Αρρυθμίες

Ο Γιάννης Αντύπας είναι «θυμωμένος» στο σημερινό του blog στο pagenews.gr. Τα «βάζει» με το κράτος που οδηγεί σε κλείσιμο ξενοδοχειακές μονάδες λόγω ενός τυπικού λάθους σε ΚΑΔ, τα «έχει» με τον ΠΟΥ που τώρα λέει ότι συστήνει μάσκες στους ανοιχτούς χώρους, ενώ αναρωτιέται πόση ώρα θέλουν οι επιχειρηματίες να μένουμε στα καταστήματά τους με ένα μόνο ταμείο να εξυπηρετεί. Διαβάστε αναλυτικά πως συνδέονται όλα αυτά.

Διαβάζω πως ξενοδοχειακές μονάδες που άνοιξαν θα κλείσουν για ένα τυπικό λάθος στις δηλώσεις ΚΑΔ και οι πελάτες τους για το τριήμερο μένουν στον αέρα. Τι είναι οι ΚΑΔ; Κωδικοί Αριθμοί Δραστηριότητας. Μια ακόμη «εφεύρεση» του κράτους για να ταλαιπωρεί τους πολίτες. Και άντε να δεχθώ πως έχουν κάποια σημασία. Ό,τι είχαν κάποια σημασία πριν την πανδημία. Είναι δυνατόν μετά την πανδημία οι εφορίες να έχουν λάβει οδηγίες να αρνούνται τροποποιήσεις; Γιατί, δε μιλάμε για κάτι ύποπτο. Μιλάμε για τυπικά πράγματα, που πολλές φορές είναι λάθη λογιστών. Και οι επιχειρήσεις που θα κλείσουν προφανώς ανήκουν σε επιχειρηματίες οι οποίοι θέλουν να είναι νόμιμοι. Που κόβουν αποδείξεις κοκ. Καθώς οι πονηροί δεν ασχολούνται με τέτοιες λεπτομέρειες.

Διαβάζω πως ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας συστήνει τώρα μάσκες και στους ανοιχτούς χώρους! Θα μας τρελάνουν; Ήρεμα ρωτάω. Δεν υπάρχει κάποιος άγιος άνθρωπος να τους πει να μην παίζουν με τα νεύρα μας. Όσοι στηρίξαμε τις ανακοινώσεις των ειδικών την προηγούμενη περίοδο αισθανόμαστε ότι έπαιξαν μαζί μας. Αν χαθεί η εμπιστοσύνη θα χαθεί το παιχνίδι. Αν είναι να αλλάξουν σε κάτι γραμμή αυτό θα πρέπει να γίνει επίσημα. Γιατί τότε λέγαμε εκείνο και γιατί τώρα λέμε το άλλο. Απλά πράγματα και καθαρά. Δε θα μας κάνουν παιχνιδάκια στα χέρια των ψεκασμένων. Δε θα μας κάνουν πλάκα τώρα όσοι έλεγαν πως όλα είναι ένα παιχνίδι.

Βλέπω μαγαζιά κατάμεστα. Ούτε ένα μέτρο απόσταση μεταξύ των τραπεζιών, ούτε τίποτα. Οι πελάτες χαλαροί, οι εργαζόμενοι στην καλύτερη περίπτωση με μια μάσκα στην… τσέπη και κανένας έλεγχος! Πριν από λίγη ώρα, στις 8μμ, μπήκα σε κατάστημα ηλεκτρικών ειδών για να αγοράσω ένα ποντίκι. Φόρεσα τη μάσκα και μπήκα. Στο κατάστημα υπήρχαν ένας υπάλληλος εξυπηρέτησης (με μάσκα στο πηγούνι), ένας ταμίας (χωρίς μάσκα) και τρεις πελάτες (μία κυρία μόνο με μάσκα).

Μέχρι να διαλέξω το ποντίκι, να το βρω για την ακρίβεια, γιατί ήταν κρυμμένο (άλλο θέμα αυτό), στο ταμείο είχε δημιουργηθεί ουρά τεσσάρων ατόμων. Πήγα πίσω από τον τελευταίο και φρόντισα να κρατήσω την απαραίτητη απόσταση. Κάτι που δεν έκαναν οι μπροστινοί μου.

Επί 15 λεπτά εξυπηρετούταν μία κυρία, η κυρία με τη μάσκα, χωρίς να ανοίξει δεύτερο ταμείο. Εν τω μεταξύ πίσω μου γινόταν ο χαμός. Στο κατάστημα είχαν μπει δεκαπέντε άτομα! Μία παρέα πέντε αγοριών. Μία παρέα τριών κοριτσιών, δύο μεσήλικες όπως εγώ και κάτι μαμάδες με καροτσάκια. Ένας υπάλληλος για όλους. Ένα ταμείο για όλους. Καμία απόσταση. Πόση ώρα θέλει ο ιδιοκτήτης της αλυσίδας να περιμένουμε στο κατάστημά του; Με πόσους άλλους θέλει να μοιραστούμε τις ανάσες μας; Παρασκευή 8μμ είναι ώρα αιχμής. Δεν είναι περίεργη ώρα. Και μιλάμε για κλάδο που η πανδημία τον ευνόησε. Αν έτσι συμπεριφέρονται οι επιχειρηματίες που κέρδισαν, δε θέλω να σκεφτώ τι θα γίνει με όσους έχασαν.