Τα ΜΜΕ δεν μπορούν να αλλάξουν την πραγματικότητα

Με την ιστορία του voucher των επιστημόνων η κυβέρνηση υπέστη την πρώτη πολιτική και επικοινωνίακή της ήττα της και υποχρεώθηκε σε άτακτη υποχώρηση. Προσπάθησε στην αρχή με τα φιλικά της ΜΜΕ να συγκαλύψει το θέμα και εν συνεχεία να το υποβαθμίσει. Στο τέλος όμως κάτω από το βάρος της κατακραυγής που σηκώθηκε από τα λίγα αντιπολιτευόμενα μέσα, από τους δημοσιογράφους που έχουν απομείνει και κυρίως από τα social media αναγκάστηκε να πάρει πίσω το υποτιμητικό για την αξιοπρέπεια των επιστημόνων μέτρο.

Η καταφυγή της ήταν να διασωθεί η εικόνα του αρχηγού. Ο πρωθυπουργός με διαγγέλματα, ομιλίες στην Βουλή και μηνύματα στο twitter και με πολλαπλασιαστή τα πάντα πρόθυμα συστημικά μέσα ενημέρωσης πιστώνεται ότι καλό κατά την διάρκεια της κρίσης. Αλλά δεν έχει καμία ευθύνη για τα αρνητικά. Το επιτελικό κράτος που διευθύνεται από το Μαξίμου και το οποίο γίνεται και ψηφιακό ευθύνεται για όλα τα καλά. Για τα αρνητικά όμως ευθύνεται ο Γιάννης Βρούτσης ή η Μενδώνη ή ο φούφουτος. Είναι δε αυτό αντίφαση του consept του επιτελικού κράτους όπως το έχουν παρουσιάσει, αλλά δε βαριέσαι, αυτά είναι ψιλά γράμματα για τους “χαχόλους στους οποίους απευθύνονται”.

Παρομοίως εξελίχθηκε σε ήττα η έμπνευση του επικοινωνιακού επιτελείου να περάσει η κ. Πρωτοψάλτη με το φορτηγό της έξω από το Μαξίμου. Η πρωτοβουλία της κ. Πρωτοψάλτη ήταν αξιέπαινη όσον αφορά τους πολίτες, αλλά δεν είναι αποστολή του καλλιτέχνη να κάνει καντάδα, οργανωμένη σαν επικοινωνιακό γεγονός με κάμερες και φωτογράφους, στον πρωθυπουργό. Τα συστημικά μίντια και πάλι στην αρχή προσπάθησαν να το προβάλλουν ως θετικό για τον πρωθυπουργό και στην συνέχεια να το υποβαθμίσουν, αλλά και πάλι τα social media και οι λίγοι δημοσιογράφοι έδωσαν την πραγματική διάσταση και ανάγκασαν το κυβερνητικό επιτελείο να αναζητά άλλο αντιπερισπασμό.

Ήττα όμως είναι για την κυβέρνηση και η εξέλιξη της διαμαρτυρίας των ανθρώπων του πολιτισμού και του τρόπου με τον οποίο τους αντιμετωπίζει το επιτελικό κράτος στη διάρκεια της κρίσης. Όπως οι ίδιοι λένε, στην αρχή τους ξέχασε και στην συνέχεια όταν αντελήφθη ότι θα υπάρχει πολιτικό κόστος τους αντιμετωπίζει σαν επαίτες.

Είναι ρωγμές αυτές στην επικοινωνιακή πανοπλία της κυβέρνησης. Τα συστημικά Μέσα Ενημέρωσης μπορούν να κάνουν πολλά: ιεραρχούν την επικαιρότητα, την φωτίζουν από την οπτική τους γωνία, επαναλαμβάνουν μονότονα το ίδιο μήνυμα πχ πόσο σοφά έπραξε ο πρωθυπουργός με την καραντίνα και έτσι διαμορφώνουν κυρίαρχα την στάση της κοινής γνώμης για κάποιο χρονικό διάστημα. Αυτό όμως που δεν μπορούν να κάνουν σε βάθος χρόνου είναι να αλλάξουν την πραγματικότητα, τα γεγονότα, που όπως έχει λεχθεί είναι πεισματάρικα και τα οποία αργά ή γρήγορα εκδικούνται.

Υπάρχει βέβαια ο αντίλογος που συμπυκνώνεται το ότι η συντριπτική πλειονότητα των πολιτών συμφωνεί με τα μέτρα και εκφράζει θετική γνώμη για τον πρωθυπουργό και τη κυβέρνηση. Όντως σε όλες τις μετρήσεις που έχουν γίνει το ερώτημα σε παραλλαγές είναι το εξής: Είναι καλύτερα που κλειστήκατε μέσα για δύο μήνες και είστε ακόμη ζωντανοί ή θα προτιμούσατε να παίξετε ρώσικη ρουλέτα με τον κορωνοϊό και ίσως να πεθάνετε στην αναμονή κάποιου νοσοκομείου; Περιέργως… για τα κανάλια και τους ενσωματωμένους δημοσιογράφους η συντριπτική πλειονότητα των πολιτών απαντούν ότι χαίρονται που είναι ζωντανοί και στην συνέχεια παραδόξως εκφράζουν θετική γνώμη για τον πρωθυπουργό και την κυβέρνηση που πήρε τα απαγορευτικά μέτρα…Δηλαδή τι περίμεναν οι ενσωματωμένοι; Να πουν οι πολίτες ότι κακώς πήρε τα μέτρα η κυβέρνηση και ότι θα προτιμούσαν να έχουν πεθάνει μόνοι και αβοήθητοι;