Ας μην κοροϊδευόμαστε, η Τουρκία θα κάνει πόλεμο

Δεν υπάρχει πιο αναποτελεσματικό και μάταιο πράγμα από το να προσπαθείς να αποφύγεις την πραγματικότητα. Δεν μπορείς. Το μόνο -και σοφό – που μπορείς να κάνεις είναι να την αντιμετωπίσεις. Αυτό που δεν κάνει η Ελλάδα με την Τουρκία. Το αποτέλεσμα είναι η πραγματικότητα, εν προκειμένω η τουρκική αναθεωρητική ατζέντα, να γίνεται πιο απειλητική, άρα όταν θα έρθει αναπόφευκτα η ώρα της αλήθειας, η ώρα που θα πρέπει να αντιμετωπιστεί η πραγματικότητα γιατί πλέον δεν θα υπάρχει άλλη επιλογή, αυτό να γίνει υπό δυσμενέστερες συνθήκες.

Ας μην γελιόμαστε. Η Τουρκία θα κάνει πόλεμο.

Μικρής χρονικής διάρκειας, θερμό επεισόδιο που θα εξελιχθεί, σύγκρουση ημερών, ολοκληρωτική στρατιωτική αντιπαράθεση, ποιο απ’ όλα τα σενάρια θα υλοποιηθεί θα εξαρτηθεί από μία σειρά παραγόντων με κύριο το είδος της ελληνικής αντίδρασης, αλλά το γεγονός θα συμβεί. Ο λόγος είναι ότι η Ελλάδα δεν έκανε τίποτα για να το αποτρέψει και για πάρα πολλά χρόνια στέλνει τα λάθος μηνύματα τα οποία η τουρκική πλευρά τα αποκωδικοποιεί – και ορθά – ως φοβία και έλλειψη αποφασιστικότητας.

Το αποτέλεσμα είναι ότι σταδιακά και εσχάτως με αυξανόμενους ρυθμούς διευρύνει τις διεκδικήσεις της –  για να ακριβολογούμε τις ξεδιπλώνει ταχύτερα διότι αυτές προϋπάρχουν, δεν τις κατασκευάζει τώρα – και σε κάθε νέα εκδίπλωση της αναθεωρητικής ατζέντας της επιβεβαιώνει τη διστακτικότητα και την  έλλειψη διάθεσης από την εκάστοτε πολιτική ηγεσία της Ελλάδας να πράξει το αυτονόητο.

Όπως οι παραβιάσεις του ελληνικού εναέριου χώρου έγιναν «κανονικότητα» και απλώς υπάρχει καταγραφή των χιλιάδων κατ΄ έτος παράνομων εισόδων τουρκικών μαχητικών και των αντίστοιχων αναχαιτίσεων, έτσι εξελίσσονται πλέον και οι υπερπτήσεις σε νησιά ακόμα και στην ηπειρωτική χώρα, προσφάτως στον Έβρο. Σε οποιαδήποτε χώρα του κόσμου, σε οποιαδήποτε ήπειρο, εχθρικά αεροσκάφη που εισβάλλουν στον εθνικό εναέριο χώρο καταρρίπτονται.

Στην ελληνική περίπτωση πετούν και επάνω από κατοικημένες περιοχές και αυτό αντιμετωπίζεται με «ψυχραιμία», που είναι η λέξη για την de facto παραδοχή από το πολιτικό προσωπικό της χώρας ότι δεν προτίθεται να αντιδράσει στην έργω κατάλυση της εθνικής κυριαρχίας. Δεν υπάρχει κάτι περισσότερο να κάνει κάποιο κράτος που αμφισβητεί την κυριαρχία κάποιου άλλου από το να στέλνει μαχητικά επάνω από κατοικημένες περιοχές.

Μόνο να βομβαρδίσει.

Η φράση «και τι θέλετε να κάνουμε, πόλεμο;» από πλαδαρές πολιτικές μετριότητες που αφενός δεν διανοούνται ότι θα πρέπει να πράξουν ό,τι πράττουν οι πολιτικές ηγεσίες σε όλον τον κόσμο, δηλαδή να υπερασπιστούν την κυριαρχία της χώρας, αφετέρου δεν θέλουν να διαταράξουν τη νομή της εξουσίας, σημαίνει ότι είναι διατεθειμένοι να παραχωρήσουν οτιδήποτε για να μην κάνουν πόλεμο. Έτσι το αξιολογούν η Τουρκία και τρίτοι και σε μεγάλο βαθμό έχουν δίκιο.  Και βέβαια ο πόλεμος θα γίνει ακριβώς επειδή η Ελλάδα εμφανίζεται αποφασισμένη να μην υπερασπιστεί την κυριαρχία της.

Η Τουρκία δεν υπάρχει περίπτωση να μαζέψει το δίχτυ διεκδικήσεων που έχει απλώσει από τον Έβρο και το Αιγαίο μέχρι την Κρήτη και το Καστελόριζο και βέβαια στην κυπριακή ΑΟΖ όπου βρίσκεται σε εξέλιξη κανονική εισβολή, Αττίλας 3, και για την οποία η Ελλάδα σφυρίζει αδιάφορα. Θεωρεί τις διεκδικήσεις της κεκτημένο, το οποίο δεν πρόκειται να εγκαταλείψει, αντιθέτως επιχειρεί να τους δώσει επίφαση νομιμότητας όπως με το Μνημόνιο Άγκυρας – Τρίπολης και τις συντεταγμένες που κατέθεσε στον ΟΗΕ, δίχως να υπάρξει αντίστοιχη ελληνική κίνηση παρά μόνο διαμαρτυρίες.

Η ελληνική αντίδραση στον Έβρο αποτέλεσε εξαίρεση στην ελληνική αντιμετώπιση των τουρκικών κινήσεων, αλλά αυτό ήταν μονόδρομος γιατί καμία κυβέρνηση δεν θα μπορούσε να σταθεί αν εισέβαλαν μαζικά δεκάδες χιλιάδες λαθρομετανάστες σε ελληνικό έδαφος και εξαπλώνονταν ανεξέλεγκτα στην επικράτεια. Μόλις η κατάσταση αποκλιμακώθηκε, υπήρξε επιστροφή στην προηγούμενη κατάσταση με την επαναφορά του δικαιώματος κατάθεσης αιτήματος ασύλου ακόμα και αναδρομικά σε όσους είχαν καταφέρει να περάσουν από τον φράχτη κατά τις ημέρες των γεγονότων και είχαν συλληφθεί. Αυτό απέδειξε ότι ακόμα και όταν υπάρχει η ενδεδειγμένη αντίδραση, αυτή δεν έχει διάρκεια και κάμπτεται από τις εξωτερικές πιέσεις και υπό το βάρος της εγχώριας εμπεδωμένης αντίληψης περί κατευνασμού και προκαταβολικής υποχώρησης γιατί «τι θέλετε να κάνουμε, πόλεμο;».

Γι’ αυτό η Τουρκία θα τον κάνει, επειδή πιστεύει ότι, όπως και στον Έβρο, το ελληνικό πολιτικό προσωπικό θα αντιδράσει στον βαθμό που θα είναι αναγκασμένο και στη συνέχεια θα σπεύσει να αναζητήσει τρόπους συνθηκολόγησης με την παρέμβαση τρίτων και «παραπομπής στη Χάγη», αφού όμως εντωμεταξύ  η Τουρκία, όπως πιστεύει η ίδια, θα έχει κατοχυρώσει κέρδη στο πεδίο.

Ο μόνος τρόπος να μην κάνει πόλεμο η Τουρκία είναι είτε να της παραδώσει και τυπικά κάποια ελληνική πολιτική ηγεσία αυτά που ζητάει χωρίς σύγκρουση, πράγμα μάλλον αδύνατο ακόμα και για τα ελληνικά δεδομένα διότι θα ανατραπεί πριν το κάνει, είτε η Ελλάδα να στείλει έστω και τώρα τόσο ισχυρά μηνύματα αποφασιστικότητας ότι αν επιχειρηθεί κάτι η απάντηση θα είναι πολλαπλάσια κλιμάκωση και επιβολή υψηλού κόστους, πράγμα δύσκολο αν κρίνει κάποιος από τη μέχρι τώρα διαχείριση. Όπως είχε πει ο Τσώρτσιλ στον Τσάμπερλεν για τη στάση του έναντι του Χίτλερ, «σας δόθηκε η επιλογή μεταξύ πολέμου και ατίμωσης, επιλέξατε την ατίμωση και θα έχετε πόλεμο».