Τουρκο – λιβυκό Σύμφωνο: Απώλεια ΑΟΖ = Απώλεια εθνικής επικράτειας

Αυτό που συμβαίνει στην Ελλάδα με αυξανόμενο ρυθμό τα τελευταία χρόνια αλλά με μία ξαφνική ραγδαία πύκνωση εσχάτως, είναι ένα πολυδιάστατο ξήλωμα της εθνικής κυριαρχίας. Περιγράψαμε στο χθεσινό άρθρο τι συνέβη σε μία μόνο ημέρα σε ξηρά, θάλασσα και αέρα. Υπάρχουν, δυστυχώς, καθημερινά πολλά περιστατικά διαρκούς αμφισβήτησης ή και κατάλυσης της κυριαρχίας της χώρας, πλείστα εκ των οποίων περνούν στα «ψιλά» παρότι πρόκειται για μία πρωτοφανή κατάσταση η οποία διαμορφώνεται.

Για να έχουμε ένα μέτρο σύγκρισης, αν ένα από αυτά που συμβαίνουν κάθε μέρα στην Ελλάδα σε σχέση με την τουρκική δραστηριότητα συνέβαινε σε οποιαδήποτε άλλη χώρα του κόσμου -ένα μόνο, όχι όλα μαζί όπως συμβαίνουν εδώ- το αποτέλεσμα θα ήταν μεταξύ θερμού επεισοδίου και πολέμου.  Στην περίπτωσή μας, δεν είναι μόνο ότι συμβαίνουν δίχως να ανοίγει ρουθούνι, αλλά η πολιτική ηγεσία είτε υποβαθμίζει είτε περίπου δικαιολογεί τις ωμές τουρκικές προκλήσεις και παραβιάσεις της ελληνικής κυριαρχίας.

Μονίμως εκδηλώνεται ακαριαία προσπάθεια, από ελληνικής πλευράς, να παρουσιαστεί μία «ελαφρά» εκδοχή των συμβάντων.

Η οποία προσπάθεια καθίσταται πιο έντονη, όσο πιο σοβαρό είναι το γεγονός.  Από το τουρκικό ερευνητικό που «το παρέσυρε ο άνεμος» στην ελληνική υφαλοκρηπίδα σύμφωνα με την εκδοχή του υπουργού Άμυνας, φθάσαμε στο «δεν θέλω να δημιουργώ εντάσεις για μερικές δεκάδες μέτρα» (!) του υπουργού Εξωτερικών για την καταπάτηση ελληνικού εδάφους από Τούρκους στρατιώτες στον Έβρο.

Ακόμα και η… «The Sun» αντιλήφθηκε το πόσο σοβαρά έχουν γίνει τα πράγματα στα ελληνοτουρκικά σύνορα και αφιέρωσε ρεπορτάζ γράφοντας αυτά που δεν γράφουν πολλά ελληνικά ΜΜΕ. «Τα τουρκικά στρατεύματα χθες εισέβαλαν στην Ελλάδα και κατέλαβαν ένα μικρό κομμάτι γης στα αμφισβητούμενα σύνορά τους. Περίπου 35 στρατιώτες προωθήθηκαν σε μια περιοχή στην ανατολική όχθη του ποταμού Έβρου στο Μελισσοκομείο, ανέφεραν ελληνικές πηγές. Οι ειδικές δυνάμεις και το πεζικό δημιούργησαν ένα στρατόπεδο με μια μικρή τουρκική σημαία που φέρει σε ένα δέντρο και απέρριψαν τα ελληνικά αιτήματα για απόσυρση.

Αυτό έγινε μετά από εβδομάδες αφού χιλιάδες Σύριοι πρόσφυγες απέτυχαν να εισέλθουν στην Ελλάδα (…). Τέσσερις φορές τις τελευταίες εβδομάδες, Έλληνες στρατιώτες και προσωπικό της γερμανικής μεθοριακής υπηρεσίας πυροβολήθηκαν πάνω στα σύνορα και τα τουρκικά μαχητικά αεροσκάφη F-16 διώκονται από τον ελληνικό εναέριο χώρο σχεδόν κάθε μέρα. Η Ελλάδα προσπαθεί να αποκλιμακώσει τις εντάσεις μέσω διπλωματικών οδών και δεν έχει ακόμη λάβει επίσημη απάντηση».

Μία από τις μεγαλύτερες προκλήσεις που έχει να αντιμετωπίσει η χώρα και η οποία αν δεν απενεργοποιηθεί θα οδηγήσει σε εθνική βλάβη ιστορικών διαστάσεων είναι το τουρκο – λιβυκό Σύμφωνο με το οποίο γίνεται απόπειρα αρπαγής της ΑΟΖ Ελλάδας και Κύπρου.

Αν δεν ακυρωθεί και η Τουρκία αφεθεί για μία ακόμα φορά να δημιουργήσει τετελεσμένα, και μάλιστα τέτοιου μεγέθους, οδηγούμαστε σε κανονική καταστροφή. Δεν είναι μόνο η απώλεια των κοιτασμάτων υδρογονανθράκων και η αδρανοποίηση της ελληνικής ΑΟΖ με ό,τι οικονομικό κόστος συνεπάγεται αυτό, δίχως να υποβαθμίζεται αυτή η διάσταση. Θα υπάρξει γεωπολιτική έξωση και έκλειψη της Ελλάδας από την Ανατολική Μεσόγειο και μάλιστα με τη «βούλα» Συμφώνου που έχει κατατεθεί στον ΟΗΕ! Για να το πούμε ακόμα πιο απλά, θα πρόκειται για εκδίωξη του Ελληνισμού από περιοχή που αποτελεί όχι απλά χώρο ζωτικών συμφερόντων, αλλά όρο εθνικής επιβίωσης. Είναι υπαρξιακό ζήτημα. Ούτε το ελεύθερο κομμάτι της Κύπρου θα αντέξει στη συνέχεια, ούτε η Ελλάδα στο Αιγαίο.

Η δε ΑΟΖ, με βάση την τάση του Διεθνούς Δικαίου, από ζώνη οικονομικής εκμετάλλευσης θα εξελιχθεί κάποια στιγμή σε χώρο πλήρους κυριαρχίας, διότι η οικονομική δραστηριότητα προϋποθέτει ασφάλεια και η ασφάλεια, η παρουσία ενόπλων δυνάμεων, ανήκει στον σκληρό πυρήνα των κυριαρχικών δικαιωμάτων. Με δεδομένο ότι η ελληνική ΑΟΖ, εφόσον ανακηρυχθεί και οροθετηθεί, υπολογίζεται σε περίπου 500.000 τετραγωνικά χιλιόμετρα, δηλαδή τετραπλάσια της σημερινής έκτασης της χώρας, ο οποιοσδήποτε καταλαβαίνει τι σημαίνει πιθανή απώλειά της. Ισοδυναμεί με απώλεια εθνικού εδάφους και οι ευθύνες για την απώλεια εθνικού εδάφους είναι ό,τι βαρύτερο μπορεί να υπάρξει για οποιονδήποτε τις φέρει.