Η υπέρβαση της κρίσης απαιτεί συναίνεση

Εάν κάτι προκύπτει με βεβαιότητα και φάνηκε και από το χθεσινό τέταρτο κατά σειρά διάγγελμα του πρωθυπουργού, είναι ότι το 2020 θα είναι χρονιά μεγάλης ύφεσης. Θέλοντας να εμφυσσύσει κάποια αισιοδοξία ο Κυριάκος Μητσοτάκης υποσχέθηκε αναπτυξιακή έκρηξη το 2021 καθώς επίσης ότι το κόστος της ύφεσης θα αντισταθμιστεί από την δίκαιη συμμετοχή στο μερίδιο της ανάπτυξης. 

Για το ποιος θα πληρώσει το κόστος της ύφεσης αυτό είναι βέβαιο.

Η απώλεια θέσεων εργασίας σε συνδυασμό με την αποσάθρωση των εργασιακών σχέσεων, την εκ περιτροπής εργασία, την γενίκευση των ελαστικών σχέσεων απασχόλησης, πράγματα για τα οποία φρόντισε η κυβέρνηση από την πρώτη ΠΝΠ (βλέποντας από την αρχή στην επόμενη ημέρα της οικονομικής κρίσης), εγγυώνται ότι τον λογαριασμό θα πληρώσουν οι πολλοί. Η απουσία θεσμών προστασίας της εργασίας αποτελούν εγγύηση ότι όταν και αν έλθει η ανάπτυξη οι εργαζόμενοι δεν θα συμμετέχουν. Αντίθετα με ότι πιστεύει ο πρωθυπουργός η αναδιανομή εισοδήματος δεν εξασφαλίζεται από τα καλά αισθήματα των επιχειρηματιών. 

Από την μέχρι τώρα διαχείριση και τις εξαγγελίες δεν διαφαίνεται κάποιο συνολικό σχέδιο της κυβέρνησης. Η πολιτική εξουσία, και αυτό υπερβαίνει την παρούσα κυβέρνηση – όσο και αν μοιάζει πανίσχυρη αυτή την στιγμή- μετά και την ύφεση του 2020 θα πρέπει να πετύχει από πιο δύσκολη θέση,  την σταθεροποίησης της οικονομίας, την εντατικοποίηση της ανάπτυξης, την αύξηση της παραγωγικότητας και των επενδύσεων. Και φυσικά την ανακατανομή του εισοδήματος μέσα σε ένα πλαίσιο κοινωνικής δικαιοσύνης. 

Σε κάθε περίπτωση ένα τέτοιο σημαντικό έργο προυποθέτει συναίνεση, ουσιαστική και αποτελεσματική, της κοινωνίας, ως νοοτροπία και τρόπο ζωής, και ως συμμετοχή των πολιτών στην λήψη και στην εφαρμογή των αποφάσεων. Η συναίνεση προυποθέτει δημοκρατική συμμετοχή και σε καμία περίπτωση δεν είναι το χειροκρότημα των υπηκόων προς τον ηγέτη που εξασφαλίζεται από την προπαγάνδα που κινείται στο όριο της προσωπολατρείας. 

Η κυβέρνηση μέχρι στιγμής έδειξε ότι δεν επιθυμεί ούτε συζήτηση με τα πολιτικά κόμματα, ούτε ουσιαστική συναίνεση της κοινωνίας.

Ο τρόπος με τον οποίο χειρίστηκε το υγειονομικό σκέλος με αποθέωση της προσωπικής ευθύνης και συγκάλυψη των ευθυνών του κράτους, την απροθυμία παρά τις επικοινωνιακές πομφόλυγες να ενισχύσει το δημόσιο σύστημα υγείας, είναι χαρακτηριστικός. Ακόμη περισσότερο αποκαλυπτικό των προθέσεών της είναι ότι ο τρόπος με τον οποίο σπαταλά χρήματα εν μέσω οικονομικής κρίσης, στα φιλικά της ΜΜΕ και σε επιχειρηματικά συμφέροντα.  Έτσι όμως δεν διαμορφώνονται συνθήκες ουσιαστικής συναίνεσης ούτε υπέρβασης της κρίσης.