωνοϊό να πολιορκεί δισεκατομμύρια ανθρώπους σε ολόκληρη τη Γη, η Ελλάδα εξελίσσεται σε ένα παράδειγμα καλών πρακτικών: η πλειοψηφία των πολιτών εφαρμόζει τα μέτρα, το κράτος λειτουργεί και, το κυριότερο, έχουμε εθελοντικό κίνημα προσφοράς. Ξεκινώ από το τελευταίο. Πραγματικά είναι σημαντικό να βλέπει κανείς νέους να πηγαίνουν τρόφιμα σε ηλικιωμένους. Ανθρώπους κάθε ηλικίας να σπεύδουν να δώσουν αίμα. Εταιρείες και έχοντες να βάζουν βαθιά το χέρι στην τσέπη.

Και το κράτος μας δικαιούται έναν καλό λόγο. Λειτουργεί και αυτό πρέπει να του το αναγνωρίσουμε.

Γιατί το κράτος δεν είναι κάτι γενικό. Είναι άνθρωποι, εμείς οι ίδιοι, συγγενείς και γείτονές μας, που συνεχίζουν να κάνουν τις δουλειές τους. Όπως και οι περισσότεροι πολίτες. Προσπαθούν να συνεχίσουν τις εργασίες τους, τηρώντας τους κανόνες προφύλαξης. Αλλά όλα αυτά δυστυχώς δεν αρκούν. Όπως είμαστε όλοι μαζί σήμερα είναι εξίσου κρίσιμο να είμαστε όλοι μαζί και αύριο.

Γιατί, εφόσον ξεπεράσουν τον κίνδυνο για τις ίδιες μας τις ζωές, οι προκλήσεις για τον τρόπο ζωής μας θα είναι μπροστά. Θα πρέπει να κάνουμε ότι περνά από το χέρι μας ώστε ο κορωνοϊός να μην αφήσει κουσούρια στις δημοκρατίες και τις οικονομίες μας. Εκεί θα κριθεί η επιτυχία ή η αποτυχίας μας. Εκεί θα κριθεί η κληρονομιά που θα αφήσουμε στις επόμενες γενιές. Εκεί θα κριθεί και η ποιότητα της ζωής στο μέλλον.

Είναι προφανές πως οι περιορισμοί θα πρέπει να αρθούν, τα συστήματα υγείας να ενισχυθούν (δημόσια και ιδιωτικά) και τα κράτη να αναπτύξουν νέες ειδικότητες και υπηρεσίες.

Για δημόσιο και ιδιωτικό τομέα. Σε έναν κόσμο που τα πάντα γίνονται ψηφιακά μπορούμε να αφιερώσουμε ο ένας περισσότερο χρόνο στη φροντίδα του άλλου. Ας αφήσουμε τα ρομπότ να φτιάχνουν τα αυτοκίνητά μας και ας προσέχουμε εμείς τον διπλανό μας. Και να πληρωνόμαστε για αυτό. Είναι προφανές πως θα προκύψουν νέα ζητήματα ασφάλειας, νέες γραμμές στις εφοδιαστικές αλυσίδες.

Θα πρέπει να είμαστε έτοιμοι να απαντήσουμε στα ερωτήματα με τρόπο που θα δημιουργεί θετικό αποτέλεσμα, ποιότητα ζωής και νέες θέσεις εργασίας. Γιατί η οικονομική ζημιά που έχει γίνει είναι τεράστια και δε μπορεί η απάντηση να είναι απλώς κάποιες ενέσεις ρευστότητας. Πρέπει να είναι νέες δομές παραγωγής οι οποίες θα επιτρέψουν στις κοινωνίες να σταθούν στα πόδια τους και να βελτιώσουν τους ρυθμούς τους. Μπορεί να φαίνεται σαν ευχή, αλλά δεν είναι. Είναι κάτι που ο κόσμος μας έχει κάνει ξανά. Αρκεί να υπάρξουν ηγέτες που θα δουν πέρα από το νομισματικό δελτίο. Ο κόσμος έχει ανάγκη από όραμα και όχι από δελτίο λιτότητας.