Εθνική Ελλάδος και «μικτή Ευρώπης»

Για πρώτη φορά από την έναρξη της κρίσης, της οικονομικής, όχι της υγειονομικής, αισθάνομαι πως κάτι αλλάζει στη χώρα. Δεν είναι μονάχα που η συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων εργάζεται σκληρά από το σπίτι, δεν είναι η σύμπνοια του πολιτικού κόσμου (με ελάχιστες θλιβερές εξαιρέσεις), είναι κυρίως η αντίδραση δημόσιου και ιδιωτικού τομέα. Το κράτος προσέφερε αρκετές νέες ψηφιακές υπηρεσίες στους πολίτες. Ο ιδιωτικός τομέας υγείας και οι έχοντες του τόπου έδωσαν τον οβολό τους και την έμπρακτη συμμετοχή τους στον αγώνα του ΕΣΥ. Οι δάσκαλοι σε όλες τις βαθμίδες, από το δημοτικό μέχρι το πανεπιστήμιο, κάνουν διαδικτυακά τα μαθήματά τους.

Οι εργαζόμενοι στους Δήμους εξυπηρετούν τους πολίτες που δε μπορούν να μετακινηθούν, την ώρα που οι συνάδελφοί τους στην καθαριότητα κρατούν και αυτοί με τη σειρά τους τις πόλεις μας «υγιείς». Οι άνθρωποι των σούπερ μάρκετ πραγματικά κάνουν ότι περνά από το χέρι τους για να μη λείψει τίποτα από κανέναν. Και οι τράπεζες ανακοινώνουν ρυθμίσεις χωρίς πολλά- πολλά, για όσους επλήγησαν από την κρίση. Φαίνεται ότι αυτή τη φορά θα την περάσουμε όντως όλοι μαζί. Χωρίς υποζύγια και λαθρεπιβάτες. Προφανώς και δε θα υπάρξει απόλυτη ισότητα και δικαιοσύνη. Αλλά, τουλάχιστον, τα μέχρι στιγμής δείγματα δείχνουν ότι το κόστος θα είναι επιμερισμένο καλύτερα από κάθε άλλη φορά. 

Αντίθετα τα πράγματα δεν είναι τόσο καλά στη… μικτή Ευρώπης. Βορράς και Νότος αδυνατούν να συνεννοηθούν. Δεν είναι η πρώτη φορά. Το μεταναστευτικό θα έπρεπε να είχε προϊδεάσει τις μεσογειακές χώρες. Τα περίπου 450 εκ. των πολιτών της Ένωσης ίσως θα πρέπει τώρα να σκεφτούν ξανά το πόσο σκληρά τιμώρησαν τους Έλληνες, επειδή πέρασαν περισσότερο καλά από όσο τους άξιζε (αλήθεια ποιος το ορίζει αυτό) μερικά χρόνια από τη ζωή τους.

Όλα τα κράτη και οι λαοί της Ευρώπης θα πρέπει να σκεφτούν ξανά το νόημα της συμμαχίας τους. Είναι για να αυξήσουν τη συνολική τους δύναμη και να είναι παράγοντας προόδου στον κόσμο ή απλά μια ένωση οικονομιών η οποία φροντίζει τα συμφέροντα των ισχυρότερων κρατών; Αν είναι το πρώτο όλοι είμαστε μέσα. Αν είναι το δεύτερο ίσως ο Νότος θα πρέπει να ζητήσει «δικαίωμα» για να σκεφτεί τη συμμετοχή του. Γιατί, αν έχω να επιλέξω μεταξύ ενός κακού «γάμου» με τον υπερόπτη Βορρά, ίσως προτιμώ το «διαζύγιο» και την αναζήτηση μίας νέας σχέσης με όλα τα κράτη που βρέχονται από τη θάλασσα της Μεσογείου. 

Η «Μεσογειακή Ένωση» μπορεί να είναι η απάντηση στις προκλήσεις που αντιμετωπίζουν όλες οι χώρες της περιοχής. Ένα σημείο σταθερότητας μεταξύ τριών ηπείρων: της Αφρικής, της Ασίας και της Ευρώπης. Μπορεί να ακούγεται εξωφρενικό, αλλά ο κόσμος αλλάζει και αυτό δε μπορεί να γίνει με τα στεγανά και τις αγκυλώσεις του παρελθόντος. Και, ειδικότερα για την περιοχή μας, η Μεσογειακή Ένωση μπορεί να συμπεριλάβει και τα κράτη της Βαλκανικής ενδοχώρας που θα θελήσουν να συμμετάσχουν.