Δεν είναι ο Τραμπ είναι ο Ομπάμα που απέτυχε

Το ερώτημα είναι προσχηματικό και γι αυτό ανούσιο εάν όχι ηλίθιο: εντάξει έχουν δίκιο οι διαδηλωτές στην Αμερική, αλλά γιατί σπάνε αδιακρίτως, στρέφονται κατά πάντων και καταστρέφουν περιουσίες, δημόσιες και ιδιωτικές; Γιατί πολύ απλά πρόκειται για εξέγερση και έτσι είναι οι εξεγέρσεις. Ανέκαθεν. Οι εξεγερμένοι ασκούν βία, δεν συγκεντρώνονται για να εκδώσουν ψήφισμα διαμαρτυρίας πίνοντας απογευματινό τσάι. Και για έναν επιπλέον ουσιαστικό λόγο: γιατί το σύστημα εξουσίας έχει αναπτύξει όλες τις τεχνικές, ώστε οι ειρηνικές διαμαρτυρίες να μην έχουν καμία απολύτως σημασία και κανένα αποτέλεσμα -πέρα ίσως από την υποκριτική ικανοποίηση των μικροαστών.

Εάν όμως κάτι προκαλεί εντύπωση είναι οι υποκριτικά συμπαθούντες τους εξεγερμένους που αποδίδουν τις ευθύνες στην προεδρία Τραμπ και στην αντιμετώπιση που εκείνος κάνει από την αρχή της εξέγερσης, ρίχνοντας ουσιαστικά λάδι στην φωτιά. Και που κάνουν ότι δεν καταλαβαίνουν ή αδυνατούν να αντιληφθούν ότι είναι η αποτυχία της οκταετίας Ομπάμα που έφερε τον Τραμπ στην ηγεσία της πιο ισχυρής χώρας του πλανήτη. Είναι η αποτυχία Ομπάμα που εξέθρεψε όλες τις παθογένειες της βαθιάς Αμερικής κάτω από το λούστρο του “λευκού – μαύρου” προέδρου, ακριβώς όπως τον ήθελε το σύστημα.

Είναι η διάψευση των προσδοκιών από την οκταετία Ομπάμα που ώθησε μάζες ψηφοφόρων προς τον Τραμπ. Γιατί την οκταετία Ομπάμα επίσης υπήρξαν δολοφονίες μαύρων, οι φυλακές συνέχισαν να γεμίζουν με μέλη έγχρωμων μειονοτήτων, οι ανισότητες συνέχισαν να διευρύνονται, το κράτος συνέχισε να δίνει τεράστια ποσά για να σώσει μεγάλες εταιρείες και αποτυχημένους CEO, την ώρα που αρνιόταν την ενίσχυση στα φτωχά και στα μεσαία στρώματα, ακόμη και με στοιχειώδες σύστημα υγείας. Εν τέλει είναι η αποτυχία της παγκοσμιοποίησης, της πολυ-πολιτισμικότητας, του political corect που συνόδευσε την φτωχοποίηση μεγάλων στρωμάτων της αμερικανικής κοινωνίας και έκαναν ελκυστική ακόμη και την εναλλακτική λύση του επικίνδυνου τυχοδιώκτη Τραμπ.

Απειλή για τους Δημοκρατικούς ο… Σάντερς

Ακόμη και την στιγμή αυτή το κόμμα του Ομπάμα και των Κλίντον βάζει απέναντι στον Τραμπ τον άχρωμο, άοσμο, βαρετό και καθεστωτικό Μπάιντεν. Αφού πρώτα το βαθύ δημοκρατικό σύστημα για δύο συνεχόμενες φορές έκανε ότι μπορούσε για να μην επικρατήσει στους δημοκρατικούς ο Μπέρνι Σάντερς. Γιατί το κόμμα των Ομπάμα και Κλίντον εκεί δείχνει τον πραγματικό του χαρακτήρα: δεν θεωρεί πραγματική απειλή τον Τραμπ αλλά τον Μπέρνι Σάντερς.

Από την στιγμή που κάποιες έστω και ελάσσονες αλλαγές από την κορυφή αποκλείονται (όπως αποκλείστηκαν όταν το σύστημα των δημοκρατικών επιλέγει τους βαθύπλουτους και βαθιά διεφθαρμένους Κλίντον αντί για τον Σάντερς ή κάποιον παρόμοιο με διάθεση κοινωνικών μεταρρυθμίσεων), κλείνει η βαλβίδα ασφαλείας. Η εκτόνωσης της συσσωρευμένης δυσαρέσκειας θα έλθει πια στον δρόμο από τους απογοητευμένους που νιώθουν ότι διαψεύστηκαν οι προσδοκίες τους. Το κίνημα μπορεί να ηττηθεί αλλά δεν θα εξαφανιστεί. Η εξέγερση στις συνειδήσεις θα παραμείνει και όταν ο στρατός επιβάλλει την τάξη στην κάποτε πιο ισχυρή δημοκρατία του πλανήτη.