Αντιδημοφιλής ανάρτηση

Θα ξεκινήσω από τον τρόπο με τον οποίο υποδέχτηκαν δεκάδες συνάδελφοι και χιλιάδες κόσμου το πρωτοσέλιδο των New York Times με τα ονόματα 1000 νεκρών από τον κορωνοϊό στη μεγαλούπολη των ΗΠΑ. «Αυτή είναι δημοσιογραφία», «ιστορικό πρωτοσέλιδο» και άλλα τέτοια σχόλια κυριάρχησαν στα λεγόμενα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ή κοινωνικά μέσα ενημέρωσης. Οι πιο… προχωρημένοι «εξηγούσαν» και τεχνικές λεπτομέρειες για την απουσία φωτογραφίας, το πόσο αφαιρετικό και ταυτόχρονα περιεκτικό ήταν κοκ. Και θυμήθηκα όταν πριν δυο χρόνια διάφορα ΜΜΕ ανέφεραν ονόματα νεκρών από το Μάτι.

Οι ίδιοι που προχθές εκθείαζαν την αμερικάνικη εφημερίδα κατηγορούσαν τα ελληνικά ΜΜΕ για τυμβωρυχία! Μάλιστα, πριν από μερικά χρόνια διευθυντής μικρής εφημερίδας που είχε δημοσιεύσει λίστα ανέργων (το 2013), βρέθηκε αντιμέτωπος με καταγγελίες για παραβίαση προσωπικών δεδομένων. Και όταν εξήγησε ότι επρόκειτο για «εικονική λίστα» με στόχο να ευαισθητοποιηθεί η κοινωνία, κάτι το οποίο υπήρχε με μεγάλα γράμματα και στο δημοσίευμα, κατηγορήθηκε για… fake news!

Επαρχιωτισμός; Λατρεύουμε τα ξένα και σνομπάρουμε τα δικά μας; Μπορεί. Το σίγουρο είναι ότι πολλοί κρίνουν μόνο με βάση τα συμφέροντά τους και τις απόψεις τους. Κακός ο Τραμπ, καλό το πρωτοσέλιδο των New York Times. Θίγει το δημοσίευμα την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ ( σε ότι αναφορά στο Μάτι), κακό το πρωτοσέλιδο. Επίσης, είναι πιο εύκολο να αναγνωρίσουμε «καλή δουλειά» σε κάποιον που είναι μακριά, παρά σε έναν άλλον με τον οποίον μπορεί να πίνουμε καφέ σε καθημερινή βάση και ίσως αύριο να βρεθούμε ανταγωνιστές για μία θέση. Ανθρώπινο. Ουδείς Προφήτης στον τόπο του. Και λάθος, βεβαίως.

Απλά στοιχειώδες

Για μένα, με την εκατόμβη νεκρών στη Νέα Υόρκη, το δημοσίευμα της έγκριτης εφημερίδας ήταν απλά στοιχειώδες και σε καμία περίπτωση ιστορικό, μοναδικό κοκ. Με δεκάδες χιλιάδες νεκρούς σε μία πόλη, όσο μεγάλη και αν είναι, τι άλλο θα μπορούσε να κάνει πρώτο θέμα μία εφημερίδα με έδρα τη συγκεκριμένη πόλη; Και ας απευθύνεται στο παγκόσμιο κοινό. Κρατείστε την τελευταία λέξη: το κοινό. Στη χώρα μας ελάχιστοι διαβάζουν πλέον εφημερίδες.

Απαξιώθηκαν από τους εκδότες, απαξιώθηκαν από τους ίδιους τους δημοσιογράφους, μα πάνω από όλα απαξιώθηκαν από το κοινό. Για τον μέσο Έλληνα ο Τύπος είναι προέκταση της πολιτικής και οικονομικής εξουσίας. Αδυνατεί να διακρίνει τις εξαρτήσεις και τις αντιθέσεις. Το κοινό υπερτονίζει τις αδυναμίες και υποβαθμίζει τις επιτυχίες. Εκατοντάδες συνάδελφοι έχουν κάνει αποκαλύψεις που ο μέσος άνθρωπος κρύβει όταν γίνονται στον περίγυρό του. Αλλά, η συντριπτική πλειοψηφία δεν το πιστώθηκε. Αντίθετα, συνήθως κατηγορήθηκε ότι το έκανε για πολιτικούς ή άλλους λόγους. Όπως οι αποκαλύψεις για το Μάτι τις οποίες και δημοσιογράφοι θεωρούσαν ότι είναι μέρος του πολιτικού παιχνιδιού. Και οι δημοσιογράφοι, πόσο μάλλον το κοινό, δε μπορούσαν να δουν πέρα από τα προσωπικά τους συμφέροντα και τις κομματικές τους προτιμήσεις. Απαξίωναν τα ρεπορτάζ των συναδέλφων τους αντί να υποστηρίζουν ως παράδειγμα. Αλλά δεν είναι όλοι ίδιοι. Το κοινό κάνει λάθος. Και, προφανώς, οι δημοσιογράφοι.