Χέρι-χέρι με τον Κυριάκο Βελόπουλο

Οι συνταγμαγματικά κατοχυρωμένες ατομικές ελευθερίες έχουν εξ ορισμού ένα αρνητικό περιεχόμενο, διαμορφώνουν έναν χώρο ελευθερίας των ατόμων όπου δεν επιτρέπεται η παρέμβαση του κράτους, παρά μόνο κατ εξαίρεση και με πολλές θεσμικές εγγυήσεις. Το να καθορίζει η Αστυνομία, ο κατ εξοχήν μηχανισμός καταστολής του κράτους, το πλαίσιο άσκησης των ατομικών δικαιωμάτων -όπως γίνεται με το νομοσχέδιο για τις διαδηλώσεις που ψηφίστηκε χθες- πρόκειται για διαστροφή που μόνο ο “απεχθής γενιτσαρισμός” ενός Νίκου Αλιβιζάτου μπορεί να δικαιολογήσει θεωρητικά (Ας μας συγχωρήσει αλλά τον όρο χρησιμοποίησε ο ίδιος σε πρόσφατο άθρο του για να περιγράψει τον Γιάννη Ραγκούση). Αλλά από τον πάλαι ποτέ δημοκρατικό καθηγητή που ανέλαβε προνομιακά να ξεπλένει τις καταχρήσεις των δυνάμεων καταστολής κατά των πολιτών όλα τα περιμένει κανείς πια.

Παρομοίως και από τον Μιχάλη Χρυσοχοίδη. Αναρριχήθηκε επί εκσυγχρονιστικού ΠΑΣΟΚ και το τελευταίο διάστημα που είχε μείνει εκτός εξουσίας είχε στερητικό σύνδρομο. Αν του είχε προσφέρει υπουργείο ο ΣΥΡΙΖΑ ή μία θέση στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας, θα ήταν εκεί. Η Κουμουνδούρου αρνήθηκε, η Πειραιώς το δέχθηκε και τώρα κάνει ότι μπορεί για να ικανοποιήσει τον καινούργιο πολιτικό του προϊστάμενο. Γενίτσαρος κι αυτός, προσπαθεί να διασωθεί στη νεοφιλελεύθερη κυβέρνηση Μητσοτάκη, στον επικείμενο ανασχηματισμό. Για όσους εξακολουθούν να έχουν αμφιβολίες για την σχέση του νεοφιλελευθερισμού με τη καταστολή, ας διαβάσουν τον πρόλογο από την τελευταία έκδοση του κλασσικού βιβλίου του Μίλτον Φρήντμαν “Καπιταλισμός και Ελευθερία”, όπου απερίφραστα αναγνωρίζει ότι η πολιτική ελευθερία δεν συμβαδίζει με την οικονομική ελευθερία και ενίοτε είναι εμπόδιο.

Είναι βέβαιο ότι διασκεδάζει ο Μάκης Βορίδης ο οποίος βλέπει τους γενίτσαρους του αριστερού δημοκρατικού χώρου να υιοθετούν δικές του απόψεις όσον αφορά τα συνταγματικά δικαιώματα και την δημοκρατία, “προκειμένου να μην ξανάρθει η Αριστερά στην εξουσία”.

Συνεπής με τις απόψεις του ήταν και ο προερχόμενος από τον ΛΑΟΣ Κυριάκος Βελόπουλος ο οποίος ψήφισε και στήριξε το νομοσχέδιο. Όπως λέει, οι άλλοι προσχωρήσανε στις θέσεις του, εκείνος πάντα τα ίδια έλεγε. Δικαιώνουν τις απόψεις του. Το μεγάλο ερωτηματικό είναι η τοποθέτηση του ΚΙΝΑΛ σε ένα εμβληματικό θέμα που ξεκινά από την αντίληψη για τη δημοκρατία και τα δικαιώματα, αλλά εκδιπλώνεται στον αυτοπροσδιορισμό της πολιτικής ταυτότητας σε σχέση και με την ιστορία του. Είναι δυνατόν η συνέχεια του λαϊκού, αριστερού, δημοκρατικού ΠΑΣΟΚ, να ψηφίζει ένα “χουντικής έμπνευσης” νομοσχέδιο περιορισμού της δημοκρατικής δράσης των πολιτών μαζί με νεοφιλελεύθερους εξουσιαστές και ακροδεξιούς; Κάτι μεταξύ χρήσιμου ηλίθιου του συστήματος, και ιδανικού αυτόχειρα.

Τα χθεσινά επεισόδια έδειξαν πώς αντιλαμβάνεται η κυβέρνηση την τήρηση του νόμου και της τάξης στις διαδηλώσεις και ότι όλα αυτά περί του εμπορικού κόσμου είναι προφάσεις εν αμαρτίαις. Ένα νομοσχέδιο που να λύνει ακόμη περισσότερο τα χέρια της αστυνομίας για καταστολή των επερχόμενων κοινωνικών αντιδράσεων ήθελε και το έφερε μαζί με το ΚΙΝΑΛ και την Ελληνική Λύση, σε μία πρόβα γενικότερης συνεργασίας.