Μια αληθινή πρακτορίστικη ιστορία υπονόμευσης

Παρακολουθώντας τις εξελίξεις στις ΗΠΑ και την υπερδύναμη να αποκαθηλώνει τον εαυτό της επιδιδόμενη σε μία φρενίτιδα αυτοκατάλυσης, στρεφόμενη κατά της ιστορίας της, των συμβόλων της, των προσωπικοτήτων που καθόρισαν την πορεία της, μου ήρθε στο νου ένα ρεπορτάζ που είχα κάνει παλαιότερα. Ήταν για έναν σοβιετικό πρώην υψηλόβαθμο πράκτορα ο οποίος είχε αυτομολήσει στη Δύση.

Ο Γιούρι Αλεξάντροβιτς Μπεζμένοφ ήταν επικεφαλής σε τμήμα ψυχολογικών επιχειρήσεων της KGB και σε μία σειρά διαλέξεων σε αμερικανικά πανεπιστήμια και άλλα ιδρύματα, μετά την αυτομόληση του, εξηγούσε τους τρόπους υπονόμευσης που χρησιμοποιούσε η τότε ΕΣΣΔ για να αποσταθεροποιήσει αντίπαλα κράτη, τις ΗΠΑ και τα άλλα Δυτικά στην Ευρώπη.

Ο Μπεζμένοφ εξήγησε στην ουσία το εγχειρίδιο για την εκτέλεση σιωπηρών μακροχρόνιων επιχειρήσεων διάβρωσης που διεξήγαγαν οι Σοβιετικοί κατά των αντιπάλων τους. Ακόμα και από τη σύνοψη που θα παραθέσω, νομίζω ο καθένας μπορεί να βγάλει συμπεράσματα για αυτά που συμβαίνουν και που έχουν συμβεί στις ΗΠΑ, στην Ευρώπη, στη χώρα μας και στη Δύση γενικώς…

Ο Γιούρι Αλεξάντροβιτς Μπεζμένοφ ο οποίος αυτομόλησε στη Δύση το 1970 δραπέτευσε ντυμένος χίπης. Έφτασε στην Αθήνα και τα υπόλοιπα ανέλαβε η αμερικανική πρεσβεία . Πέθανε το 1993 σε ηλικία πενήντα τεσσάρων ετών. Απολαύστε τον.

«Αν πάρουμε ολόκληρο τον προϋπολογισμό σε χρήμα και ανθρώπινο δυναμικό που η KGB δαπανά εκτός σοβιετικών συνόρων, θα ανακαλύψουμε ότι μόνο το 15% των χρημάτων αυτών πάει αποκλειστικά στην κατασκοπεία της KGB. Το υπόλοιπο 85% των πόρων δαπανάται στην υπονόμευση(…) Αυτός που θα υπονομεύσει είναι ο φοιτητής που έρχεται στο πλαίσιο ανταλλαγής φοιτητών, ο ηθοποιός, ο καλλιτέχνης, ένας δημοσιογράφος σαν κι εμένα, όπως ήμουν πριν από δέκα χρόνια. Η υπονόμευση είναι αμφίδρομη δραστηριότητα. Δεν μπορείς να υπονομεύσεις ένα λαό που δεν θέλει να υπονομευτεί(…)

Η υψηλότερη τέχνη του πολέμου είναι να μην πολεμάς καθόλου, αλλά να υπονομεύσεις οτιδήποτε έχει αξία στη χώρα του εχθρού σου, ώστε η αντίληψη της πραγματικότητας στο μυαλό του να διαστρεβλωθεί τόσο πολύ, σε σημείο που να μην σε θεωρεί καν εχθρό! Να πιστέψει ότι το δικό σου σύστημα, ο δικός σου πολιτισμός και τα δικά σου ήθη αποτελούν εναλλακτικές που όχι μόνο δεν τις απεχθάνεται, αλλά τις επιθυμεί και τις προτιμά από το να πεθάνει για τις δικές του. χρησιμοποιούμε για να περιγράψουμε τις δραστηριότητες για την καταστροφή πραγμάτων όπως η πίστη, η θρησκεία, το οικονομικό και πολιτικό σύστημα μιας χώρας (…)

Τι είναι η υπονόμευση; Αποτελείται από τέσσερα χρονικά στάδια: Το 1ο στάδιο της υπονόμευσης είναι το στάδιο που ονομάζεται “εκφυλισμός”. Η ίδια η λέξη λέει τι ακριβώς γίνεται. Χρειάζονται δεκαπέντε με είκοσι χρόνια για να εκφυλιστεί μια κοινωνία. Γιατί δεκαπέντε με είκοσι χρόνια; Γιατί τόσος χρόνος απαιτείται για να εκπαιδεύσεις μια γενιά, μια γενιά μαθητών ή παιδιών, για το χρονικό διάστημα κατά το οποίο διαμορφώνεται η ιδεολογία τους, η αντίληψη για τον κόσμο και η προσωπικότητά τους. Ούτε περισσότερο ούτε λιγότερο. Η διαδικασία διαρκεί δεκαπέντε με είκοσι χρόνια. Τι περιλαμβάνει; Περιλαμβάνει μεθόδους προπαγάνδας(…)Οι τομείς όπου διαμορφώνεται η κοινή γνώμη είναι η θρησκεία, το εκπαιδευτικό σύστημα, η κοινωνική ζωή, η δημόσια διοίκηση, τα σώματα ασφαλείας και, φυσικά, οι σχέσεις μεταξύ εργοδοτών και εργαζομένων, η οικονομία. (…) Στο στάδιο του “εκφυλισμού” δημιουργούνται τάσεις στην κοινωνία, οι οποίες είναι εντελώς αντίθετες με τα βασικά ήθη και αξίες της κοινωνίας.

Η εκμετάλλευση αυτών των τάσεων είναι ο στόχος του υπονομευτή(…)Στην περίπτωση της θρησκείας, καταστροφή, αλλοίωση, αντικατάσταση με διάφορα σεξιστικά δόγματα, που αποσπούν την προσοχή του ανθρώπου. Δεν έχει σημασία αν είναι ανόητα ή αφελή, αρκεί το κύριο θρησκευτικό δόγμα να αρχίσει σιγά σιγά να διαβρώνεται και να διαχωριστεί από το κύριο μέλημα του θρησκευτικού δόγματος, που είναι να φέρει τους ανθρώπους κοντά στον Θεό. (…)Στην εκπαίδευση, δημιουργείται αποπροσανατολισμός ώστε οι μαθητές να μην μαθαίνουν οτιδήποτε εποικοδομητικό, πραγματικό, αποτελεσματικό. (…)Στην κοινωνική ζωή, αντικατάσταση των παραδοσιακών οργανώσεων με ψεύτικες, αφαιρέστε τους την υπευθυνότητα και αντικαταστήστε τις σχέσεις μεταξύ ατόμων, ομάδων και κοινωνία με τεχνητά δημοκρατικά σώματα. (…)Σώματα ασφαλείας, κι αυτά διαβρώνονται. (…) Εργοδοτικές σχέσεις.

Στο στάδιο αυτό των δεκαπέντε – είκοσι χρόνων καταστρέφουμε τις παραδοσιακά θεσπισμένες σχέσεις των συλλογικών διαπραγματεύσεων μεταξύ εργοδοτών και εργαζομένων. (…) Από τη στιγμή, λοιπόν, που φέρνετε μια χώρα στο σημείο του εκφυλισμού, όπου τίποτα πια δεν λειτουργεί, στο σημείο όπου κανείς δεν γνωρίζει το σωστό από το λάθος(…)Έρχεται το δεύτερο στάδιο τώρα, η αποσταθεροποίηση. Αποσταθεροποίηση όλων των σχέσεων, ιδρυμάτων, οργανισμών στη χώρα του εχθρού σου. (…)

Αφήνεις τον εχθρό να το κάνει μόνος του. Η περιοχή εφαρμογής είναι η ίδια, με τη μόνη διαφορά ότι σε αυτό το στάδιο οι ενέργειες των πρακτόρων δεν γίνονται αντιληπτές. Δεν υπάρχει παράβαση του νόμου όταν ένας καθηγητής που πρόσφατα γύρισε από τη Ρωσία εισάγει μια ημερίδα για τη διδασκαλία μαρξισμού – λενινισμού σ’ ένα κολέγιο στην Καλιφόρνια, για παράδειγμα. Κανείς δεν θα τον συλλάβει στην πόρτα του σπιτιού του. Αυτό που κάνει δεν θεωρείται ούτε καν ηθικό έγκλημα. (…)Οικονομία: Ριζοσπαστικοποίηση των διαδικασιών διαπραγμάτευσης της εργασίας. Στο επίπεδο του εκφυλισμού μπορούμε ακόμα να πετύχουμε συμβιβασμό μεταξύ εργοδοτών και εργαζομένων, ίσως με τη βοήθεια κάποιου τρίτου. Στο στάδιο της αποσταθεροποίησης δεν μπορούμε ούτε και με τα μέλη της ίδιας της οικογένειάς μας να κάνουμε συμβιβασμούς. (…)

Όχι συμβιβασμοί. Πόλεμος, πόλεμος, πόλεμος. Οι φυσιολογικά εγκαθιδρυμένες σχέσεις μεταξύ των μελών της κοινωνίας αποσταθεροποιούνται. Οι σχέσεις μεταξύ μαθητών και καθηγητών στα σχολεία και στα πανεπιστήμια καταλήγουν σε καβγάδες(…)

Η κοινωνία γίνεται όλο και πιο ανταγωνιστική. Μεταξύ ατόμων, ομάδων και το σύνολο της κοινωνίας. (…) Μπορεί να είναι μαύροι εναντίον λευκών, δεν έχει σημασία ποια είναι η διαχωριστική γραμμή, αρκεί οι ομάδες αυτές να έρχονται σε αντιπαράθεση. Αυτή είναι η αποσταθεροποίηση. Οι αδρανείς πράκτορες γίνονται ηγέτες των κινημάτων αποσταθεροποίησης. Μερικές φορές χρηματοδοτούνται από διάφορα ιδρύματα για το “δίκαιο αγώνα τους”. Ανθρώπινα δικαιώματα, δικαιώματα γυναικών, δικαιώματα μεταναστών. (…)

Η διαδικασία της αποσταθεροποίησης συνήθως οδηγεί κατευθείαν στο 3ο στάδιο, αυτό της κρίσης. Η διαδικασία ξεκινά όταν οι επίσημοι οργανισμοί του κράτους δεν μπορούν πια να λειτουργήσουν. Καταλήγουμε, λοιπόν, στο να έχουμε τεχνητούς οργανισμούς που επιβάλλονται στην κοινωνία. Μη εκλεγμένες επιτροπές, περίεργες ομάδες που ισχυρίζονται ότι ξέρουν τι χρειάζεται για να σωθεί η κοινωνία. (…) Κρίση έχουμε όταν η κοινωνία δεν μπορεί πλέον να λειτουργήσει παραγωγικά. Καταρρέει. (…)

Το τέταρτο στάδιο είναι η εξομάλυνση(…) Στο στάδιο αυτό οι αυτοδιορισμένοι ηγέτες της κοινωνίας δεν χρειάζονται άλλες επαναστάσεις πια. Το στάδιο αυτό είναι το αντίθετο της αποσταθεροποίησης. Είναι η προσπάθεια σταθεροποίησης της χώρας. Και τώρα όλοι αυτοί οι επαναστάτες, ακτιβιστές, συνδικαλιστές, απελευθερωτές, ομοφυλοφιλικοί επαναστάτες, οι καθηγητές, οι μαρξιστές – λενινιστές εξοντώνονται, με φυσική εξόντωση μερικές φορές. Εξυπηρέτησαν το σκοπό τους. δεν τους χρειαζόμαστε πια. Οι νέοι ηγέτες θέλουν σταθερότητα. Για να εκμεταλλευτούν τη νίκη τους. Όχι άλλοι επαναστάτες.»

Ελπίζω να απολαύσατε τον Γιούρι Αλεξάντροβιτς Μπεζμένοφ. Αν όλα αυτά σας θυμίζουν κάτι, δίκιο έχετε, δεν είναι ιδέα σας.