Προς μία αυταρχική δημοκρατία;

Αστυνομική βία απρόκλητη κατά πολιτών, αδιαφορία για τον πολιτισμό και για τους καλλιτέχνες, κάμερες στις αίθουσες των σχολείων που καταγράφουν εν είδη Big Brother και εκφυλίζουν την μαθησιακή διαδικασία και για επιστέγασμα τελετές διχασμού πασπαλισμένες με φθηνό μελό για τους “αδικοχαμένους της Μαρφίν”, είναι λίγες από τις δράσεις του επιτελικού κράτους των τελευταίων ημερών που δημιουργούν το ερώτημα εάν η κυβέρνηση έχει κάποιο σχέδιο, πέρα από το να εγκαθιδρύσει μία αυταρχική δημοκρατία με την ανοχή των συστημικών ΜΜΕ.

Μία ακόμη αστυνομική επιχείρηση στην πλατεία Κυψέλης εκτυλίχθηκε σε απρόκλητη βία κατά πολιτών που καμία σχέση δεν είχαν με επεισόδια. Και φυσικά τους αστυνομικούς, τους κάλυψε για μία ακόμη φορά η πολιτική και φυσική ηγεσία τους και ο κακώς νοούμενος συνδικαλισμός τους. Η υπουργός Πολιτισμού, Λίνα Μενδώνη όπως και ο κυβερνητικός εκπρόσωπος Στέλιος Πέτσας, αντέδρασαν με μειδιάματα στις παρατηρήσεις του Σταύρου Ξαρχάκου -κάθε σχόλιο περιττεύει. Η κυβέρνητική πολιτική ή για την ακρίβεια η έλλειψη πολιτικής στην αρχή της κρίσης, όπως την περιέγραψε η ίδια η υπουργός Πολιτισμού που ομολόγησε ότι αργοπόρησε εμπιστευόμενη την αυτορρύθμιση της αγοράς, ένωσε τις διαμαρτυρίες του Σταύρου Ξαρχάκου, του Φοίβου Δεληβοριά και του Γιάννη Αγγελάκα και βέβαια της συντριπτικής πλειονότητας των ανθρώπων του πολιτισμού.

Θα υπάρξει αποδοκιμασία για Μπογδάνο;

Στο προσφυγικό-μεταναστευτικό υπάρχει η ανάρτηση του νέου βουλευτή Κώστα Μπογδάνου: “…Ναι, οι βάρκες πλέον γυρνάνε -και θα γυρνάνε- πίσω στην Τουρκία, η εντολή στο Λιμενικό είναι σαφής, η χώρα έπαψε να είναι μια ισλαμολάγνα, νεοαριστερή, λαθροντίσνεϋλαντ”. Μέχρι στιγμής δεν υπήρξε κάποια αποδοκιμασία. Το πνεύμα όμως της σύγχρονης διακυβέρνησης δίνει η τελετή που έγινε το Σάββατο με την αναμνηστική πλακέτα για τους αδικοχαμένους της Μαρφίν. Δήλωσε ο πρωθυπουργός: “ο συμβολισμός είναι ξεκάθαρος: Ποτέ ξανά να μην πέσει η χώρα θύμα του τυφλού διχασμού του μίσους, της βίας, η οποία δεν μπορεί να δικαιολογηθεί ποτέ από όπου κι αν προέρχεται ιδεολογικά”.

Κάπως έτσι αντί να ρίχνει την ευθύνη σε συγκεκριμένους δράστε, που δεν είχαν καμία ιδεολογική ή πολιτική προέλευση και ήταν εγκληματίες του κοινού ποινικού δικαίου, ο πρωθυπουργός ενοχοποιεί ένα ολόκληρο κίνημα. Η αντίθεση των πολιτών στην καταστροφή τους και στην καταστροφή της χώρας βαπτίζεται “διχασμός και βία”. Το ενδιαφέρον είναι ότι σε αυτό το κίνημα στην αρχή συμμετείχε και η ΝΔ του κ. Σαμαρά, όσο το χρειαζόταν για να ρίξει την εκλεγμένη κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου. Μετά ο κ. Σαμαράς το πούλησε κατά τη προσφιλή του τακτική και ο κ. Μητσοτάκης αδιαφορεί για τον προκάτοχό του κατά τη δική του προσφιλή τακτική, όπως πχ στο Μακεδονικό.

Στο ερώτημα γιατί κάνει αυτές τις επιλογές το επιτελικό κράτος η απάντηση είναι απλή: γιατί μόνο αυτές ξέρει να κάνει. Ωστόσο αρχίζει και διαφαίνεται ο σχεδιασμός για την εγκαθίδρυση μίας αυταρχικής δημοκρατίας, πάντα με την επίκληση της επιδημίας, προκειμένου να ενοχοποιηθεί και να κατασταλεί κάθε αντίδραση εν όψει των οικονομικών μέτρων για τα οποία προετοιμάζουν την κοινή γνώμη τα φιλοκυβερνητικά ΜΜΕ.