Βιτριόλι

O Γιάννης Αντύπας γράφει στο blog του στο pagenews.gr με αφορμή την υπόθεση της 34χρονης Ιωάννας που υπέστη την σοκαριστική επίθεση στην Καλλιθέα. Ανάμεσα σε άλλα, τονίζει ότι υπάρχουν κάποιες μορφές βίας που πραγματικά τρομάζουν. Όπως ο βιασμός και το βιτριόλι. Για αυτούς που επιλέγουν αυτές τις μορφές βίας χρειάζεται παραδειγματική τιμωρία, όπως και για τα όργανα της τάξης που εκτονώνουν στους πολίτες τα σκοτεινά τους ένστικτα.

Αρχικά θα ήθελα να ξεκαθαρίσω πως δεν υπάρχει καμία μορφή βίας που να μπορεί να γίνει ανεκτή. Ακόμη και η νόμιμη βία από τα όργανα του κράτους οφείλει να υπακούει σε κανόνες. Όταν το «όργανο» κάνει τα δικά του οι συνέπειες είναι γνωστές. Τις βλέπουμε στις ΗΠΑ αυτές τις ημέρες. Επίσης, θα ήθελα να ξεκαθαρίσω ότι με την ίδια λογική δε μπορεί να γίνει ανεκτή καμία μορφή αυτοδικίας, βεντέτες κοκ.

Και ό,τι είμαι κάθετα αντίθετος με τη θανατική ποινή, γιατί κανείς άνθρωπος δε μπορεί να αποφασίζει για το τέλος της ζωής ενός άλλου. Σε αυτό το πλαίσιο, όμως, υπάρχουν κάποιες μορφές βίας που πραγματικά τρομάζουν. Όπως ο βιασμός και το βιτριόλι. Όπως ακριβώς οι άνθρωποι δεν έχουν δικαίωμα να αποφασίζουν για τον θάνατο ενός άλλου ανθρώπου, έτσι και δεν έχουν το δικαίωμα να αποφασίζουν για το πως θα περάσει η ζωή του. Βιασμός και βιτριόλι σημαδεύουν για πάντα το θύμα. Επηρεάζουν τις σχέσεις του με τους γύρω του, ακόμη και με τον εαυτό του. Αποσταθεροποιούν τη θέση στην κοινωνία. Για αυτό και θα πρέπει τα σχετικά εγκλήματα να αντιμετωπίζονται αυστηρά. Επιείκεια του νόμου σε κάποιον που βιάζει και στήνει καρτέρι για να σημαδέψει το θύμα του με βιτριόλι δε χωρά. Η τιμωρία πρέπει να είναι παραδειγματική.

Παραδειγματική τιμωρία

Όπως παραδειγματική πρέπει να είναι η τιμωρία όσων οργάνων της τάξης εκτονώνουν στους πολίτες τα σκοτεινά τους ένστικτα. Είναι στοιχειώδης υποχρέωση του κράτους να προστατεύει ακόμη και όσους έχουν παρανομήσει, από τη στιγμή που έχουν συλληφθεί. Είναι το ελάχιστο για να υπάρχει εμπιστοσύνη στους θεσμούς. Για να μπορούν οι αστυνομικοί να κάνουν ελέγχους και οι πυροσβέστες να μπαίνουν στα σπίτια μας χωρίς φόβο πως θα μας συμβεί κάτι χειρότερο. Το επισημαίνω για να διατυπώσω την αυτονόητη θέση ό,τι ακόμη και όσοι έχουν κάνει τα χειρότερα εγκλήματα δικαιούνται μιας δίκαιης δίκης. Αλλά, δε δικαιούνται να επικαλούνται ελαφρυντικά. Λυπάμαι, δεν υπάρχουν ελαφρυντικά για ανθρώπους που βίασαν και σκότωσαν το θύμα τους, για ανθρώπους που έδωσαν την εντολή ή πέταξαν οι ίδιοι το βιτριόλι. Κάποια στιγμή κάποιοι θα πρέπει να τιμωρηθούν όπως τους αξίζει. Τα θύματά τους δε θα έχουν δεύτερη ευκαιρία. Γιατί να έχουν αυτοί;

Οι ειδικοί και όχι εμείς θα πρέπει να αποφασίσουν ποια εγκλήματα θα τιμωρούνται με ισόβια. Και όταν κάποιος καταδικάζεται σε ισόβια θα πρέπει να περνά τη ζωή του στη φυλακή. Χωρίς καμία εξαίρεση. Χωρίς καμία διάθεση ρεβανσισμού θα πρέπει να είναι ξεκάθαρη η ποινή. Δεν είναι δυνατόν ο άλλος να βιάζει γυναίκες και παιδιά και να αφήνεται ελεύθερος. Δεν είναι δυνατόν να καταστρέφει μια ζωή και μετά να κάνει βόλτες. Όλοι μας πρέπει να σκεφτούμε τα θύματα και τις οικογένειές τους. Η δική τους «καταδίκη» είναι ισόβια. Αντίστοιχη πρέπει να είναι και για τους θύτες.