Δώρο Πάσχα ή δώρο Θεού;

Την καταβολή ή μη του δώρου για το Πάσχα στους εργαζόμενους των επιχειρήσεων αναμένει ο Γιάννης Αντύπας κάνοντας το προσωπικό του σχόλιο στο blog του στο pagenews.gr.

Πραγματικά έχει σημασία να δούμε πόσες και ποιες επιχειρήσεις θα δώσουν το δώρο του Πάσχα στους εργαζόμενους. Επισημαίνω ότι σχεδόν μέχρι τα μέσα Μαρτίου η συντριπτική πλειοψηφία των επιχειρήσεων δούλευε κανονικά. Με την εξαίρεση των τουριστικών πρακτορείων όλοι οι υπόλοιποι δύο δεκαήμερα, λίγο ή πολύ, τα δούλεψαν. Και το δώρο του Πάσχα δεν είναι έκτακτη δαπάνη. Οι εργοδότες το υπολογίζουν (κανονικά) στον δωδεκάμηνο κύκλο της δραστηριότητάς τους.

Έχει, λοιπόν, σημασία να δούμε ποιοι θα το δώσουν και ποιοι θα χρησιμοποιήσουν ως… δώρο Θεού την κρίση. Το επισημαίνω καθώς τις τελευταίες ημέρες πληθαίνουν τα δείγματα πως πολλοί δεν έχουν καταλάβει τι συμφορά μας βρήκε. Παρακολουθώ κοινωνικές ομάδες με δυνατότητα άσκησης πίεσης να διεκδικούν τα επιδόματα και ευνοϊκά μέτρα για δάνεια και οφειλές στο δημόσιο, ενώ όχι μόνο δεν έχουν υποστεί ζημιά, αλλά μπορεί και να έχουν αυξήσει τους τζίρους τους. Παρακολουθώ άλλες κοινωνικές να διεκδικούν και να πετυχαίνουν διακριτική μεταχείριση, χωρίς κάποιον ιδιαίτερο λόγο.

Δε μπορώ να αντιληφθώ γιατί ορισμένοι θα πρέπει σταθερά να κάνουν πάρτι και άλλοι να κλαίνε με μαύρο δάκρυ; Σε ότι αφορά στα μέτρα που λαμβάνουν οι τράπεζες για τους δανειολήπτες δε θα τα σχολιάσω. Απλά θα επισημάνω πως η έντοκη μετάθεση δόσης στο μέλλον μπορεί να είναι διευκόλυνση, αλλά μόνο ο ένας πληρώνει. Ο «ένας» είναι μόνιμα υπόλογος και ο «άλλος» είναι μόνιμα καλυμμένος από την αρχική σύμβαση.

Θα σταθώ λίγο στο ζήτημα των νέων δανείων, τα οποία θα δοθούν για την παροχή ρευστότητας. Έχει σημασία να δούμε με τι εγγυήσεις θα δοθούν. Γιατί, αλλιώς, πολύ φοβάμαι πως αρκετοί θα μπουν στον πειρασμό να κλείσουν τις επιχειρήσεις τους, να απολύσουν τους εργαζόμενους και να χρωστούν το ΑΦΜ της επιχείρησης στην τράπεζα και το κράτος. Το θέμα θέλει πολύ μεγάλη προσοχή. Είναι προτιμότερο αν κάποιες επιχειρήσεις δε μπορούν να επιβιώσουν να κλείσουν χωρίς να πολλαπλασιαστεί το αρνητικό τους αποτύπωμα στην οικονομία.

Είναι προφανές ότι επιτέλους θα πρέπει να γίνει και μία ουσιαστική ρύθμιση δανείων, καθώς δεν είναι δυνατόν κράτος και τράπεζες να απαιτούν δάνεια για αξίες που πλέον δεν υπάρχουν. Δάνεια που είχαν δώσει όταν είχαν πρόσβαση στο φθηνό και άφθονο χρήμα. Και, προφανώς, κανείς ιδιώτης δε θα πρέπει να κρατήσει χαριστικά περιουσιακό στοιχείο για δάνειο που δε θα πληρώσει. Αυτό ανήκει στην τράπεζα. Πλην ελαχίστων εξαιρέσεων με αυστηρά κοινωνικά και ανθρωπιστικά κριτήρια. Οτιδήποτε άλλο θα είναι αδικία. Ταυτόχρονα, όμως, το δάνειο (όταν θα χάνεται το συνδεδεμένο με αυτό ακίνητο) θα σβήνει οριστικά. Εκτός κι αν κάποιος θέλει να μείνει (στο σπίτι πχ) κουβαλώντας το χρέος στις επόμενες γενιές. Είναι θέμα επιλογής και πάντα είναι καλό να υπάρχουν όσο το δυνατόν περισσότερες. Δίκαιες. Για όλους μας.