34χρονη βιτριόλι: Βγήκαν τα αποτελέσματα από τις εργαστηριακές εξετάσεις

34χρονη βιτριόλι: Όπως αναμενόταν, οι εργαστηριακές εξετάσεις επιβεβαίωσαν ότι το «όπλο» που χρησιμοποιήθηκε από την μαυροφορεμένη γυναίκα κατά της 34χρονης Ιωάννας, ήταν θειικό οξύ ή βιτριόλι, όπως είναι ευρύτερα γνωστό. Τα ερωτηματικά για την υπόθεση συνεχίζουν να είναι πολλά αφού οι Αρχές εξετάζουν 12 ώρες βίντεο για να βγάλουν συμπεράσματα ή να ανακαλύψουν οτιδήποτε βοηθητικό για την έρευνα.

Το πόρισμα των εργαστηριακών εξετάσεων από το Γενικό Χημείο του Κράτους έδειξε ακριβώς τι χρησιμοποιήθηκε στην επίθεση κατά της άτυχης Ιωάννας, ενώ οι αστυνομικοί προσπαθούν να βρουν από πού μπορεί να προμηθεύτηκε το βιτριόλι η δράστης, τι άκρες είχε ενώ εξετάζουν και το ενδεχόμενο μέσω οδηγιών από το διαδίκτυο να το παρασκεύασε μόνη της. Εξετάζουν τα βίντεο για να εντοπίσουν το δρομολόγιο της άγνωστης γυναίκας, ενώ σήμερα το απόγευμα αν πάρουν την άδεια από τους γιατρούς θα επισκεφθούν την κοπέλα στο νοσοκομείο με την ελπίδα ότι θα ανακαλέσει στη μνήμη της γεγονότα που θα ρίξουν φως στις έρευνες που βρίσκονται σε εξέλιξη.

Τι είναι το βιτριόλι

Το βιτριόλι ή θειικό οξύ είναι χημική ένωση με μοριακό τύπο H2SO4. Είναι πλήρως διαλυτό στο νερό σε όλες τις συγκεντρώσεις. Είναι ανόργανο, ισχυρό οξύ, καυστικό και όταν είναι θερμό και πυκνό προκαλεί την οξείδωση ενώσεων. Αντιδρά με όλες τις βάσεις και τα δραστικά μέταλλα. Ιονίζεται σε δύο στάδια, με το πρώτο να θεωρείται πλήρης ιονισμός. Έχει πολλές εφαρμογές και είναι ένα από τα κορυφαία προϊόντα της χημικής βιομηχανίας. Η παγκόσμια παραγωγή του το 2001 ήταν 165 Mtn, αξίας 8.000.000.000 δολαρίων.

Κύριες χρήσεις του είναι τα υγρά μπαταρίας διαφόρων οχημάτων, η κατεργασία ορυκτών, η παρασκευή λιπασμάτων, η διύλιση του πετρελαίου, η κατεργασία αποβλήτων και η χημική σύνθεση. Αν πέσει στο δέρμα προκαλεί εγκαύματα. Η ανακάλυψη του θειικού οξέος πιστώνεται στον αλχημιστή Abu Musa Jābir ibn Hayyān al azdi (Geber) του 8ου αιώνα. Το οξύ μελετήθηκε αργότερα, τον 9ο αιώνα από τον Πέρση γιατρό και αλχημιστή Ibn Zakariya al-Razi (Rhazes), που το απόκτησε με ξηρή απόσταξη ορυκτών, που περιείχαν ένυδρο θειικό σίδηρο (FeSO4·7H2O) και ένυδρο θειικό χαλκό (CuSO4·5H2O), εξαντλητικά, λαμβάνοντας νερό (H2O) και τριοξείδιο του θείου (SO3), τα οποία με ανάμειξη δίνουν (υδατικό) διάλυμα θειικού οξέος. Αυτή η μέθοδος διαδόθηκε στην Ευρώπη μέσω μεταφράσεων αραβικών και περσικών εγχειριδίων που καταγράφηκαν σε βιβλία αλχημιστών όπως ο Γερμανός Αλβέρτος ο Μέγας Albertus Magnus του 13ου αιώνα.

Το θειικό οξύ ήταν γνωστό στη Μεσαιωνική Ευρώπη ως «έλαιο βιτριολιού» ή «πνεύμα βιτριολιού» ή απλούστερα ως «βιτριόλι», ανάμεσα σε άλλα ονόματα. Η κεντρική λέξη «βιτριόλι» προέρχεται από τη λατινική λέξη vitreus, δηλαδή γυαλί, σχετιζόμενο με την υαλώδη εμφάνιση των ένυδρων θειικών αλάτων, που επίσης είχαν το όνομα «βιτριόλι».

Συγκεκριμένα:

• Ο θειικός χαλκός (ΙΙ) (CuSO4) ονομαζόταν «μπλε βιτριόλι» ή «ρωμαϊκό βιτριόλι».
• Ο θειικός ψευδάργυρος (ZnSO4) ονομαζόταν «λευκό βιτριόλι».
• Ο θειικός σίδηρος (ΙΙ) (FeSO4) ονομαζόταν «πράσινο βιτριόλι».
• Ο θειικός σίδηρος (ΙΙΙ) [Fe2(SO4)3] ονομαζόταν «βιτριόλι του Άρη».

Το θειικό κοβάλτιο (CoSO4) ονομαζόταν «κόκκινο βιτριόλι», αν και το ίδιο όνομα ήταν και ένας τεχνικός όρος του 20ού αιώνα για έναν βαθμό (συγκέντρωση) υδατικού διαλύματος θειικού οξέος. Το βιτριόλι ευρύτατα θεωρούνταν η πιο σημαντική αλχημιστική ουσία, ιδιαίτερα για τη χρήση της ως φιλοσοφική λίθο. Πολύ καθαρό βιτριόλι χρησιμοποιούνταν ως ένα μέσο για την αντίδραση με άλλες ουσίες. Αυτό οφειλόταν πολύ στο ότι δεν αντιδρά με το χρυσό, η παραγωγή του οποίου ήταν ο στόχος της αλχημιστικής διεργασίας.