Μέτρα, πολλά μέτρα

Ξέρετε τι με ανησύχησε ακούγοντας τις κυβερνητικές εξαγγελίες; Ότι τα μέτρα ήταν πάρα πολλά. Πολλά μικρά, που βγάζουν έναν τεράστιο λογαριασμό, ελπίζω να βγάζουν και νόημα. Γιατί, ανήκω σε εκείνους που δεν πιστεύουν στις πολλές μικρές «επαναστάσεις», αλλά στη μία και κανονική. Πίστευα ότι ήταν η ευκαιρία η κυβέρνηση να θεσμοθετήσει τις ηλεκτρονικές συναλλαγές, το διαδικτυακό χρήμα, ακόμη και το πλαστικό στα δικά μου μάτια μοιάζει «αρχαίο».

Πίστευα ότι ήταν ευκαιρία να μειώσει τους φορολογικούς συντελεστές. Μόνιμα. Για πάντα. Δραστικά. Όχι απλά να κάνει κάποιες μειώσεις για κάποιους μήνες. Πίστευα ότι ήταν ευκαιρία να αλλάξει το φορολογικό σύστημα σε έσοδα και έξοδα. Να καταργήσει, ναι να καταργήσει τη γραφειοκρατία και όχι απλά να κωδικοποιήσει τη νομοθεσία και να ψηφιοποιήσει κάποιες διαδικασίες. Πίστευα ότι θα απελευθέρωνε τους Έλληνες από τα δεσμά της πανσπερμίας ρυθμίσεων και φόρων επί της ακίνητης περιουσίας. Τον λαβύρινθο των πολεοδομικών νόμων. Ότι θα έκανε τις επενδύσεις εύκολες και ταυτόχρονα φιλικές στον άνθρωπο και τον περιβάλλον. Για όλα αυτά χρειάζονταν μέτρα μιας σελίδας. Όχι ολόκληρος τόμος, για να μην πω ολόκληρη εγκυκλοπαίδεια.

Όλοι στην ίδια βάρκα

Τώρα όλοι οι Έλληνες ψάχνουν να βρουν τι τους αφορά. Ενώ θα έπρεπε να τους αφορούν όλα. Γιατί δεν υπάρχουν αλώβητοι. Όλοι είμαστε πάνω στην ίδια βάρκα και αντιμετωπίζουμε τον ίδιο «καιρό». Το ότι άλλοι είναι στο κουπί, άλλοι στο τιμόνι και άλλοι… ψαρεύουν είναι λεπτομέρειες. Ειδικά από την στιγμή που και αυτά τα μέτρα επιμένουν να μην ασχολούνται με τους πρώτους. Με όσους κάνουν κουπί.

Ειλικρινά ελπίζω τα μέτρα να βγάζουν νόημα. Γιατί τα λεφτά τα οποία υποτίθεται ότι θα πέσουν στην αγορά, δεν υπάρχουν. Όχι όλα τουλάχιστον. Και όσα υπάρχουν είναι δανεικά. Είτε από ξένους, είτε από το μέλλον. Μπορεί να μην είμαι πια νέος, αλλά έχοντας παραλάβει ένα τεράστιο χρέος από τους προηγούμενους, το οποίο στέρησε ευκαιρίες από την ενήλικη ζωή της δικής μου γενιάς, δεν θέλω να χαθούν και τα χρόνια που έρχονται σε ατέρμονες συζητήσεις και αναζητήσεις. Δεν θέλω να υποθηκεύσουμε το μέλλον των Ελλήνων μέχρι το 3000. Βαρέθηκα να εφαρμόζω συνταγές και μετά να μου λένε «συγνώμη λάθος».

Βαρέθηκα να λένε «αυτά δε γίνονται» κάθε φορά που η κουβέντα πηγαίνει σε πραγματικές μεταρρυθμίσεις. Βαρέθηκα το «τσούκου- τσούκου μπολ». Όλο μέτρα, μέτρα, μέτρα και από ζουμί τίποτα. Ειλικρινά πιστεύω ότι έχει έρθει η ώρα της αλλαγής. Για μία ακόμη φορά. Όπως συμβαίνει στις ανθρώπινες κοινωνίες κατά διαστήματα. Έχουμε ανάγκη από αλλαγή, όχι από μερεμέτια. Αλλιώς σύντομα τα προβλήματα θα γίνουν ξανά τεράστια και η ευφορία από την επιτυχία μας στην αντιμετώπιση του κορωνοϊού θα γίνει απλά… ένδοξο παρελθόν. Μια ακόμη ανάμνηση. Μια ακόμη χαμένη «ευκαιρία».