Τραμπ και ΠΟΥ είναι το ίδιο νόμισμα

Είναι προφανές ότι τόσο ο ΠΟΥ (ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας) όσο και ο Ντόναλντ Τραμπ απέτυχαν στη διαχείριση της κρίσης του κορωνοϊού. Ο οργανισμός επέτρεψε στην Κίνα να ορίσει το χρονοδιάγραμμα της ενημέρωσης και ο Αμερικανός Πρόεδρος έκανε πως δεν έβλεπε και δεν άκουγε. Μέχρι που οι νεκροί έφθασαν να θάβονται σε ομαδικούς τάφους στην απόλυτη υπερδύναμη του κόσμου μας.

Τραμπ και ΠΟΥ είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος.

Μπορεί στο συγκεκριμένο νόμισμα να μην υπάρχουν ούτε «γράμματα», ούτε «κορόνα». Γιατί κοινός τόπος στις αντιδράσεις των δύο πρωταγωνιστών της διεθνούς ζωής είναι πως όλα τα μετρούν με το χρήμα. Και την πολιτική δύναμη. Μόνο που αρκούσε ένα ιός να γκρεμίσει τα οικοδομήματά τους. Κάτι αόρατο στο γυμνό μάτι διέλυσε πρωτόκολλα και διέλυσε ψευδαισθήσεις. Αν ο Τραμπ δεν έχει πειστεί ακόμη μπορεί να ρωτήσει τον Τζόνσον.

Είναι προφανές ότι ο ΠΟΥ έχει ευθύνες. Μέσα από αυτή τη στήλη έχω αναφερθεί στο θέμα. Αλλά, η λύση δεν είναι η διακοπή της χρηματοδότησης. Η λύση είναι ο ΠΟΥ να αποκτήσει μία σοβαρή ηγεσία και να λάβει μια ξεκάθαρη εντολή για το πεδίο των αρμοδιοτήτων του. Επίσης, σοβαρή ηγεσία χρειάζονται και οι ΗΠΑ. Και αυτό προφανές είναι. Ο Τραμπ μάλλον βρέθηκε από ένα καπρίτσιο της ιστορίας, ή μιας κυρίας, στον Λευκό Οίκο. Αλλά ο μεγάλος αμερικανικός λαός αδίκησε τον εαυτό του με την επιλογή του.

Τη θέση του Προέδρου των ΗΠΑ έχουν τιμήσει τεράστιες προσωπικότητες. Αντιλαμβάνομαι τον πόνο των Αμερικανών για τα δεινά που αντιμετωπίζουν. Αλλά η απάντηση δε μπορεί να είναι προσωπικότητες τύπου Τραμπ. Ο Πρόεδρος των ΗΠΑ πρέπει να είναι πρόσωπο παγκόσμιας ακτινοβολίας. Μόνο έτσι οι ΗΠΑ θα διατηρήσουν τη θέση του… προστάτη του «ελεύθερου κόσμου», σε μία ορολογία που βεβαίως έχει ξεπεραστεί από τις διεθνείς εξελίξεις που έλαβαν χώρα το 1989.

Ευθύνες και μάλιστα τεράστιες έχουν και υπόλοιποι οργανισμοί του διεθνούς συστήματος, με πρώτον απ’ όλους τον ΟΗΕ.

Δυστυχώς, είναι προφανές ότι το σύστημα του οργανισμού που ιδρύθηκε μετά τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο έχει αγγίξει τα όριά του. Από τα χρόνια του Ψυχρού Πολέμου, όπου ήταν πεδίο ανταγωνισμών, έχει εξελιχθεί σε μία άσκηση ισορροπιών. Όπου δίνονται μερικά αντίδωρα στις φτωχές χώρες και οι ισχυρές συνεχίζουν τις «ζωές» τους. Τεράστιες είναι και οι ευθύνες της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η Ευρώπη εξελίσσεται σε έναν παρατηρητή των παγκόσμιων εξελίξεων, γιατί προτιμήθηκε η οικονομική ένωση από την πολιτική. Το ερώτημα του Κίσινγκερ «αν θέλω να μιλήσω με την Ευρώπη ποιον πρέπει να πάρω τηλέφωνο» είναι περισσότερο επίκαιρο από ποτέ. Και δεν αφορά μόνο τους ηγέτες. Αφορά και τους λαούς της Γηραιάς Ηπείρου.