Όταν ο επίβουλος είναι ο εταίρος

Ότι η ΕΕ ως πολυμερής οικονομικο-πολιτικός οργανισμός δεν φημιζόταν ποτέ για τη συνοχή των μελών της είναι γνωστό. Μέχρι ενός χρονικού σημείου τηρούνταν τα προσχήματα και οι αποκλίσεις ετίθεντο υπό έλεγχο, με τις συνήθεις ευρωπαϊκές μεθόδους, κλωτσώντας το τενεκεδάκι παρακάτω και με τις γνωστές στρογγυλεμένες ανακοινώσεις όπου χωρούσαν όλοι. Και μετά ήρθαν οι Γερμανοί. Ως συνήθως. Οι οποίοι επιδείνωσαν τα «υποκείμενα νοσήματα» της ΕΕ τα οποία για χρόνια κρατούντο σε καταστολή με περίπλοκες ισορροπίες οι οποίες καθιστούσαν μεν αργοκίνητο βαπόρι το ευρωπαϊκό εγχείρημα, αλλά δεν έμπαζε νερά σε βαθμό που να κινδυνεύει να βουλιάξει.

Ψευδαίσθηση «ισότητας»

Η ψευδαίσθηση της «ισότητας» των μελών έπαιζε ρόλο σε αυτό. Ο γερμανικός οδοστρωτήρας όμως, άπαξ και ξεκίνησε να ανεβάζει σταδιακά στροφές άρχισε να συμπαρασύρει στο πέρασμά του δομές, θεσμούς, προσχήματα και εν τέλει την ίδια την ΕΕ. Μετά και τη διεύρυνση όπου ο συγκερασμός των συμφερόντων κατέστη εκ των πραγμάτων πιο δύσκολος, οι τάσεις απροσχημάτιστης αυτονόμησης συμφερόντων εντάθηκαν. Η ωμή γερμανική επιβολή – οι Γερμανοί για να λέμε την αλήθεια κάνουν ότι κάνουν πάντα οι πιο ισχυροί, αλλά εν προκειμένω με πιο άγαρμπο έως αυτοκαταστροφικό τρόπο – οδήγησε πολλά μέλη να αντιδράσουν εξίσου ανοιχτά προβάλλοντας και προτάσσοντας τα δικά τους συμφέροντα, και σε πλείστες περιπτώσεις η αντίδραση έχει να κάνει με την προστασία τους από απειλητικές για την υπόστασή τους πολιτικές τις οποίες προσπαθεί να επιβάλλει η ΕΕ ελέω Γερμανίας.

Ειδικά μετά την υπερδεκαετή μνημονιακή τραγωδία της Ελλάδας, όπου και το τελευταίο κράτος – μέλος κατάλαβε ότι στην ΕΕ όχι μόνο δεν υπάρχει αλληλεγγύη, αλλά εκφράζεται στον υπερθετικό βαθμό η κυνικότητα των διεθνών σχέσεων σε σημείο σύνθλιψης μία χώρας της ίδιας της Ένωσης, δημιουργήθηκε μία κατάσταση «ο σώζων εαυτώ σωθήτω». Η δε μετατροπή της Ελλάδας σε hot spot της Ευρώπης, καθώς και η άρνηση των Ευρωπαίων να καταδικάσουν εμπράκτως την Τουρκία για την εισβολή στην κυπριακή ΑΟΖ, για τη μαζική και διαρκή παραβίαση της ελληνικής εθνικής κυριαρχίας, για την οργανωμένη διακίνηση μεταναστών και τη δια αυτής αφενός εκβιασμό της Ευρώπης, αφετέρου απόπειρα αποσταθεροποίηση της Ελλάδας, για την εν γένει πειρατική συμπεριφορά της στην περιοχή και για τόσα άλλα, δεν άφησε περιθώριο αμφιβολίας, για όποιον είχε ακόμα, ότι το Διεθνές Δίκαιο, οι ευρωπαϊκές αξίες και διάφορα ωραία βρυξελλιώτικα, δεν έχουν καμία σημασία και τύχη αν δεν εξυπηρετούν τα συμφέροντα αυτών που μοιράζουν την τράπουλα.

Φυγόκεντρες τάσεις

Ακόμα και μεγάλες χώρες εντός της ΕΕ, όπως η Γαλλία και η Ιταλία, το ένιωσαν στο πετσί τους η κάθε μία σε διαφορετικές φάσεις και περιπτώσεις λόγω της υπέρτερης γερμανικής ισχύος. Όχι ότι θίχθηκαν επειδή οι ίδιες λειτουργούν διαφορετικά, αλλά η συνειδητοποίηση ότι ουδείς βρίσκεται στο απυρόβλητο όσο μεγάλος και αν είναι, λειτουργεί καταλυτικά για τις φυγόκεντρες τάσεις στην ΕΕ. Η Βρετανία έφυγε, στην Ιταλία μετά και την καταστροφή από τον κορωνοϊό αυξάνεται το ποσοστό εκείνων που φλερτάρουν με την ιδέα της εξόδου, η Γαλλία δεν έχει βρει τρόπο να εξισορροπήσει τη γερμανική αλαζονική επιβολή και έχει γίνει το πίσω βαγόνι της πάλαι ποτέ «ευρωπαϊκής ατμομηχανής», οι χώρες του Βίζεγκραντ, και όχι μόνο, τρίβουν στη μούρη των Βρυξελλών τα περί ποσόστωσης στην κατανομή λαθρομεταναστών και προσφύγων διότι «δεν θέλουν να γίνουν Ελλάδα».

Όταν μία Ένωση αδυνατεί, όχι επειδή δεν μπορεί, αλλά επειδή δεν θέλει, να αντιδράσει στοιχειωδώς πχ με οικονομικά μέτρα, σε επίβουλους μελών της και επιπλέον καθιστά τον επίβουλο προνομιακό συνομιλητή και εταίρο εις βάρος του θιγομένου μέλους της, τότε αυτή η Ένωση καθίσταται δυνητικά για τα συμμετέχοντα κράτη πιο επικίνδυνη από τις εξωτερικές απειλές. Ειδικά αν τα μέλη της έχουν ψευδαισθήσεις για το τι ακριβώς είναι αυτό στο οποίο συμμετέχουν και ποιες είναι οι προτεραιότητες εκεί. Σε αυτή την περίπτωση, βέβαια, και τα ίδια τα μέλη είναι επικίνδυνα για τον εαυτό τους.