Ομολογία ενοχής

Σημασία δεν έχει τι γνωρίζεις αλλά τι μπορείς να αποδείξεις με επίσημα αποδεικτικά μέσα, το δόγμα είναι πανάρχαιο και ισχύει για τις υποθέσεις που παίρνουν τον δρόμο της δικαιοσύνης. Ήδη από τη εποχή των αρχαίων προγόνων μας όμως η δικαιοσύνη παρομοιαζόταν με δίχτυ που έπιανε τα μικρά ψάρια ενώ μπορούσαν να περνούν ή και να την διασπούν τα μεγάλα.

Η δήλωση πως δεν υπήρξε σκάνδαλο Novartis ή ότι το σκάνδαλο περιορίζεται μόνο στους γιατρούς, είναι ομολογία πολιτικής ενοχής. Πολιτικής γιατί η άλλη δεν θα αποδειχθεί ποτέ στα δικαστήρια, αφού συνήθως εκείνοι που ενέχονται σε σκοτεινές υποθέσεις ξέρουν και να κρύβονται.

Τα πράγματα γίνονται ακόμη χειρότερα όταν το ανακριτικό έργο αναλαμβάνει μία πολιτική επιτροπή όπως είναι η Προανακριτική. Ο τρόπος με τον οποίο έχει συμπεριφερθεί στον Δημήτρη Παπαγγελόπουλο καταστρατηγώντας κάθε δικαίωμά του ως κατηγορούμενος, επιβεβαιώνει όλους εκείνους που υποστήριζαν από την αρχή και υποστηρίζουν ακόμη, ότι η Προανακριτική είναι ένα πολιτικό εργαλείο στα χέρια του Αντώνη Σαμαρά για την συγκάλυψη των πολιτικών του ευθυνών στην υπόθεση Novartis και για την εκδίκηση των πολιτικών του αντιπάλων.

Βασικά αυτό που θέλει ο Αντώνης Σαμαράς είναι να πλήξει τον Αλέξη Τσίπρα στον οποίο δεν συγχωρεί ότι τον έριξε. Το ότι ο Αλέξης Τσίπρας μετήλθε τις ίδιες μεθόδους που μετήλθε και ο ίδιος για να ρίξει τον Γιώργο Παπανδρέου δεν τον ενδιαφέρει.

Ως νόμιμος ιδιοκτήτης της εξουσίας και της χώρας μπορεί να κάνει ότι θέλει, όχι όμως και η Αριστερά κι ας είχε τότε την υποστήριξη του ελληνικού λαού. Ο πρώην πρωθυπουργός υποστηρίζει ότι αδίκως διασύρθηκε αφού δεν υπήρχαν στοιχεία για την παραπομπή του. Η εξέλιξη της υπόθεσής του τον επιβεβαίωσε και ως προς αυτό έχει δίκιο. Ωστόσο κανείς δεν του στέρησε τις πολιτικές και δικονομικές εγγυήσεις για την υπεράσπιση του εαυτού του όταν ήταν κατηγορούμενος από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ. Είχε άπλετη και χωρίς κανέναν περιορισμό την δυνατότητα να υπερασπιστεί τον εαυτό του και να δικαιωθεί. Είναι ακριβώς αυτό που στερεί από τον Δημήτρη Παπαγγελόπουλο, τις δυνατότητες που του δίνει ο νόμος να υπερασπιστεί τον εαυτό του, προς όνειδος της κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας της ΝΔ που το ανέχεται και το υπηρετεί.

Ο Αντώνης Σαμαράς θεωρεί ότι έχει δίκιο και από εκεί και πέρα η δημοκρατία, τα δικαιώματα, οι εγγυήσεις δεν έχουν καμία σημασία. Άλλωστε ποτέ δεν τα σεβάστηκε. Και επειδή παρά την καταστρατήγηση των δικαιωμάτων του Παπαγγελόπουλου στον Τσίπρα πάλι δεν φθάνει, επιστράτευσε τις υποκλοπές του Μιωνή, συνεργάτη του δικού του συνεργάτη, Σταύρου Παπασταύρου στήνοντας ένα νέο βρώμικο ’89. Τότε που οι κασέτες με τις παράνομες ηχογραφήσεις κυκλοφορούσαν στην Ομόνοια. Φυσικά δεν θα τα καταφέρει αλλά μέχρι τότε θα μετατρέψει την πολιτική ζωή σε ένα ατέλειωτο βουρκότοπο. Ειδικά εάν ο Αλέξης Τσίπρας που μέχρι τώρα επιδεικνύει υπεύθυνη συμπεριφορά απαντήσει με τον ίδιο τρόπο. Γιατί πρέπει να είναι κανείς ηλίθιος για να πιστεύει ότι μετά από 4,5 χρόνια στην κυβέρνηση δεν έχει κι εκείνος όπλα.