Σχολεία

Με αφορμή το εκπαιδευτικό νομοσχέδιο και τις αντιδράσεις των εκπαιδευτικών, ο Γιάννης Αντύπας γράφει στο blog του στο pagenews.gr για τους ανθρώπους που θα έπρεπε να είναι στην πρώτη γραμμή για τις αλλαγές και όχι να βρίσκονται στην οπισθοφυλακή

Ξεκινάς από το νηπιαγωγείο, πηγαίνεις στο δημοτικό, συνεχίζεις στο γυμνάσιο και το λύκειο, σπουδάζεις στο πανεπιστήμιο, κάνεις μεταπτυχιακά και ακούς τη σύζυγό σου να διαμαρτύρεται στην κολλητή της ό,τι «δε ξέρει ν’ αλλάξει μια λάμπα»! Τυχαίο το παράδειγμα. Η ουσία είναι πως μια σειρά από απαραίτητες καθημερινές δεξιότητες λάμπουν δια της απουσίας τους από το ωρολόγιο πρόγραμμα των ελληνικών σχολείων όλων των βαθμίδων. Το επισημαίνω με την ευκαιρία του νέου νόμου για την Παιδεία και τις αντιδράσεις των εκπαιδευτικών. Στην Ελλάδα συζητάμε ακόμη για την αξιολόγηση, τις κάμερες, την εξ αποστάσεως διδασκαλία κοκ. Μέχρι και τα αγγλικά αποτέλεσαν σημείο διαφωνίας υπουργείου Παιδείας και εκπαιδευτικών.

Ειλικρινά αναρωτιέμαι αν έστω και ένας συνδικαλιστής έχει δει πως είναι ένα σχολείο στη Φιλανδία; Κάθε σχολείο έχει αίθουσα για να μπορούν τα παιδιά να μαθαίνουν βασικές ξυλουργικές, υδραυλικές και ηλεκτρολογικές εργασίες, ακόμη και εργαστήριο με ραπτομηχανές. Για να μη λέει η… πεθερά σας ό,τι «δε ξέρει ένα κουμπί να ράψει» (σ.σ. σε συνέχεια του αρχικού, τυχαίου επαναλαμβάνω, παραδείγματος). Δε συζητάμε για τις εγκαταστάσεις μαγειρικής, χειροτεχνίας, μουσικής και αθλητικών δραστηριοτήτων. Εκεί το master chef και το voice αποτελούν την καθημερινότητα των παιδιών. Ξέρετε, εκείνων που… «όταν εμείς χτίζαμε Παρθενώνες αυτοί έτρωγαν βελανίδια».

Μπορεί κάποτε να ίσχυε το κλισέ. Σήμερα, όμως, ισχύει ότι κάποιοι εδώ συνεχίζουν να θέλουν να μας ταΐζουν κουτόχορτο. Είναι δυνατόν να λένε στα σοβαρά δάσκαλοι και καθηγητές ότι αρνούνται τα αγγλικά στα νηπιαγωγεία για παιδαγωγικούς λόγους; Όταν όλες οι έρευνες για τις «επενδύσεις» στο λεγόμενο ανθρώπινο κεφάλαιο, την ανάπτυξη των παιδιών δηλαδή, δείχνουν πως όλα παίζονται στα πέντε πρώτα χρόνια της ζωής μας; Πραγματικά δεν έχει λογική η στρατηγική της καθυστέρησης. Είναι παράλογο οι ίδιοι οι εκπαιδευτικοί να κάνουν ότι μπορούν για να υποβαθμίζουν τη σημασία τους στην κοινωνία. Κανονικά θα έπρεπε οι ίδιοι να αγωνιούν και να προτείνουν για την υιοθέτηση νέων πρακτικών και μεθόδων.

Θα έπρεπε να είναι στην εμπροσθοφυλακή των αλλαγών και όχι στην οπισθοφυλακή. Οι συνδικαλιστές των καθηγητών και των δασκάλων θα πρέπει να σταματήσουν να εκθέτουν την πλειοψηφία των ανθρώπων που εργάζονται και δίνουν καθημερινά τη μάχη της εκπαίδευσης. Οι ίδιοι οι εκπαιδευτικοί θα πρέπει να δώσουν ένα τέλος στις συντεχνιακές λογικές του παρελθόντος. Γιατί κανείς και τίποτα δε μπορεί να σταματήσει το αύριο να έρθει. Ακόμη και να το πετύχαιναν για ένα διάστημα, πάλι δε θα ήταν καλό. Ούτε για αυτούς, ούτε και για όλους εμάς. Γιατί, όταν σταματά η πρόοδος αυτό που επικρατεί δεν είναι η ηρεμία της σταθερότητας, αλλά ο… Μεσαίωνας της στασιμότητας.