Μπουλντόζες

Ο Γιάννης Αντύπας στο blog του στο pagenews.gr γράφει με αφορμή τις εργασίες που έγιναν σήμερα για την κατεδάφιση κτιρίων στο Ελληνικό και αναφέρει ποια είναι τα «αγκάθια» του κράτους και του δημόσιου τομέα.

Πραγματικά συμμερίζομαι τη χαρά εκείνων που πανηγυρίζουν για τις μπουλντόζες στο Ελληνικό. Δε θέλω να υποτιμήσω τη σημασία τους. Αλλά, σε καμία περίπτωση δεν είναι αρκετές. Η χώρα έχει ανάγκη από μπουλντόζες που θα την απαλλάξουν από τη γραφειοκρατία και τις ιδεοληψίες του παρελθόντος. Κυρίως στο κράτος και τον ευρύτερο δημόσιο τομέα. Τις τελευταίες ημέρες ζω από κοντά την αγωνία μιας οικογένειας που εργάζεται στον τομέα του τουρισμού. Μπαμπάς και μαμά είναι για τέταρτο μήνα σε αναστολή και τρέμουν να κοιτάξουν την μικρή τους κόρη στα μάτια. Μήπως και τους ζητήσει κάτι που δε θα μπορέσουν να της το δώσουν. Ήδη ο μπαμπάς της οικογένειας έχει ανέβει ξανά μετά από χρόνια στο μηχανάκι και κάνει διανομές φαγητού. Ο άνθρωπος δε θέλει να ζει την οικογένειά του με το επίδομα της κυβέρνησης. Γιατί ξέρει ό,τι δεν υπάρχει μεγαλύτερη παγίδα από το να συνηθίσεις να περιμένεις από τους άλλους. Να θεωρείς κάποιους άλλους υπεύθυνους για την κατάσταση σου. Θέλει να περπατά στη ζωή με τα δικά του πόδια.

Για ένα βίντεο με αυτόν πρωταγωνιστή πιστεύω πως θα άξιζαν να επενδύσει η κυβέρνηση 20 εκ. ευρώ για να φθάσει σε κάθε ελληνικό σπίτι. Κυρίως στους εργαζόμενους του Δημοσίου, που πέρασαν την πανδημία χωρίς να δουν μειώσεις μισθών και περικοπές δικαιωμάτων. Οι εργαζόμενοι αυτοί θα έπρεπε να είναι καθημερινά στις δουλειές τους και να επιστρέφουν τη στήριξη στην κοινωνία. Γιατί φοβάμαι πως σκόπιμα ορισμένοι θεωρούν ό,τι εργοδότης τους είναι το απρόσωπο κράτος, ενώ στην πραγματικότητα είναι η κοινωνία. Είναι ο διπλανός τους που τη βγάζει δύσκολα καθώς είναι σε αναστολή. Ή έχει υποστεί περικοπή μισθού. Αυτή την περίοδο οι εργαζόμενοι στο Δημόσιο θα έπρεπε να διαδηλώνουν καθημερινά για να στηρίξουν τους συναδέλφους τους του ιδιωτικού τομέα. Και να μην κλείνουν τους δρόμους, κάνοντας ακόμη πιο δύσκολη την καθημερινότητα όσων έχουν ακόμη δουλειές, διεκδικώντας περισσότερα δικαιώματα για τους ίδιους. Προφανώς και είναι ήρωες οι εργαζόμενοι στις ΜΕΘ. Αλλά, σε τελική ανάλυση σπούδασαν μια ζωή και πληρώνονται ακριβώς για αυτό που έκαναν. Και μπράβο τους. Σε κάθε περίπτωση δεν είναι η κατάλληλη ώρα να διεκδικούν βαρέα και ανθυγιεινά στις πλάτες μιας πληγωμένης κοινωνίας με αβέβαιο μέλλον. Να το δούμε, αλλά όταν οι συνθήκες βελτιωθούν. Όχι τώρα που είναι η ώρα της μάχης.

Επιτέλους σε αυτή τη χώρα θα πρέπει κάποια στιγμή να δούμε την αλήθεια κατάματα. Ότι δεν πρόκειται να πάμε μακριά αν συνεχίσουμε τον ίδιο χαβά. Σύντομα οι μπουλντόζες θα βρουν εμπόδια και θα σταματήσουν. Ή θα βρουν σε άλλη χώρα πιο εύκολο πεδίο για να επιχειρήσουν. Και μετά θα μας φταίει το μεγάλο κεφάλαιο. Ο κόσμος γύρω μας αλλάζει και έχουμε όλα τα απαραίτητα εφόδια για να πάμε καλά. Το μόνο που μένει είναι να πιάσουν δουλειά οι… μπουλντόζες που θα γκρεμίσουν τα τείχη που χωρίζουν τους Έλληνες. Και θα ενώσουν ξανά την ελληνική κοινωνία. Μπορεί να γίνει. Αρκεί να το θελήσουμε. Και να στηρίξουμε όποιον τολμήσει να το κάνει. Να μη θεωρήσει κανείς ό,τι μπορεί να βγάλει την ουρά του απέξω.