Ντίνος Χριστιανόπουλος: Τα ποιήματά που μίλησαν για το πάθος και τον εφήμερο έρωτα

Ντίνος Χριστιανόπουλος: Αποχαιρετάμε τον μεγάλο ποιητή θυμίζοντας κάποια από τα ποιήματά του. Σε αυτά κυριαρχούν η εφήμερη ομοφυλοφιλική σχέση και το ερωτικό πάθος που οδηγεί στην ταπείνωση και στη μοναξιά, αλλά πολλές φορές ειδωμένα μέσα από μια κοινωνική οπτική.

Ο Ντίνος Χριστιανόπουλος έφυγε χθες από τη ζωή σε ηλικία 89 ετών. Τα συλλυπητήρια μηνύματα ήρθαν  από όλον τον καλλιτεχνικό και πολιτικό κόσμο, αν και ο ίδιος μάλλον θα τα ειρωνευόταν αν μπορούσε να τα ακούσει. Δεν του άρεσαν καθόλου οι τιμητικές διακρίσεις και τα βραβεία και αρνήθηκε κάμποσα. Δεν τον ενδιέφερε επίσης να φαίνεται «καθώς πρέπει», ήταν ιδιαίτερα αθυρόστομος και εξαιρετικά δημοφιλής στους νέους ανθρώπους. Έδινε εύκολα συνεντεύξεις σε νέα παιδιά και δύσκολα σε δημοσιογράφους με κάμερες.

«Είμαι εναντίον της κάθε τιμητικής διάκρισης απ’ όπου και αν προέρχεται. Δεν υπάρχει πιο χυδαία φιλοδοξία από το να θέλουμε να ξεχωρίζουμε. Αυτό το απαίσιο “ὑπείροχον ἔμμεναι ἄλλων”, που μας άφησαν οι αρχαίοι».

Πάνω απ΄ όλα όμως ήταν ένας μεγάλος ποιητής που μίλησε ανοιχτά για την ομοφυλόφιλο έρωτα σε μια περίοδο που κάθε άλλο παρά εύκολο ήταν. Σημάδεψε με το έργο του τα ελληνικά γράμματα και αφήνει πίσω του πλούσια παρακαταθήκη. Ο Ντίνος Χριστιανόπουλος ήταν ένας σπουδαίος ποιητής και ένας αληθινός άνθρωπος, γι αυτό και ο θάνατός του συγκίνησε τόσους πολλούς.

Το προσωπικό ποιητικό του ύφος διακρινόταν και από τις επιρροές που είχε από τον Κ.Π.Καβάφη και τον Τ. Σ. Έλιοτ, ειδικά στην πρώτη ποιητική συλλογή του, «Εποχή των ισχνών αγελάδων», 1950. Κυνηγήθηκε πολύ από το κοινωνικό κατεστημένο της εποχής όπως, για παράδειγμα, όταν κόντεψε να συλληφθεί από τη χούντα λόγω της άρνησης του να παραλάβει σχετικό βραβείο για ένα πεζό του έργο τον «Χιλιαστή». 

Τα τελευταία χρόνια ήταν καταβεβλημένος από τις αλλεπάλληλες περιπέτειες της υγείας του. «Δεν θέλω και πολύ τις αυτοβιογραφίες» έλεγε, «γιατί μου δίνουν την εντύπωση ότι ξόφλησα κι ότι δεν έχω πια να κάνω τίποτα άλλο παρά να βυθίζομαι στις αναμνήσεις…».

Εδώ θα παρουσιάσουμε κάποια από τα ποιήματά του, μερικά από τα οποία έγιναν και τραγούδια. Αν και αυτό δεν του άρεσε πολύ, καθώς όπως έλεγε η μουσική υποβιβάζει την ποίηση. Παρόλα αυτά το όνομά του συνδέθηκε με το έργο σπουδαίων καλλιτεχνών, όπως ο Μάνος Χατζιδάκις, ο Σταύρος Κουγιουμτζής και ο Διονύσης Σαββόπουλος.

Τι να τα κάνω τα τραγούδια σας

Τί νὰ τὰ κάνω τὰ τραγούδια σας ποτὲ δὲ λένε τὴν ἀλήθεια ὁ κόσμος ὑποφέρει καὶ πονᾷ κι ἐσεῖς τὰ ἴδια παραμύθια

Τί νὰ τὰ κάνω τὰ τραγούδια σας εἶναι πολὺ ζαχαρωμένα ταιριάζουν σὲ σοκολατόπαιδα μὰ δὲ ταιριάζουνε γιὰ μένα.

Όταν σε περιμένω

Ὅταν σὲ περιμένω καὶ δὲν ἔρχεσαι, ὁ νοῦς μου πάει στοὺς τσαλακωμένους, σ᾿ αὐτοὺς ποὺ ὧρες στέκονται σὲ μία οὐρά, ἔξω ἀπὸ μία πόρτα ἢ μπροστὰ σ᾿ ἕναν ὑπάλληλο, κι ἐκλιπαροῦν μὲ μία αἴτηση στὸ χέρι γιὰ μία ὑπογραφή, γιὰ μία ψευτοσύνταξη. Ὅταν σὲ περιμένω καὶ δὲν ἔρχεσαι, γίνομαι ἕνα με τοὺς τσαλακωμένους.

Έρωτας

Νὰ σοῦ γλείψω τὰ χέρια, νὰ σοῦ γλείψω τὰ πόδια – ἡ ἀγάπη κερδίζεται μὲ τὴν ὑποταγή. Δὲν ξέρω πῶς ἀντιλαμβάνεσαι ἐσὺ τὸν ἔρωτα. Δὲν εἶναι μόνο μούσκεμα χειλιῶν, φυτέματα ἀγκαλιασμάτων στὶς μασχάλες, συσκότιση παραπόνου, παρηγοριὰ σπασμῶν. Εἶναι προπάντων ἐπαλήθευση τῆς μοναξιᾶς μας, ὅταν ἐπιχειροῦμε νὰ κουρνιάσουμε σὲ δυσκολοκατάχτητο κορμί.

Με κατάνυξη

Ἔλα νὰ ἀνταλλάξουμε κορμὶ καὶ μοναξιά. Νὰ σοῦ δώσω ἀπόγνωση, νὰ μὴν εἶσαι ζῷο, νὰ μοῦ δώσεις δύναμη, νὰ μὴν εἶμαι ράκος. Νὰ σοῦ δώσω συντριβή, νὰ μὴν εἶσαι μοῦτρο, νὰ μοῦ δώσεις χόβολη, νὰ μὴν ξεπαγιάσω. Κι ὕστερα νὰ πέσω μὲ κατάνυξη στὰ πόδια σου, γιὰ νὰ μάθεις πιὰ νὰ μὴν κλωτσᾶς.

Τέλος

Τώρα ποὺ βρῆκα πιὰ μίαν ἀγκαλιά, καλύτερη κι ἀπ᾿ ὅ,τι λαχταροῦσα, τώρα ποὺ μοῦ ῾ρθαν ὅλα ὅπως τὰ ῾θελα κι ἀρχίζω νὰ βολεύομαι μὲς στὴν κρυφὴ χαρά μου, νιώθω πὼς κάτι μέσα μου σαπίζει.

Εγκαταλείπω την ποίηση

Εγκαταλείπω την ποίηση δε θα πει προδοσία, δε θα πει ανοίγω ένα παράθυρο για τη συναλλαγή. Τέλειωσαν πια τα πρελούδια,  ήρθε η ώρα του κατακλυσμού.| Όσοι δεν είναι αρκετά κολασμένοι πρέπει επιτέλους να σωπάσουν, να δουν με τι καινούριους τρόπους μπορούν να απαυδήσουν τη ζωή. Εγκαταλείπω την ποίηση δε θα πει προδοσία. Να μη με κατηγορήσουν για ευκολία, πως δεν έσκαψα βαθιά, πως δε βύθισα το μαχαίρι στα πιο γυμνά μου κόκαλα. όμως είμαι άνθρωπος κι εγώ, επιτέλους κουράστηκα, πως το λένε, κούραση πιο τρομαχτική από την ποίηση υπάρχει; Εγκαταλείπω την ποίηση δε θα πει προδοσία. Βρίσκει κανείς τόσους τρόπους να επιμεληθεί την καταστροφή του.