Πυρηνικά όπλα στα χέρια του Ερντογάν – Τι συμβαίνει

Εδώ και πολύ καιρό ο Τούρκος πρόεδρος προσπαθεί  να πείσει τους πάντες πως η απόκτηση πυρηνικών όπλων θα ήταν για καλό. Ήδη από το 2019 ο Τούρκος πρόεδρος είχε κάνει λόγο περί πυρηνικών όπλων κατά την ομιλία του σε κομματική εκδήλωση του κόμματός του AKP στην Σεβάστεια.  Ειδικότερα όπως γράφει το onalert.gr ο John Spacapan, ειδικός αναλυτής γεωπολιτικής από την Ουάσινγκτον, επισημαίνει τρία προειδοποιητικά σημάδια που υποδηλώνουν ότι η Άγκυρα επιδιώκει να αποκτήσει πυρηνικά όπλα και μάλιστα άμεσα.

Πρώτον: Το είπε ο Ερντογάν στα τέλη του 2019

«Ορισμένες χώρες με πυρηνικά όπλα μας κάνουν κήρυγμα ότι εμείς δεν θα έπρεπε να έχουμε, αυτό δεν μπορώ να το δεχτώ» και συμπλήρωσε ότι «οι ΗΠΑ και η Ρωσία έχουν. Κάθε ανεπτυγμένο έθνος έχει (σ.σ.: πυρηνικές κεφαλές)» ενώ ανέφερε ότι ουδείς δημιουργεί προβλήματα στο Ισραήλ ακριβώς διότι διαθέτει πυρηνικό οπλοστάσιο, κάτι που θα έπρεπε να συμβαίνει και με την Τουρκία.

Δεύτερον: Οι δύο πυρηνικοί αντιδραστήρες με τις ευλογίες της Ρωσίας

Πέρυσι, στο πλαίσιο διακρατικής συμφωνίας, η Τουρκία έδωσε άδεια στη Ρωσία για κατασκευή δεύτερου πυρηνικού αντιδραστήρα στον σταθμό «Ακούγιου». Ο υπουργός Ενέργειας και Φυσικών Πόρων της Τουρκίας Φατίχ Ντονμέζ είχε δηλώσει στο πρακτορείο Bloomberg ότι η Τουρκία χορήγησε την βασική άδεια για την κατασκευή του δεύτερου πυρηνικού αντιδραστήρα του πυρηνικού σταθμού. Η διακρατική συμφωνία μεταξύ Ρωσίας και Τουρκίας για την κατασκευή του πυρηνικού σταθμού «Ακούγιου» υπεγράφη τον Μάιο του 2010. Ο σταθμός θα είναι ισχύος 4800 MW και θα παράγει 35 δισεκατομμύρια KW (κιλοβατώρες) ετησίως. Σύμφωνα με τον Spacapan Ρωσία και Τουρκία μπορούν να επεκτείνουν αυτή την πυρηνική «συμμαχία» σε πεδία πέρα από τα ενεργειακά.

Τρίτον: Η νέα απειλητική συμμαχία του Ισλάμ

Πρόκειται για μια στροφή προς τον ακραίο ισλαμισμό μακριά από τα πιο μετριοπαθή αραβικά καθεστώτα. Η Άγκυρα, το Ισλαμαμπάντ και η Κουάλα Λουμπούρ με το Κατάρ ως επιπρόσθετο εταίρο, συνιστούν ένα αναδυόμενο σύμπλεγμα ισχύος, με προσανατολισμό προς ένα συντηρητικό Σουνιτικό πολιτικό Ισλάμ.

Συνδετικός κρίκος της συμμαχίας αυτής είναι οι κοινοί εχθροί: η Ινδία, το Ισραήλ και η Χριστιανική Δύσις. Εντός του ισλαμικού κόσμου αντίπαλοί τους είναι η Σαουδική Αραβία, η οποία παραδοσιακά κυριαρχεί στον Οργανισμό Ισλαμικής Διασκέψεως και τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα. Η νέα συμμαχία έχει ήδη κάνει τα πρώτα της βήματα στην διεθνή πολιτική σκηνή.

Στα τέλη Σεπτεμβρίου του 2019, ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, ο Πρωθυπουργός της Μαλαισίας, Μαχαθίρ Μοχάμαντ και ο Πρωθυπουργός του Πακιστάν, Ιμράν Καν συναντήθηκαν στο περιθώριο της 74ης Γενικής Συνελεύσεως του ΟΗΕ στην Νέα Υόρκη. Οι τρεις συμφώνησαν στην θέσπιση ενός αγγλόφωνου τηλεοπτικού δικτύου για την καταπολέμηση της «ισλαμοφοβίας» στην Δύση. Ο Μαχαθίρ εν συνεχεία διοργάνωσε μία Σύνοδο Κορυφής στην Κουάλα Λουμπούρ τον Δεκέμβριο του 2019, στην οποία προσεκλήθησαν η Τουρκία, το Πακιστάν, το Κατάρ και η Ινδονησία. Κανείς δεν ξέρει τι συζητήθηκε πίσω από τις κλειστές πόρτες, όμως με τέτοιους φίλους ο Ερντογάν σίγουρα μπορεί να έχει την τεχνογνωσία για ένα πυρηνικό οπλοστάσιο.