Συνέντευξη με τον κόουτς της Άρσεναλ, Πασχάλη – Οδυσσέα Μωυσίδη στο pagenews.gr

Όσοι δεν τον ξέρετε, θα τον γνωρίσετε. Ο κόουτς της Άρσεναλ, Πασχάλης – Οδυσσέας Μωυσίδης μιλάει στο pagenews.gr για το πως κατάφερε να φτάσει μέχρι την Άρσεναλ, για τις εμπειρίες του ως ποδοσφαιριστής πριν περάσει στους πάγκους, για τη φιλοσοφία του σπουδαίου συλλόγου από το βόρειο Λονδίνο, για το «Arsenal for Everyone» και το «Four Corner Model», για την κοινή του παρουσία με τους Σωκράτη Παπασταθόπουλο και Ντίνο Μαυροπάνο στην ομάδα.

Μας μεταφέρει από πρώτο χέρι πως η Άρσεναλ βγάζει τόσα ταλέντα, ενώ ταυτόχρονα έχει μια σπουδαία κοινωνική δράση στην πρωτεύουσα της Αγγλίας που δείχνει ότι το ποδόσφαιρο μπορεί να βοηθήσει σε ζητήματα που είναι πολύ πιο πάνω από τον αθλητισμό. Ας μην χάνουμε χρόνο,όμως, με τους προλόγους, ο λόγος στον Πασχάλη – Οδυσσέα.

Από που και πως ξεκίνησες για να φτάσεις στο Λονδίνο και την Άρσεναλ;

Από τη Θεσσαλονίκη είμαι, γεννήθηκα και μεγάλωσα εδώ (σ.σ. μόλις είχε γυρίσει στην Ελλάδα). Σπούδασα στα ΤΕΦΑΑ, τελείωσα στο ΑΠΘ. Τελείωσα το 2016, μετά έφυγα κατευθείαν για τη Γερμανία όπου έκανα μεταπτυχιακό. Στη Νυρεμβέργη, πάνω στην πρόληψη και αποκατάσταση τραυματισμών. Τελείωσα το 2018 από εκεί και πήγα γύρω στον ένα χρόνο στην Πορτογαλία. Έζησα στο Οπόρτο, έκανα και εκεί ένα project στο πανεπιστήμιο και μετά πήγα στο Λονδίνο πέρσι τον Ιούνιο. Θα κλείσω ένα χρόνο σε λίγες μέρες.

Δεν ήταν κάτι τρομερό το πως το έκανα. Σκεφτόμουν με το που τελείωνα το μεταπτυχιακό μου να δω τι θα κάνω μετά και ψάχνοντας διάφορες δουλειές σε διάφορα μέρη του κόσμου, είδα και αυτή την αγγελία στην ιστοσελίδα της Άρσεναλ. Ακολούθησα απλά τη διαδικασία, έκανα την αίτηση online. Περίμενα στη συνέχεια αρκετό διάστημα είναι η αλήθεια. Περίμενα ενάμισι με δύο μήνες, μετά έλαβα ένα email ότι θέλουν να μου κάνουν συνέντευξη, έκανα τη συνέντευξη και μετά από δύο εβδομάδες μου είπαν ότι θα με πάρουν, ότι με θέλουν στην ομάδα. Είχα περίπου έναν μήνα μπροστά μου να ετοιμαστώ και ανέβηκα ξανά στο Λονδίνο.

Πως ένιωσες όταν σου ήρθε το μέιλ;

Κοίτα, είχα κάνει αιτήσεις σε πολλές δουλειές, σε διαφορετικούς τομείς. Επειδή τελείωσα Φυσική Αγωγή είχα κάνει αίτηση σε διάφορα σχολεία, σε χώρες όπως το Χονγκ Κονγκ, Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα. Επειδή μεγάλωσα με το ποδόσφαιρο, έπαιζα ποδόσφαιρο, όταν ήρθε το μέιλ υπήρχε ενθουσιασμός, σοκ, ένα πολύ δυνατό συναίσθημα και μετά είχα ένα μήνα αναμονής μπροστά μου. Σκεφτόμουν πως μπορούσα να το προετοιμάσω καλύτερα, μετά σκεφτόμουν τι να περιμένω για εκεί, πως θα αλλάξω τη ζωή μου. Επειδη είχα ζήσει και σε άλλες δύο χώρες πιο πριν, αυτό με βοήθησε. Δεν έφευγα, δηλαδή, πρώτη φορά από την Ελλάδα που συνήθως αυτό είναι το δύσκολο.

Να το πω ανέλπιστο; Όχι, γιατί είχα αυτοπεποίθηση ότι μπορεί να με πάρουν. Αλλά δεν είχα την εμπειρία προηγούμένως που να είμαι σίγουρος. Είχα δουλέψει σε ερασιτεχνικές ομάδες ως βοηθός προπονητή ή γυμναστής, δεν είχα όμως το ποδοσφαιρικό background να πω σίγουρα με παίρνουν.

Πιστεύω, όμως, ότι το background που είχα, ότι είχα ζήσει ξανά στο εξωτερικό, ότι έχω μείνει σε κοινωνίες που είναι πολυπολιτισμικές, είχα δουλέψει και σε σχολεία πιο παλιά και αυτό με βοήθησε. Άλλωστε, το Λονδίνο είναι από τα πιο πολυπολιτισμικά μέρη και υπάρχουν backgrounds από όλο τον πλανήτη. Ήμουν πολύ χαρούμενος όταν συνέβη όλο αυτό και πραγματικά ανυπομονούσα να πάω στο Λονδίνο, αν και το δύσκολο ήταν ότι έπρεπε να φύγω στη μέση του καλοκαιριού. Όπως και να έχει, το να είσαι καλοκαίρι στην Ελλάδα και να πρέπει να φύγεις είναι δύσκολο (γέλια).

Πως ήταν η υποδοχή από την ομάδα όταν έφτασες;

Με βοήθησε το γεγονός ότι έχω φίλους, Έλληνες, στο Λονδίνο, τους οποίους του γνωρίζω χρόνια. Αυτό με βοήθησε να νιώσω πιο γρήγορα σπίτι μου το Λονδίνο. Αυτό που δεν θα ξεχάσω την πρώτη μέρα που πήγα εκεί, είχε 40 βαθμούς και πραγματικά δεν μπορούσες να αναπνεύσεις. Μετά ήμουν ακόμα σαν ταξιδιώτης, έφτασα στο Λονδίνο, τα αυτοκίνητα είναι ανάποδα και τις πρώτες μέρες είχε εξερεύνηση της πόλης. Μετά τη δεύτερη, τρίτη ημέρα που είχα δει τους φίλους μου και είχα κάνει κάποιες βόλτες ήταν διαφορετικά. Στη συνέχεια πήγα από το Emirates και υπέγραψα το συμβόλαιό μου.

Είναι ένα συναίσθημα μοναδικό. Μπαίνεις στο Μετρό, φτάνεις στο Emirates, μπαίνεις στα γραφεία του συλλόγου και υπογράφεις το συμβόλαιο με την ομάδα. Σου δίνει να δεις πόσο μεγάλο είναι το κλαμπ. Γύρω γύρω από το Emirates υπάρχουν πολλά, ιστορίες, ρεκόρ, σε βάζουν κατευθείαν στο κλίμα και στη φιλοσοφία του κλαμπ. To οποίο είναι high class. Οι άνθρωποι που υποστηρίζουν την ομάδα είναι υψηλής κλάσης. Έχουν μάθει να απαιτούν πολλά από την ομάδα, είναι το μόνο κλαμπ που έχει πάρει αήττητη την Πρέμιερ Λιγκ, οπότε μπήκα και στο κομμάτι της ιστορίας για να νιώσω λίγο πιο βαθιά τι σημαίνει Άρσεναλ. Είναι και οι άνθρωποι που υποστηρίζουν την ομάδα σε όλο τον κόσμο, τους οποίους και γνωρίζεις όπου πας.

Όταν πας στο Λονδίνο και είσαι στην καρδιά της περιοχής, το Ίσλινγκτον, το Χάιμπουρι, όλες τις περιοχές του βόρειου Λονδίνου που γύρω γύρω περπατάς και παντού βλέπεις ανθρώπους με ρούχα της Άρσεναλ, σημαίες, νιώθεις σαν να είναι μια μικρή πόλη που είναι όλη Άρσεναλ και ξαφνικά δουλεύεις για την ομάδα, νιώθεις ένα κομμάτι του συλλόγου. Αυτό είναι πολύ σημαντικό γιατί η επίδραση που έχει η ομάδα στην τοπική κοινωνία του Λονδίνου, του βόρειου Λονδίνου όπου δουλεύουμε κιόλας εμείς, είναι τεράστια. Μπορεί και παιδιά που να μην υποστηρίζουν την ομάδα, μόλις δουν τους προπονητές της Άρσεναλ που πάνε να κάνουν μια προπόνηση, κατευθείαν πάνε κοντά τους, υπάρχει τεράστιος σεβασμός. Δεν υπάρχει κάποιο πρόβλημα αν κάποιος υποστηρίζει τη Φούλαμ ή τη Γουέστ Χαμ, για παράδειγμα. Οι Άγγλοι είναι πολύ ανοιχτοί σε αυτό.

Είπες ότι εσύ έπαιζες ποδόσφαιρο, ότι έχεις περάσει από κάποιες ερασιτεχνικές ομάδες. Θες να μου πεις για αυτή τη διαδρομή μέχρι το τοπ επίπεδο στο οποίο είσαι τώρα;

Ξεκίνησα να παίζω 8 χρονών, μέχρι τα 17 μου έπαιζα στον Άρη στην Κ-18. Συνήθως έπαιζα στόπερ ή «εξάρι» στο κέντρο, αλλά θυμάμαι τον εαυτό μου να παίζει και πολλά ματς ως δεξί μπακ. Θυμάμαι να έχω παίξει και τερματοφύλακας στις ερασιτεχνικές ομάδες που αγωνίστηκα μετά, όταν είχαμε πάρει κόκκινη, έχω παίξει και σέντερ φορ. Πασπαρτού! (γέλια).

Μετά τα 17 είχα να ζυγίσω τις επιλογές μου. Από τη μία ήταν ο Άρης, ένας επαγγελματικός σύλλογος, όπου το επίπεδο είναι πολύ απαιτητικό. Για να παίξεις μπάλα, πρέπει να αφιερωθείς πλήρως σε αυτό, πρέπει να είσαι και τυχερός, πρέπει να υπάρξουν πολλοί παράγοντες για να παίξεις ποδόσφαιρο. Έφτασα σε εκείνο το σημείο να σκέφτομαι αν θα πρέπει να συνεχίσω εκείνο τον δρόμο. Σκέφτηκα, όμως, αν έρθει ένας τραυματισμός και δεν παίξω τελικά ποδόσφαιρο, τι θα κάνω μετά στη ζωή μου;

View this post on Instagram

Staying at home did not only make me protect myself, others and the NHS, but also gave me the chance to reminisce about my football past as a player. Captaining @arisfc_official U-16 side in a game against @cskasofiafc back in 2009! How much do you miss football? ⚽️

A post shared by Paschalis-Odysseas Moysidis (@odysseas.pasquale) on May 8, 2020 at 6:05am PDT

Επέλεξα τελικά να φύγω από τον Άρη, έπαιξα στη Δ’ Εθνική για δύο χρόνια εδώ στη Θεσσαλονίκη και μετά επειδή σπούδαζα στις Σέρρες στα ΤΕΦΑΑ, βρήκα και εκεί ένα σύλλογο, επίσης Δ’ Εθνική για ένα χρόνο και μετά τα υπόλοιπα τρία χρόνια έπαιξα στην Α1 κατηγορια των Σερρών. Το επίπεδο στις Σέρρες είναι πολύ καλό. Τα γήπεδα είναι πολύ καλά, ο κόσμος παρακολουθεί πολύ το πρωτάθλημα, σου δίνει κίνητρο για να παίξεις, πραγματικά το ευχαριστήθηκα όταν έπαιζα εκεί. Στις Σέρρες οι ομάδες είναι οργανωμένες, ακόμα και οικονομικά είναι καλά τα πράγματα. Είναι πολύ καλό το τοπικό πρωτάθλημα.

Στη συνέχεια πηγαίνοντας στη Γερμανία έπαιξα και εκεί στον ελληνικό σύλλογο που είχαμε στη Νυρεμβέργη, έπαιξα 1,5 χρόνο περίπου. Η ελληνική κοινότητα είναι πολύ μεγάλη στη Νυρεμβέργη, είχαμε την στήριξη του κόσμου, είχαμε ανεβάσει την ομάδα κατηγορία. Για μένα δεν είναι η κατηγορία που παίζεις το ποδόσφαιρο γιατί οι συγκινήσεις στο ποδόσφαιρο είναι ίδιες. Από την Ακαδημία (σ.σ. του Άρη) που πήγα στις Σέρρες και ήμασταν μια παρέα, φίλοι και παίζαμε. Είχε πιο πολλή πλάκα. Απολαμβάνεις περισσότερο το ποδόσφαιρο εκεί, δεν υπάρχει τόση πίεση και τόσος ανταγωνισμός.

Ξαναγυρνάμε στο Λονδίνο… Τι ακριβώς κάνεις στην Άρσεναλ, ποια θέση έχεις στον σύλλογο;

Η Άρσεναλ έχει διάφορα τμήματα, όχι απλώς την Ακαδημία που προσπαθεί να βγάλει παίκτες και τελείωσε. Υπάρχει η Ακαδημία, υπάρχει το Community, υπάρχουν charities που συγκεντρώνουν πράγματα για φιλανθρωπικές οργανώσεις. Δεν είναι μόνο το ποδοσφαιρικό κομμάτι.

Στο Community υπάρχει το project «Premier League – Primary Stars», που είναι το μεγαλύτερο που δουλεύω εγώ. Ως προπονητές πηγαίνουμε σε σχολεία του βόρειου Λονδίνου και σε κάποια του ανατολικού και βορειοανατολικού Λονδίνου και παραδίδουμε το μάθημα της φυσικής αγωγής. Έχουμε και το After School Club, ας πούμε στα ελληνικά το ολοήμερό τους. Προσφέρουμε και εκεί μια προπόνηση στα παιδιά του σχολείου, που είναι μια μοναδική ευκαιρία για αυτούς. Κάθε μέρα μπορεί να πάμε σε δύο τρία διαφορετικά σχολεία. Αυτό είναι ένα από τα πιο δυνατά project με την απήχηση που έχει, με τα σχολεία να κάνουν συνεχώς αιτήσεις να μπουν σε αυτό το πρόγραμμα που οργανώνει η Premier League.

Πέρα από αυτό έχουμε το Arsenal Hub, το οποίο είναι δίπλα ακριβώς στο Emirates. Μέσα έχουμε δικό μας γήπεδο. Εκεί υπάρχουν πολλά sessions προπονήσεων, όπου βοηθάμε ανθρώπους με προβλήματα ψυχικής υγείας, ανθρώπους που έχουν βγει πρόσφατα από τη φυλακή να ενταχθούν ξανά στην κοινωνία. Παίρνουν μέρος σε προπονήσεις ένταξης ξανά στην κοινωνία μέσω του ποδοσφαίρου. Έχουμε προπονήσεις για παιδιά με σύνδρομο Down, έχουμε για ανθρώπους με διάφορες παθήσεις, για ηλικιωμένους.

Το μότο μας στο Community με το που μπαίνεις είναι «Arsenal for Everyone».

Πραγματικά, προσπαθούν να μην αφήσουν κάποιον από την κοινωνία απέξω. Όποιος θέλει να αθληθεί, τον θέλουμε. Ένα ακόμα μεγάλο project που είναι και αυτό στο Arsenal Hub είναι αυτό για τις οικογένειες με χαμηλό εισόδημα. Είναι για τα παιδιά που δεν έχουν τη δυνατότητα να πάνε σε μια Ακαδημία να παίξουν ποδόσφαιρο, δεν είναι όλα εύκολα για αυτούς, οπότε τους δίνεται η δυνατότητα να έρθουν σε μας στο Hub να προπονηθούν. Επίσης, μετά είναι η Ακαδημία που είναι το top επίπεδο, το πιο απαιτητικό.

Εγώ τον τελευταίο αυτό χρόνο, δούλεψα κυρίως στα σχολεία. Δούλεψα σε αυτό το project με τα παιδιά που έρχονται από τις οικογένειες με χαμηλό εισόδημα και δούλεψα και στην Ακαδημία.

Αυτή η εμπειρία μου δίνει τρεις διαφορετικές οπτικές για το πως μπορεί το ποδόσφαιρο να επιδράσει σε ένα παιδί, στον χαρακτήρα του, στο πως θα μεγαλώσει, στο τι σκέφτεται. Από τη μία υπάρχει το παιδί που θέλει να έρθει να δει τους φίλους του, να παίξει μπάλα και να ξεφύγει λίγο. Έχεις το παιδί που είναι στο σχολείο, έχει τελειώσει τα μαθήματά του και θέλει να ξεδώσει στο ποδόσφαιρο και μετά έχεις και τα παιδιά που παλεύουν να πάρουν ένα συμβόλαιο, θέλουν να αποδείξουν πράγματα, θέλουν να παίξουν ποδόσφαιρο επαγγελματικά.

Όλα αυτά μου δίνουν πράγματα για να γίνω ένας πιο ολοκληρωμένος προπονητής. Στο παιδί που θέλει να διασκεδάσει να του δώσω και ένα κίνητρο, να το «δυσκολέψω» για να βλετιωθεί, αλλά και στο παιδί που παίζει για να γίνει επαγγελματίας να τον κάνω να ευχαριστηθεί το παιχνίδι. Τα διαφορετικά project στα οποία συμμετέχω μου δίνουν μια ισορροπία για το πως εξελίσσομαι και εγώ ως προπονητής.

Η Ακαδημία βρίσκεται σε διαφορετική περιοχή της πόλης, στο Χέιλ Εντ, στο Ανατολικό Λονδίνο. Η πρώτη ομάδα και η Κ-23 προπονούνται στο Βόρειο Λονδίνο, στο Κόλνεϊ. Το καλό στην Άρσεναλ είναι ότι μπορείς να μάθεις από έναν προπονητή συγκεκριμένο, αλλά ο σύλλογος έχει τη δική του φιλοσοφία. Πως παίζουμε όταν έχουμε την μπάλα, πως παίζουμε όταν χάνουμε την μπάλα, πως πιέζουμε, πως αμυνόμαστε.

Είναι από τα Under-6 μέχρι την πρώτη ομάδα η ίδια φιλοσοφία. Αυτό βοηθάει πάρα πολύ. Το να υπάρχει ένας κοινός οδηγός για το πως προπονούνται οι παίκτες και ποιους παίκτες θέλουμε να δημιουργήσουμε.

Πέρα από τη φιλοσοφία του club, υπάρχει η κοινή φιλοσοφία όλων των ομάδων που λέγεται «England DNA» και το ανάπτυξε η αγγλική ομοσπονδία το 2014. Στην ουσία, ήταν απογοητευμένοι οι Άγγλοι που στα μεγάλα τουρνουά δεν είχαν κάνει κάτι ιδιαίτερο για πολά χρόνια.

Αποφάσισαν ότι το πρόβλημα είναι ότι οι παίκτες που πηγαίνουν να έχουν μια φιλοσοφία, που θα ακολουθείται από όλους. Όποιος, δηλαδή, παίκτης από οποιαδήποτε ομάδα και να βγει θα έχει αυτά τα χαρακτηριστικά, τα οποία θα τον φέρουν στην Εθνική ομάδα της Αγγλίας και θα μπορεί να παίξει μαζί με όλους τους άλλους με την ίδια φιλοσοφία.

«Four Corner Model»

Η φιλοσοφία αυτή ονομάζεται «Four Corner Μodel». Θεωρούν ότι ένας παίκτης δεν μπορεί να είναι μόνο καλός τεχνικά ή τακτικά για να γίνει καλός ποδοσφαιριστής. Έχουνε δώσει την ίδια βαρύτητα και στα τέσσερα κομμάτια αυτής της φιλοσοφίας. Τεχνική και τακτική είναι το ένα κομμάτι. Το άλλο είναι το ψυχολογικό, να δημιουργήσουν δηλαδή ένα παίκτη που να είναι ψυχολογικά έτοιμος.

Έχουν το κοινωνικό κομμάτι. Είμαι ποδοσφαιριστής – μέλος της ομάδας, πως συναναστρέφομαι με τους υπόλοιπους, πως αντιμετωπίζω μια κατάσταση μέσα στο παιχνίδι μαζί με τον συμπαίκτη μου, πως επικοινωνούμε, τα οποία είναι πολύ σημαντικά για αυτούς. Μετά, είναι το φυσικό κομμάτι προφανώς. Ο παίκτης να είναι γρήγορος, δυνατός, αλτικός, να έχει όλα τα προσόντα που χρειάζεται ένας ποδοσφαιριστής.

Υπάρχουν πολλοί που ξεχωρίζουν είτε για την ταχύτητα τους είτε για την τεχνική τους, αλλά συμβαίνει καμιά φορά να βλέπεις έναν παίκτη να είναι 7 χρονών και να βλέπεις ότι είναι ηγέτης. Οι αποφάσεις που παίρνει μέσα στο παιχνίδι, το πως μιλάει στους συμπαίκτες του, πως αντιμετωπίζει την ήττα, με το που τελειώσει η προπόνηση αν θα πάει να μαζέψει τα κωνάκια κατευθείαν, αν θα βοηθήσει τους υπόλοιπους.

Είναι πάρα πολλά πράγματα που χρειάζονται για να χαρακτηριστεί κάποιος ποδοσφαιριστής. Το να περνάει 10 παίκτες ή να είναι πολύ γρήγορος, είναι το 50% για τους Άγγλους. Θέλουν να είναι δυνατός ψυχολογικά και κοινωνικά. Αν δουν ότι κάποιο παιδί υστερεί κάπου, υπάρχει βοήθεια από πίσω. Ψυχολόγοι, προπονητές φυσικής κατάστασης, φυσιοθεραπευτές, όλα είναι πάρα πολύ οργανωμένα.

Ένα από τα πρώτα που είδα στην ομάδα όταν πήγα, ήταν ότι είχε χτυπήσει ένα παιδάκι 6 χρονών και ο συνάδελφος τον ρώτησε: «Θέλεις να φωνάξω φυσιοθεραπευτή;» και εγώ για κάποια δευτερόλεπτα νόμιζα ότι του κάνει πλάκα. Κι όμως είχε γουόκι τόκι για να μιλάει με τον φυσιοθεραπευτή που ήταν στις εγκαταστάσεις stand by. Αυτός είναι διαθέσιμος για όλες τις ομάδες από τα παιδάκια μέχρι την Κ-18. Ο ψυχολόγος είναι πάντα εκεί. Αυτό είναι τόσο καλά οργανωμένο που λειτουργεί.

Η πανδημία του κορωνοϊού τι άλλαξε στην ομάδα;

Σίγουρα σε εμάς, στις αναπτυξιακές ηλικίες ήταν δύσκολο όπως συνέβη. Πριν η βρετανική κυβέρνηση πάρει οποιαδήποτε μέτρα, ο Μικέλ Αρτέτα (σ.σ. προπονητής της Άρσεναλ) διαγνώστηκε με κορωνοϊό. Αυτό σημαίνει ότι εμείς κλείσαμε αμέσως. Δύο με τρεις εβδομάδες πριν παρθεί η απόφαση για lockdown. Για μένα ήταν δύσκολο γιατί ήταν Τετάρτη, θυμάμαι, είχαμε μόλις τελειώσει την προπόνησή μας και ακόμα ο κορωνοϊός ήταν στην αρχή. Χαιρετιόμασταν με τους αγκώνες, αλλά δεν υπήρχε τόση επίγνωση για το τι έρχεται. Τελειώνουμε την προπόνηση, βγάζουμε τα παιδιά έξω προς τους γονείς και λέμε ότι θα τα πούμε την Παρασκευή. Σάββατο παίζαμε εκτός έδρας στο Μπράιτον. Ξαφνικά βγαίνει η απόφαση και κλείνει το προπονητικό.

Ενημερωθήκαμε από τον υπεύθυνό μας με μέιλ ότι ο προπονητής της πρώτης ομάδας έχει τον κορωνοϊό, θα δούμε πότε θα ανοίξουμε, θα δούμε τι θα γίνει. Για μένα το ψυχοφθόρο κομμάτι ήταν ότι περίμενες ότι θα ανοίξει την άλλη βδομάδα, σε 10 μέρες και ξαφνικά βλέπεις ότι κλείνουν τα πάντα. Το πρόβλημα του κορωνοϊού γινόταν τεράστιο, και ειδικά στο Λονδίνο και τη Μεγάλη Βρετανία. Αυτό σήμαινε ότι δεν μπορούσαμε να κάνουμε κάτι με τα παιδιά, αν και υπήρχε επικοινωνία μαζί τους μέσω κλήσεων ή email από τους υπεύθυνους. Οι προπονήσεις, όμως, δεν μπορούσαν να πραγματοποιηθούν και μετά το lockdown δεν μπορούσες να βγεις καν από το σπίτι.

Για μας τελείωσε κάπως έτσι η σεζόν. Για την πρώτη ομάδα ήταν κάπως διαφορετικά τα πράγματα. Ναι, και αυτοί σταμάτησαν και έπρεπε όλοι να κάνουν το τεστ λόγω του Αρτέτα. Οι επαγγελματίες ποδοσφαιριστές δεν μπορούσαν να προπονηθούν όλοι μαζί, αλλά ως επαγγελματίες σε αυτό το επίπεδο διατηρήθηκαν. Είτε με ατομικές προπονήσεις στο σπίτι, είτε αλλιώς.

Για παράδειγμα, στην Τότεναμ ο Ζοσέ Μουρίνιο τους έβαζε να κάνουν προπονήσεις όλοι μαζί με σύνδεση στο Skype, είδα διάφορα challenge που έκαναν για να κρατηθούν. Και έτσι βοηθούσαν και τον κόσμο που τους έβλεπε για να κάνουν και αυτοί κάτι στην καραντίνα, ενώ έχεις συνηθίσει να είσαι συνέχεια έξω.

Οι ποδοσφαιριστές σε όλο τον κόσμο και όχι μόνο στην Αγγλία έστειλαν το σωστό μήνυμα, ότι ανυπομονούμε όλοι να γυρίσουμε, αλλά ας μείνουμε ασφαλείς σπίτι για τώρα.

Είδαμε την επιστροφή τώρα στα γήπεδα, πρώτα με το γερμανικό ποδόσφαιρο. Αυτός ο κανόνας με τις πέντε αλλαγές, βοηθάει πάρα πολύ, καθώς όσο κι αν προπονείσαι μόνος δεν είναι το ίδιο. Αν δεν προπονείσαι με την ομάδα και δεν έχεις αγωνιστικό ρυθμό, είσαι πολύ επιρρεπής σε τραυματισμό.

Το γερμανικό ξεκίνησε καλά, είδαμε θέαμα, υψηλά σκορ, μας είχε λείψει πάρα πολύ και αύριο (σ.σ. όταν έγινε η συνέντευξη) επιστρέφει και η Premier League. Ανυπομονούμε τόσο πολύ! Θα είναι διαφορετικό γιατί όλα τα γήπεδα θα είναι άδεια, αλλά και από τη μεριά την προπονητική, δεν ξέρω ακόμα αν οι ποδοσφαιριστές μπορούν να αποδόσουν 100%. Αυτό που εμένα με προβληματίζει είναι οι τραυματισμοί, πως μπορούν να προληφθούν, πως μπορούν να αποκατασταθούν μετά.

Πως είναι να υπάρχουν και άλλοι Έλληνες στην ομάδα, ο Σωκράτης Παπασταθόπουλος και ο Ντίνος Μαυροπάνος;

Πηγαίνοντας τον Αύγουστο εκεί προφανώς ήταν ένα πολύ μεγάλο κίνητρο για μένα να γνωρίσω και τους δύο. Γιατί ο Ντίνος είναι ένας νεαρός παίκτης που έχει πάει εκεί και περιμένουν πολλά από αυτόν. Ο Σωκράτης ήταν ένας από τους παίκτες με τους οποίους μεγάλωσα, έχει πετύχει πολλά στην Εθνική, έχει πετύχει το γκολ στο Μουντιάλ. Ήταν μια μορφή – είδωλο και ξαφνικά να είμαστε στον ίδιο σύλλογο, από διαφορετικά πόστα προφανώς.

Τους γνώρισα αρχές Δεκεμβρίου (σ.σ. 2019). Είχαμε event σε ένα σχολείο στο βόρειο Λονδίνο και είχαμε πάει δύο τρεις προπονητές και για έκπληξη θα έρχονταν και παίκτες, θα παίζανε με τα παιδιά, θα έβγαιναν φωτογραφίες. Τα κάνει συχνά αυτά η Άρσεναλ. Ήρθαν και ο Ντίνος και ο Σωκράτης, είχαν έρθει ακόμα ο Γκρανίτ Τζάκα και ο Μάθιου Μέισι, ο τρίτος τερματοφύλακας. Εκεί γνωριστήκαμε και με τους δύο. Χάρηκα πολύ που τους γνώρισα.

Από τη στιγμή που γνωριστήκαμε, ανταλλάξαμε στοιχεία επικοινωνίας και είχαμε και επικοινωνια. Με τον Ντίνο έχουμε περισσότερη επικοινωνία γιατί έχουμε και κάποιους κοινούς φίλους και κοινούς γνωστούς, με τον Σωκράτη είχαμε βρεθεί και στο κέντρο και είχαμε πιει καφέ μαζί. Υπήρχε η συναναστροφή που είναι λογικό να υπάρχει μεταξύ Ελλήνων στο εξωτερικό.

Και οι δυο είναι τόσο προσγειωμένοι (σ.σ. down to earth η φράση που χρησιμοποίησε). Είναι πολύ ήρεμοι, πολύ επαγγελματίες. Στο μυαλό τους 100% είναι το ποδόσφαιρο, είναι τόσο χαμηλών τόνων, πολύ καλά παιδιά και οι δύο.

Τον Ντίνο τον παρακολουθώ πάρα πολύ τώρα που είναι στη Νυρεμβέργη. Βγάλαμε κοινό και αυτό, ότι και εγώ έχω περάσει από εκεί. Διψάει για ποδόσφαιρο και πραγματικά χαίρομαι που έχει την ευκαιρία να παίξει τόσο πολύ γιατί είχε τα προβλήματα τραυματισμών. Εκεί ήταν που ξεκινήσαμε να μιλάμε και πιο πολύ αφού το μεταπτυχιακό μου είναι στην αποκατάσταση τραυματισμών και τον είχα ρωτήσει πως το έζησε και πως είχε ξεπεράσει τον τραυματισμό του.

Τα 7 αγαπημένα του Οδυσσέα – Πασχάλη

Στις εφτά ερωτήσεις που του κάναμε για αγαπημένα πράγματα ή συνήθειες, ο Πασχάλης – Οδυσσέας μας είπε ότι το μέρος των διακοπών που προτιμά δεν έπρεπε καν να το ρωτήσουμε, ενώ δυσκολεύτηκε ιδιαίτερα να διαλέξει φαγητό, αλλά πήγε… παραδοσιακά.

Αγαπημένη ομάδα: Μπόκα Τζούνιορς

Αγαπημένη ταινία: Η διάσωση του στρατιώτη Ράιαν

Αγαπημένο τραγούδι: SIA – Unstoppable

Αγαπημένο φαγητό: Μουσάκας

Αγαπημένο βιβλίο: Ο άνθρωπος στο ψηλό κάστρο

Αγαπημένο μέρος διακοπών: Χαλκιδική

Χόμπι: Ποδηλασία