Ο Δημάκης και η έξαρση των περιστατικών αστυνομικής βίας

Η μία είναι η περίπτωση του Βασίλη Δημάκη του φυλακισμένου που υποχρέωσε την γενική γραμματέα Αντεγκληματικής Πολιτικής, Σοφία Νικολάου, να υποχωρήσει, αφού βεβαίως κινδύνευσε η ζωή του από την απεργία πείνας και δίψας. Έπαιξε ρόλο η αυθόρμητη συμπαράσταση των πολιτών που εκφράστηκε από τα social media παράλληλα με την ανάδειξη του θέματος από την αξιωματική αντιπολίτευση.

Από την αρχή η κ. Νικολάου, όπως φάνηκε, δεν στηρίχθηκε σε νομικά επιχειρήματα εκπροσωπώντας την πολιτεία και το κράτος δικαίου.

Την ιδεολογία της είχε ως επιχείρημα και το ότι απευθυνόταν σε ένα συντηρητικό κοινό σκληρών δεξιών που αυξάνεται στο εσωτερικό του κόμματος στο οποίο πολιτεύεται. Υπ’ αυτή την άποψη μπορεί να υποχώρησε πολιτικά, έκανε όμως διακριτή την σκληρή της στάση έναντι του Βασίλη Δημάκη και γι’ αυτό μπορεί βάσιμα να αναμένει ότι θα ανταμειφθεί πολιτικά στις επόμενες εκλογές. Το συντηρητικό κοινό της ΝΔ που θέλει νόμο και τάξη θα την ψηφίσει.

Το δεύτερο είναι η έκθεση του Συνήγορου του Πολίτη που όπως ανέδειξε στην Βουλή προχθές, η πρώην υπουργός Δημοσίας Τάξεως, Όλγα Γεροβασίλη, καταγράφει υψηλό δεκαετίας στις καταθέσεις αναφορών πολιτών σε περιστατικά αστυνομικής αυθαιρεσίας. Εδώ είναι το δόγμα νόμος και τάξη σαν κεντρική επιλογή του επιτελικού κράτους. Φυσικά οι ένοικοι του Μαξίμου δεν είναι αφελείς, ποντάρουν ακριβώς στα ταπεινότερα ένστικτα του πλέον καθυστερημένου κοινού. Η στάση τους όπως δείχνουν οι δημοσκοπήσεις ανταμείβεται και εφόσον συνεχιστεί έτσι θα ανταμειφθεί και στις εκλογές οψέποτε κι αν γίνουν.

Εν τω μεταξύ όμως το δόγμα νόμος και τάξη θα έχει αποβεί πολλαπλά χρήσιμο. Θα τιμωρεί από τους νέους που έτυχε να βρεθούν σε λάθος πλατεία την λάθος ώρα -όταν όρμησαν οι αφιονισμένες δυνάμεις καταστολής στις πλατείες- μέχρι τους εργαζόμενους και τους υπαλλήλους που θα διαμαρτύρονται για την άδικη επιβολή των οικονομικών μέτρων για την αντιμετώπιση των συνεπειών της οικονομικής κρίσης.

Εν τέλει οι δύο περιπτώσεις, η ατομική του Βασίλη Δημάκη και η γενική των μαζικών παραβιάσεων έχουν διπλό κοινό παρονομαστή:

Την πολιτική εξουσία που αδιαφορεί για τις φιλελεύθερες και δημοκρατικές παραδόσεις της χώρας και για την παραβίαση των συνταγματικών ελευθεριών. Κυρίως όμως και αυτό είναι το χειρότερο στην βάση αυτών των πρακτικών είναι η αδιαφορία της πλειονότητας των πολιτών. Γιατί η μεν εξουσία δεν κρίνεται με ηθικά κριτήρια, επιβάλλει το συμφέρον της με το νόμο και την τάξη. Είναι όμως σύμπτωμα παρακμής ότι οι πολίτες δεν υπερασπίζονται το δικό τους που φυσικά είναι οι δημοκρατικές ελευθερίες.