Δεκάξι χρόνια από το «όχι» στο Σχέδιο Ανάν – Οι «ναι» του τότε, υποστηρικτές της Χάγης σήμερα

Πριν από 16 χρόνια, τέτοιες ημέρες, στις 24 Απριλίου, είχε γραφτεί μία από τις πιο κρίσιμες σελίδες στη σύγχρονη ιστορία του ελληνισμού. Τα «Όχι» στο δημοψήφισμα για το Σχέδιο Ανάν το οποίο απέρριψαν οι Έλληνες της Κύπρου με ποσοστό 76%. Είχε προηγηθεί η απόρριψή του από τον τότε Κύπριο Πρόεδρο Τάσσο Παπαδόπουλο με ένα συγκλονιστικό διάγγελμά , στο  οποίο είχα την τύχη να είμαι παρών καλύπτοντας το ρεπορτάζ.

Το Σχέδιο Ανάν ήταν μία προσπάθεια κατάλυσης της Κυπριακής Δημοκρατίας, αυτό προέβλεπε το σχέδιο, και αντικατάστασής της από το νέο κράτος το οποίο στην ουσία επέκτεινε τον έλεγχο της Τουρκίας και στο ελεύθερο τμήμα, επέβαλε διάφορες επικυριαρχίες στο νησί, εξοβέλιζε την Ελλάδα και καθιστούσε τους Ελληνοκυπρίους ομήρους και υπηκόους τρίτων στην ίδια τους τη χώρα. Κατέλυε δε απολύτως τη δημοκρατία καθώς στην κορυφή της διοίκησης τοποθετούνταν επιτροπή αποτελούμενη από διορισμένους ξένους.

Οι Ελληνοκύπριοι καλούνταν δηλαδή να αποδεχθούν την αυτοκατάργηση του κράτους τους – διεθνώς αναγνωρισμένο κράτος – μέλος του ΟΗΕ για το οποίο είχαν αγωνιστεί εναντίον των Άγγλων χύνοντας αίμα – και την αντικατάστασή του από ένα προτεκτοράτο με τους ίδιους ξένους στο νησί τους και χωρίς δικαίωμα λόγου.

Ήταν μία απόπειρα για ρεσάλτο και αρπαγή της Κύπρου μέσω του  συγκεκριμένου σχεδίου το οποίο είχαν υποστηρίξει  πολλοί από το ελλαδικό πολιτικό σύστημα, ορισμένοι εξ αυτών συνεπείς στη διαχρονική ευθυγράμμισή τους με τις έξωθεν υποδείξεις και παντελώς αδιάφοροι έως εχθρικοί με τα πραγματικά εθνικά συμφέροντα στον βαθμό που αυτά συγκρούονται με τα συμφέροντα τρίτων με τα οποία συντάσσονται.

Αν το Σχέδιο Ανάν είχε γίνει αποδεκτό, σήμερα δεν θα υπήρχε Κυπριακή Δημοκρατία μέλος της ΕΕ και της ευρωζώνης, δεν θα είχε ανακηρυχθεί η κυπριακή ΑΟΖ και πάντως δεν θα ανήκε στους Κυπρίους, δεν θα υπήρχαν οι συμφωνίες της νόμιμης εκλεγμένης κυπριακής κυβέρνησης με τους παγκόσμιους ενεργειακούς κολοσσούς, δεν θα υπήρχαν τα τριμερή σχήματα συνεργασίας της Ελλάδας και της Κύπρου με το Ισραήλ και την Αίγυπτο και ο ενισχυμένος ρόλος τους στην αρχιτεκτονική ασφαλείας στην Ανατολική Μεσόγειο, η Ελλάδα και ο ελληνισμός γενικότερα θα είχαν εκλείψει από την Ανατολική Μεσόγειο για πρώτη φορά από καταβολής Ιστορίας, η Τουρκία δεν θα έκανε παράνομη εισβολή στην Κυπριακή ΑΟΖ διότι θα την ήλεγχε νόμιμα, οι Τούρκοι απελευθερωμένοι από το μέτωπο της Κύπρου θα ασκούσαν πολλαπλάσια πίεση από τη σημερινή σε Αιγαίο και Θράκη, με τη διάλυση της Εθνικής Φρουράς που προέβλεπε το σχέδιο η Άγκυρα θα μπορούσε όποτε ήθελε να καταλάβει ολόκληρο το νησί μετά από μία στημένη από την ίδια προβοκάτσια για την οποία δεν θα χρειαζόταν και μεγάλη προσπάθεια διότι το μοντέλο διακυβέρνησης ήταν άκρως δυσλειτουργικό και θα οδηγούσε με βεβαιότητα σε κρίση.

Όλοι αυτοί που τότε υπερασπιζόντουσαν το Σχέδιο Ανάν και συμμετείχαν στις οργανωμένες πιέσεις για αποδοχή του, είναι οι ίδιοι που σήμερα θεωρούν σωστό και αναγκαίο «να τα βρούμε» με την Τουρκία, μέσω Χάγης ή απευθείας, να αποδεχθούμε δηλαδή τις παράνομες διεκδικήσεις της και να εκχωρήσουμε εθνική κυριαρχία αυτοκαταλυόμενοι ως κράτος και ως έθνος, όπως ζητούσαν τότε να αυτοκαταλυθεί η Κυπριακή Δημοκρατία και να αυτοπαραδοθεί στην Τουρκία και στους επικυρίαρχους τού διεθνούς παράγοντα.

Με αφορμή λοιπόν τη συμπλήρωση 16 ετών από το «Όχι» στο Σχέδιο Ανάν, εν όψει της νέας κρίσιμης φάσης που μπαίνουν τα ελληνοτουρκικά και επειδή οι ίδιοι έχουν βγει πάλι λέγοντας ξανά τα ίδια και μεταφέροντας για μία ακόμη φορά τις ξένες επιδιώξεις ως δήθεν εθνική πολιτική, οφείλουμε να μην ξεχνάμε τι έλεγαν τότε και να προσέχουμε τι (ξανα)λένε σήμερα.