Διάλογος ή παράλληλοι μονόλογοι;

Η Τουρκία θέλει να τα συζητήσουμε όλα (τα δικά μας). Εμείς λέμε ότι συζητάμε μόνο για την ΑΟΖ και την υφαλοκρηπίδα. Το ερώτημα είναι πόσο θα αντέξουν οι δύο χώρες να κάνουν η μία ότι δεν ακούει την άλλη. Ειδικά από τη στιγμή που ο… διάλογος (με πολεμικά πλοία και αεροσκάφη) στο Αιγαίο έχει πλέον επεκταθεί στη Νοτιοανατολική Μεσόγειο και το Λιβυκό Πέλαγος. Σε κάθε περίπτωση, το στοιχειώδες για την Ελλάδα είναι πως αν θέλει ειρήνη θα πρέπει να προετοιμάζεται για πόλεμο.

Η χώρα έχει ανάγκη από εθνική στρατηγική, που θα αυξήσει τους συντελεστές ισχύος: τον πληθυσμό, την κοινωνική συνοχή, την οικονομία, τις ένοπλες δυνάμεις κοκ. Μέχρι να ξεκινήσει ο διάλογος με την Άγκυρα, η Αθήνα υποχρεούται να κάνει διάλογο στο εσωτερικό της. Ώστε πολιτικές δυνάμεις και πολίτες να αποφασίσουν τα επόμενα βήματα.

Αλλιώς, όταν χάσουμε, είτε στο τραπέζι του διαλόγου, είτε στο πεδίο της μάχης, θα αναζητούμε το ποιος έφταιγε. Μόνο που τότε ελάχιστη σημασία θα έχει.

Με τον πλανήτη ολόκληρο να εισέρχεται σε μία νέα φάση, με αναδυόμενες δυνάμεις να απειλούν την κυριαρχία των μεγάλων του 20ου αιώνα έχει έρθει η ώρα η Ελλάδα να συζητήσει το πως βλέπει το μέλλον της. Ποιος θέλει να είναι ο ρόλος στη διεθνή σκηνή και η θέση της στο διεθνή καταμερισμό εργασίας. Τι θέλουμε να παράγουμε; Τι θα προσφέρουμε εμείς στον κόσμο και τι ζητάμε από τον κόσμο;

Η χειρότερη επιλογή που έχουμε να κάνουμε είναι να κλείσουμε αυτιά και μάτια στις διεθνείς εξελίξεις και να κλειστούμε στους εαυτούς μας. Να μοιράζουμε αυξήσεις, να κάνουμε προσλήψεις και να χαλάμε λεφτά που δεν έχουμε. Γιατί, παρά τα δέκα χρόνια μνημονίων, εξακολουθούμε να είμαστε εξαρτημένοι από τα δανεικά.

Να προετοιμαστούμε για τα χειρότερα που έρχονται

Ο χειμώνας που έρχεται θα είναι δύσκολος. Αυτό δείχνουν τα στοιχεία μέχρι στιγμής. Ο τουρισμός δεν πάει όσο καλά θα θέλαμε και ο κορωνοϊός κάνει αντεπίθεση. Ο συνδυασμός είναι εκρηκτικός. Λιγότερα έσοδα, περισσότερη ανασφάλεια. Περισσότερα εμπόδια για την επιστροφή στην ομαλότητα. Και πάλι το χειρότερο που μπορούμε να κάνουμε είναι να… κοιτάξουμε αλλού. Όχι μόνο δε θα αλλάξει τίποτα, αλλά τα πράγματα θα χειροτερέψουν. Και τα δις από την Ευρώπη δεν είναι ακόμη έτοιμα για να έρθουν και να μας σώσουν. Αλήθεια, τι ειρωνεία; Για εκείνους που χόρευαν στο Σύνταγμα με το περίφημο «όχι» στο δημοψήφισμα – παρωδία της κυβέρνησης Τσίπρα.

Στις διεθνείς σχέσεις μπορεί οι παράλογοι μονόλογοι να είναι μία επιλογή. Με την ελπίδα ότι θα έρθουν καλύτερες μέρες. Αρκεί να προσπαθείς για αυτές. Αλλά, στο εσωτερικό μιας κοινωνίας οι παράλληλοι μονόλογοι είναι πιο επικίνδυνοι. Δεν βγάζουν πουθενά και δεν υπάρχουν… καλύτερες μέρες για τους μισούς και χειρότερες για τους άλλους μισούς. Προφανώς και κάποιοι θα γλιτώσουν, αλλά οι πολλοί θα μοιραστούν την μοίρα της χώρας. Στον εσωτερικό δεν υπάρχουν εμείς και άλλοι. Είμαστε εμείς και εμείς. Ελπίζω κάποτε να το καταλάβουν όλοι αυτό.