Αν μαζί με τις δηλώσεις η Ελλάδα δεν κρατά και ξύλο, οι «σύμμαχοι» θα ακούνε μόνο την Τουρκία

Η παρενόχληση του ελικοπτέρου που μετέφερε τον υπουργό Εθνικής Άμυνας Νίκο Παναγιωτόπουλο και τον Αρχηγό ΓΕΕΘΑ Κωνσταντίνο Φλώρο στην επίσκεψή τους σε Παναγιά, Οινούσσες, Αγαθονήσι και Φαρμακονήσι, ήταν αναμενόμενη. Αυτό είναι το δράμα. Ότι η παρενόχληση ελικοπτέρου του Στρατού στο οποίο επιβαίνει η ηγεσίας των Ενόπλων Δυνάμεων και κινείται εντός ελληνικής επικράτειας και FIR Αθηνών είναι αναμενόμενη.

Σε οποιαδήποτε άλλη χώρα, αυτό θα μπορούσε να είναι αφορμή θερμού επεισοδίου, σοβαρής διπλωματικής κρίσης, επιβολής κυρώσεων ή και όλα αυτά μαζί.

Εδώ ήταν απλά Κυριακή. Η παρενόχληση από τα – οπλισμένα – τουρκικά μαχητικά, συνοδεύθηκε από 11 υπερπτήσεις σε ελληνικά νησιά, σε μια μόνο ημέρα. Αφού οι Τούρκοι διαπίστωσαν ότι κα οι υπερπτήσεις αντιμετωπίζονται όπως οι παραβιάσεις, δηλαδή με αναχαιτίσεις και αφού έχουν ήδη γίνει και με άσφαιρες δηλώσεις, τις πραγματοποιούν πλέον με ανάλογη συχνότητα. Ούτε εδώ υπάρχει παρόμοια περίπτωση διεθνώς. Παράδειγμα με μαχητικά αεροσκάφη ξένης χώρας να πετούν παράνομα πάνω από κατοικημένες περιοχές κυρίαρχου κράτους και αντί κατάρριψης να σημειώνονται αερομαχίες κατόπιν εορτής και τυπικές διαμαρτυρίες, δεν θα βρείτε.

Το υπουργείο Εξωτερικών σε ανακοίνωσή του αναφέρει μεταξύ άλλων: «Πρόκειται για ακόμη μια απαράδεκτη τουρκική ενέργεια. Μια ενέργεια που επιβεβαιώνει για μια εισέτι φορά τον αρνητικό ρόλο που διαδραματίζει η Τουρκία στην περιοχή, επιμένοντας σε αναχρονιστικές αντιλήψεις των διεθνών σχέσεων καθώς και σε μια αδιέξοδη παραβατικότητα».

Κατ’ αρχάς το ότι η αντίληψη της Τουρκίας είναι «αναχρονιστική» δεν προκύπτει από πουθενά. Η δια της ισχύος προσπάθεια επίτευξης στόχων και επιβολής τετελεσμένων είναι διαχρονική και σύμφυτη με τις διεθνείς σχέσεις. Δεν μας αρέσει, προφανώς, διότι στρέφεται εναντίον μας, παράνομη σαφώς και είναι η συμπεριφορά τής Τουρκίας, αλλά αυτό δεν αντιμετωπίζεται με ηθικολογίες οι οποίες σχετική αξία έχουν στις διεθνείς σχέσεις και στις διακρατικές αντιπαραθέσεις.

Αν όλοι συμμεριζόντουσαν την ελληνική θέση θα είχαν σπεύσει να καταδικάσουν εμπράκτως την Τουρκία με την επιβολή μέτρων.

Αντιθέτως, αντιμετωπίζουν την Ελλάδα με ειρωνική συγκατάβαση και πιέζουν εμάς να μην… αντιδράσουμε με το επιχείρημα ότι «δείξτε κατανόηση, η Τουρκία πρέπει να μείνει αγκυροβολημένη στη Δύση, κάντε ότι δεν καταλαβαίνετε». Ταυτόχρονα δια της πλαγίας, σιωπηρώς, με ήξεις – αφήξεις δηλώσεις ή και αδειάζοντάς μας ευθέως, υιοθετούν συχνά πυκνά τις τουρκικές θέσεις, αποδεικνύοντας ότι τελικά το τι είναι αναχρονιστικό και τι δεν είναι, όπως και το τι θεωρείται παράνομο και τι όχι, εξαρτάται από τους συσχετισμούς συμφερόντων. Όλα τα άλλα διαμορφώνονται γύρω από το αυτό.

Και μέσω αυτού του αξιώματος, διότι περί αξιώματος πρόκειται στις διεθνείς σχέσεις το οποίο υφίσταται πολύ πριν το διατυπώσει με σύγχρονους όρους και αξεπέραστη διαύγεια ο Θουκυδίδης, ερχόμαστε στο έτερο σκέλος της πάγιας ελληνικής επιχειρηματολογίας, περί «αδιέξοδης παραβατικότητας» της Τουρκίας.  Ούτε αυτό προκύπτει από πουθενά. Περισσότερες είναι οι φορές που η Ελλάδα βρίσκεται σε, φαινομενικό τουλάχιστον, αδιέξοδο από τις κινήσεις τής Τουρκίας παρά η ίδια.

Παράδειγμα η εισβολή στην κυπριακή ΑΟΖ με πλωτά γεωτρύπανα και πολεμικά σκάφη, το τουρκο– λιβυκό μνημόνιο με το οποίο επιχειρείται η υφαρπαγή της ελληνικής υφαλοκρηπίδας, οι απόπειρες γκριζαρίσματος ελληνικής κυριαρχίας, βλέπε Ίμια και άλλα πολλά.  Σε αρκετά εξ αυτών, δεν έχει υπάρξει ξεκάθαρη καταδίκη της Άγκυρας από συμμάχους και εταίρους, πολύ περισσότερο δεν υπάρχει ούτε σκέψη για επιβολή μέτρων, παρότι πρόκειται για καραμπινάτες περιπτώσεις παραβίασης του Διεθνούς Δικαίου.

Το συμπέρασμα είναι ότι όσο η Ελλάδα δεν αντιμετωπίζει δυναμικά την κλιμακούμενη τουρκική αμφισβήτηση της ελληνική κυριαρχίας (αυτό δεν σημαίνει πόλεμο, όπως αναμασούν διάφοροι άσχετοι ή έχοντες σκοπιμότητα) και περιορίζεται σε άνευ ουσίας και αποτελέσματος δηλώσεις και γκρίνιες, όχι μόνο η Τουρκία θα αποθρασύνεται, αλλά και οι τρίτοι παράγοντες θα υιοθετούν δια της διολισθήσεως ή της σιωπής τις διεκδικήσεις τής γείτονος, θεωρώντας, εκ πείρας, ότι είναι πιο βολικό να πιέζεται η Ελλάδα σε υποχωρήσεις.

Παραφράζοντας τη γνωστή ρήση, ο μόνος τρόπος να σταματήσει το ξήλωμα της ελληνικής κρατικής και εθνικής υπόστασης, είναι η Αθήνα, μαζί με τις δηλώσεις , να κρατάει και ένα ξύλο. Τότε όλοι θα ακούσουν πιο προσεκτικά.