Γιάννη Αντετοκούνμπο, λυπάμαι…

Ο Γιάννης Αντύπας στο νέο του blog στο pagenews.gr γράφει για την ρατσιστική επίθεση που δέχτηκε ο Γιάννης Αντετοκούνμπο από τον σύμβουλο του υπουργείου Παιδείας και σχολιάζει τις δηλώσεις του Έλληνα αθλητή για την Ελλάδα.

Προφανώς και δεν μπορεί να γίνει ανεκτή η αντίδραση του κ. καθηγητή. Πολύ καλά έκανε η κυρία Κεραμέως και του έκοψε τη «μπάλα». Αλλά, αγαπητέ Γιάννη, φοβάμαι ό,τι και εσύ στη συνέντευξή σου έκανες μερικά… φάουλ. Προφανώς και υπάρχει ρατσισμός στην Ελλάδα. Σε όλες τις χώρες υπάρχει. Φυλετικός ρατσισμός, θρησκευτικός, ρατσισμός κατά των χοντρών, των κοντών κοκ. Το θέμα είναι τι επιλέγεις να τονίσεις όταν περιγράφεις μια κατάσταση. Επίσης στην Ελλάδα υπάρχουν νόμοι. Για τη νόμιμη μετανάστευση, την παράνομη μετανάστευση κοκ. Παρότι παιδί παράνομων μεταναστών Γιάννη γεννήθηκες σε κρατικό ελληνικό μαιευτήριο. Πήγες σε δημόσιο ελληνικό σχολείο. Έμαθες «μπάλα» σε ελληνικούς συλλόγους. Και εσύ Γιάννη την τίμησες τη χώρα σου. Πήγες στον ελληνικό στρατό. Έπαιξες με την εθνική ομάδα. Μίλησες θερμά για την Ελλάδα. Μας έκανες όλους περήφανους.

Αλλά, φοβάμαι Γιάννη πως παρασύρθηκες από το κλίμα στις ΗΠΑ και αδικείς στην τελευταία σου συνέντευξη την Ελλάδα.

Την πατρίδα σου Γιάννη. Στα αλήθεια Γιάννη πρώτη φορά μαύρο οδηγό είδες στις ΗΠΑ; Εγώ στο πανηγύρι της Παναγιάς στην Καλλιθέα μόνο με μαύρους οδηγούς συνεννοούμαι εδώ και αρκετά χρόνια, καθώς διπλοπαρκάρουν και δε μπορώ να φύγω αν δεν τους παρακαλέσω να μετακινήσουν τα οχήματά τους. Προχθές τράκαρα με φιλιππινέζο. Μου έδωσε τα στοιχεία του, του έδωσα τα δικά μου και το ανέλαβαν το θέμα οι ασφαλιστικές. Γιάννη λυπάμαι, αλλά έκανες φάουλ. Δεν θα είναι κακό κάποια στιγμή να το παραδεχτείς. Όταν θα δεις τα πράγματα πιο καθαρά. Γιατί Γιάννη τίμησες την Ελλάδα, αλλά και η Ελλάδα σε έχει τιμήσει. Πίνουμε νερό στο όνομά σου Γιάννη. Είσαι παράδειγμα για πολλά παιδιά. Και χάρις στο ταλέντο και τον αγώνα σου είσαι πλέον παράδειγμα για κάθε παιδί σε κάθε χώρα του κόσμου.

Από εκεί ψηλά που έχεις φτάσει Γιάννη πρέπει να ενώνεις και όχι να διχάζεις.

Γιατί, μπορεί να μην το σκέφτηκες, αλλά έδωσες την ευκαιρία σε κάποιους ακραίους να βγάλουν την μαυρίλα της ψυχής τους. Για αυτό στενοχωρήθηκα Γιάννη. Πίστευα πως είχες την ωριμότητα να μη γίνεσαι έρμαιο σε στερεότυπα. Να βλέπεις τα πράγματα πιο καθαρά από την κορυφή του κόσμου. Ειλικρινά δεν περίμενα να βλέπεις πιο μικρή από όσο πράγματι είναι την πατρίδα σου. Δε θα ήθελα να πιστέψω Γιάννη ό,τι το έκανες για λόγους εντυπώσεων. Πιστεύω ότι παρασύρθηκες. Θα έχεις πολλές φορές την ευκαιρία να το διορθώσεις. Και αποφάσισα να σου γράψω αυτό το γράμμα, αυτή την ανοιχτή επιστολή, γιατί δε θέλω να έχεις στα αυτιά σου μόνο εκείνους που σε βρίζουν ή τους άλλους που σε γλείφουν. Γιατί πολλοί στεναχωρήθηκαν από όσα είπες, αλλά δεν το είπαν δημόσια φοβούμενοι πως μπορεί να παρεξηγηθούν.

Προσωπικά δεν έχω καμία ανασφάλεια για τα δημοκρατικά μου αισθήματα. Δεν έχω καμία ανασφάλεια πως έχω ίχνος ρατσισμού μέσα στη ψυχή μου. Είμαι πατριώτης, αλλά όχι εθνικιστής. Δεν έχω κανέναν φανατισμό. Τους μόνους ανθρώπους που δε μπορώ είναι τους φανατικούς. Για αυτό Γιάννη εγώ δε μπόρεσα να κρατήσω για τον εαυτό μου τη λύπη μου. Γιατί εκτός από εκείνους που σε γλείφουν και τους άλλους που σε μισούν για το χρώμα σου υπάρχουν και οι πολλοί που σε θαυμάζουν για αυτό που είσαι. Ένας μαύρος Έλληνας. Όπως θα θαύμαζαν και έναν λευκό Νιγηριανό. Όπως θαυμάζουν έναν λευκό Έλληνα που κάνει κάτι σωστό. Και έναν μαύρο Νιγηριανό επίσης. Όλοι έχουμε μια καταγωγή Γιάννη. Για να είναι ο κόσμος πιο «πλούσιος». Όχι για να είναι διχασμένος. Αυτή είναι η ομορφιά. Αυτή είναι η ασχήμια. Είναι θέμα επιλογής, λοιπόν, για ποιο κόσμο δουλεύει ο καθένας.