Σενάρια εκλογών και ανασχηματισμού μπροστά στο διαφαινόμενο τέλμα

Η εκτεταμένη συζήτηση γύρω από τα σενάρια πρόωρων εκλογών ή ενός εκτεταμένου ανασχηματισμού είναι απόδειξη της αμηχανίας που νιώθει η κορυφή του επιτελικού κράτους, μετά την έξοδο από την καραντίνα και ενώ το τέλμα είναι πάλι ορατό, όπως και στο τέλος Φεβρουαρίου.

Δεν υπάρχει λογική στην διεξαγωγή εκλογών μόλις έναν χρόνο μετά τις τελευταίες και ενώ η κυβέρνηση διαθέτει άνετη πλειοψηφία στην Βουλή και ο πρωθυπουργός βγαίνει ενισχυμένος με τις δάφνες της διαχείρισης της πανδημίας. Ακόμη και το ότι θα αναγκαστεί να υλοποιήσει μία δύσκολη πολιτική στην οικονομία, οριακά μόνο μπορεί να αποτελέσει επιχείρημα. Παρόμοιες δύσκολες πολιτικές θα εφαρμόσουν όλες οι χώρες της ΕΕ, οι οποίες μάλιστα έχουν και αυξημένους αριθμούς νεκρών.

Αλλά μόνο στο ελληνικό επιτελικό κράτος συζητιούνται σενάρια πρόωρων εκλογών. Για να είναι σοβαρή η συζήτηση θα πρέπει η οικονομική πολιτική να είναι ριζικά διαφορετική, με κόστος σε πολλά κοινωνικά στρώματα. Σε αυτή την περίπτωση ο Κυριάκος Μητσοτάκης οφείλει να κάνει έναν ακόμη διάγγελμα, να περιγράψει τι περιμένει τον κόσμο από την πολιτική του και να ζητήσει ανανέωση της εμπιστοσύνης. Μπορεί και να του την δώσουν, οι Έλληνες είναι απρόβλεπτοι και ενίοτε τους αρέσει να κάνουν τους εαυτούς τους και τις οικογένειές τους πειραματόζωα.

Ορισμένοι που κινούνται κοντά στους κύκλους εξουσίας βλέπουν τις εκλογές σαν ευκαιρία για να επιβάλλει την κυριαρχία του ο Κυριάκος Μητσοτάκης με έναν διπλό και παραπληρωματικό στόχο, αφενός να φέρει τη ΝΔ εντελώς στα μέτρα του πετώντας έξω παλαιοκομματικούς και ξεμπερδεύοντας με τα υποσυστήματα και ο δεύτερος να πετύχει μία ακόμη νίκη έναντι του Αλέξη Τσίπρα που θα καθαρίσει το πολιτικό τοπίο. Θεωρούν όλοι ότι μία ακόμη ήττα θα προκαλέσει αμφισβήτηση και σε κάθε περίπτωση μακρά εσωστρέφεια στον ΣΥΡΙΖΑ. Άρα θα μπορεί ο Κυριάκος Μητσοτάκης να κυβερνά ασμένως δίχως υπολογίσιμη αντιπολίτευση.

Ψιλά γράμματα

Βεβαίως σε ένα δημοκρατικό πολίτευμα οι εκλογές γίνονται κάθε τέσσερα χρόνια για να αποφασίσει η κοινωνία ποιος θα διαχειρίζεται τις υποθέσεις της και όχι για να αναδείξει κυρίαρχο στο κόμμα ή να τελειώσει με την αντιπολίτευση -κάτι άκρως αντιδημοκρατικό. Αλλά αυτά είναι ψιλά γράμματα για το επιτελικό κράτος και τους οπαδούς του, που νομίζουν ότι υπάρχουν οι νόμιμοι ιδιοκτήτες της εξουσίας και της χώρας και προσωρινοί ενοικιαστές.

Εν κατακλείδι στο τέλος Φεβρουαρίου το κυβερνητικό τέλμα είχε αρχίσει να διαφαίνεται καθώς η κυβέρνηση είχε καταγράψει αρνητικές επιδόσεις σε όλους τους βασικούς τομείς: κωλοτούμπα στο Μακεδονικό, έξαρση της τουρκικής προκλητικότητας μετά την προσωπική πολιτική με τον Ερντογάν, αντιφάσεις και “εξέγερση” νησιών στο μεταναστευτικό, μειωμένους ρυθμούς οικονομικής μεγέθυνσης, απουσία επενδύσεων και καμία μεγάλη μεταρρύθμιση. Μετά την διαχείριση των δύο κρίσεων και κυρίως της πανδημίας, η κυβέρνηση επιστρέφει στο ίδιο σημείο με το επιπλέον αρνητικό της μεγάλης οικονομικής κρίσης. Καθώς δεν διαθέτει όραμα συζητά ξανά για εκλογές που φυσικά και άνετα να τις κερδίσει δεν θα της λύσουν κανένα πρόβλημα.

Όσο για τον ανασχηματισμό αν πιστέψουμε το πόσο καλά τα πάει η κυβέρνηση δεν έχει κανέναν λόγο να γίνει, εκτός ίσως από δύο τρεις αλλαγές. Ομάδα που πετάει δεν την αλλάζεις; Ή μήπως δεν πηγαίνει και τόσο καλά, αλλά κρύβεται κάτω από 20 εκατομμύρια διαφημιστική καμπάνια στα ΜΜΕ;