Πάμε πόλεμο;

Ειλικρινά δυσκολεύομαι να μπω στα παπούτσια του Αρχηγού ΓΕΕΘΑ. «Όποιος πατήσει τα ποδάρια του πάνω (σ.σ. σε ελληνικό έδαφος), πρώτα θα τον κάψουμε και μετά θα πάμε να δούμε ποιος ήτανε» φέρεται να έχει δηλώσει σε συνομιλία με δημοσιογράφους. Θεωρώ πως ως Ευρωπαίοι οφείλουμε να αποφεύγουμε την πολεμική ρητορική. Και ως Έλληνες να θεωρούμε αυτονόητη την υπεράσπιση της πατρίδας.

Όπως πρέπει να ισχύει για κάθε πολιτισμένο έθνος και άνθρωπο πάνω στη Γη. Οι ελληνικές ένοπλες δυνάμεις είναι εγγύηση ασφάλειας για την ευρύτερη περιοχή. Είναι δύναμη αποτροπής και σπεύδουν σε βοήθεια κάθε λαού ή ανθρώπου βρεθεί σε ανάγκη. Σε περίοδο ειρήνης ή πολέμου. Πάντα με τη διεθνή νομιμότητα και τη Δημοκρατία. Σε αυτή τη λειτουργία δεν ξέρω τι ρόλο μπορεί να έχει μια τέτοιου τύπου ρητορική. Φαντάζομαι πως όπως και εμείς δεν τρομάζουμε από τα νταηλίκια των Τούρκων έτσι δε θα τρομάξουν και οι γείτονες με τις συγκεκριμένες δηλώσεις. Άλλωστε, δεν πιστεύω ό,τι ο κ. Ερντογάν είναι τόσο ανήσυχος για την τύχη των στρατιωτών του.

Υποχρέωσή μας

Η Ελλάδα πρέπει να δείχνει πόσο διαφορετική είναι. Μια καθαρή δήλωση ό, τι και τα στρατιωτικά μέσα είναι στο τραπέζι είναι αρκετή. Και πρέπει να γίνεται κατά διαστήματα για να μη νομίζουν οι απέναντι ό,τι μπορεί και να κιοτέψουμε. Είναι υποχρέωσή μας να τους το κάνουμε ξεκάθαρο αυτό κάθε φορά που μπορεί να πιστεύουν το αντίθετο. Από εκεί και πέρα οι Έλληνες πολιτικοί και στρατιωτικοί θα πρέπει να αποφεύγουν κάθε δήλωση που μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να πουλάνε κάποιοι απειλή από τους Έλληνες στον τουρκικό λαό. Οι ηγεσίες έρχονται και παρέρχονται. Έλληνες και Τούρκοι, όμως, δεν θα πάψουν ποτέ να είναι γείτονες.

Και τέτοιες δηλώσεις πιστεύω πως δεν βοηθούν. Ελλάδα και Τουρκία έχουν πολεμήσει πολλές φορές στο παρελθόν. Δεν αποκλείεται αυτό να συμβεί και στο μέλλον. Αλλά θα πρέπει να είναι σαφές ό,τι δε θα είναι δική μας επιλογή. Δεν θα πρέπει να κάνουμε το λάθος να δώσουμε άλλοθι σε εκείνους που χτίζουν καριέρες (στη γειτονική χώρα) κάνοντας παιχνίδια πολέμου.

Ακόμη και σε καιρό ειρήνης ο φόρος αίματος στις ένοπλες δυνάμεις και των δύο χωρών είναι σημαντικός. Έως ένα βαθμό αυτό είναι το κόστος της ετοιμότητας. Από ένα σημείο και πέρα, όμως, είναι ο απόλυτος παραλογισμός. Ζωές και εκατομμύρια χάνονται σε στεριά, αέρα και θάλασσα για να μπορούν ορισμένοι να το παίζουν σουλτάνοι κοκ. Είναι και οι μόνοι που μπορεί να κερδίζουν από αυτή την τακτική. Όλοι οι υπόλοιποι δεν έχουν κανέναν λόγο να παίζουν ρόλους σε αυτή την κακόγουστη και αδιέξοδη παράσταση. Όλοι θα πρέπει να καταλάβουν ό,τι στο συγκεκριμένο «έργο» χειροκρότημα δεν έχει. Μόνο αίμα και δάκρυα…