Νέα αρχή

Με το ημερολόγιο να δείχνει τέλη Αυγούστου 2020, με τον πλανήτη ολόκληρο σε αναζήτηση νέας οικονομικής, πολιτικής και περιβαλλοντικής ισορροπίας, με τη χώρα μας σε ύφεση, την κοινωνία και τον πληθυσμό μας σε κάμψη, είναι το λιγότερο πολυτέλεια ο διχασμός. Από τις γιορτές για τον εμφύλιο μέχρι τις μάσκες. Δεν έχει νόημα πια να χωρίζονται οι Έλληνες σε στρατόπεδα.

Είμαστε λίγοι και αν θέλουμε να επιβιώσουμε θα πρέπει να συνεργαστούμε, χωρίς αυτό να σημαίνει κατάργηση των διαφορών ή ακόμη και των διαχωριστικών γραμμών. Δε γίνεται και δεν πρέπει κανείς να επιχειρεί να καταργήσει την ανθρώπινη φύση και τις διαφορετικές δυναμικές που αναπτύσσονται στις ανθρώπινες κοινωνίες. Άλλο αυτό και άλλο να είμαστε συνεχώς έτοιμοι να πιαστούμε στα χέρια και να ανταλλάσσουμε βαριές κουβέντες στα κοινωνικά δίκτυα.

Τα κόμματα θα πρέπει πρώτα να δώσουν το παράδειγμα.

Είναι αδιανόητο να βγάζουν ανακοινώσεις στις οποίες οι μεν να κατηγορούν τους δε για προδότες. Είναι τραγικό. Δεν είναι λογικό όσοι διαφωνούν μαζί μας να είναι κλέφτες, προδότες και γενικά κακοί άνθρωποι. Δεν είναι σοβαρή αυτή η προσέγγιση. Ανήκει στο παρελθόν. Είναι ευθύνη του πολιτικού κόσμου να ευθυγραμμιστεί με το ημερολόγιο. Με τις συνθήκες του 21ου αιώνα. Αλλιώς οι πολιτικοί μας δε θα μπορέσουν να ανταποκριθούν στις προκλήσεις του.

Το ζητούμενο είναι να μην πάρουν και τη χώρα μαζί τους. Γιατί, η γεωγραφική μας θέση δε μας επιτρέπει την πολυτέλεια να έχουμε πολιτικό προσωπικό κατώτερο των περιστάσεων. Και πάνω απ’ όλα δεν έχουμε την πολυτέλεια να έχουμε πολίτες κατώτερων των περιστάσεων. Από τους πολίτες ξεκινούν όλα και εκεί τελειώνουν.

Έχει έρθει η ώρα όλοι μας να κάνουμε μία νέα αρχή. Ξεκινώντας από τα βασικά. Να μη βλέπουμε ως εχθρό ή απειλή όποιον δεν είναι ακριβώς ίδιος με εμάς. Βασικά όποιον δε μας κάνει τις χάρες. Οφείλουμε όλοι μας να δούμε ξανά και τα θέλω μας. Τις υποχρεώσεις εκτός από τα δικαιώματά μας. Δεν έχει νόημα απλά κάποιοι να επιμένουν μόνο να ζητούν.

Το αδιέξοδο είναι κοντά. Αυτό το «τρένο» δε μπορεί να πάει μακριά. Δεν υπάρχουν ράγες. Δεν υπάρχει προσωπικό που να βάζει τις ράγες για να ταξιδεύουν ορισμένοι χωρίς εισιτήριο. Δεν πρόκειται για ιδεολογική θέση. Προκύπτει από μία απλή ανάγνωση της πραγματικότητας.

Έχει έρθει η ώρα όλοι να δούμε ξανά το ρόλο μας.

Δεν είναι δυνατόν να βλέπουμε στα δελτία ειδήσεων δασκάλα να προσπαθήσει να εξηγήσει ότι δεν είναι δουλειά της να επιβλέπει την τήρηση των μέτρων για την αντιμετώπιση της πανδημίας από τους μαθητές. Στα αλήθεια τώρα; Αν δεν είναι δουλειά του δασκάλου να μάθει στους μικρούς Έλληνες πώς να προστατευθούν ποιανού είναι; Αν δεν είναι δουλειά του δασκάλου η επιτήρηση των μαθητών ποιανού είναι; Είναι παράλογο να συνεχίζουν ορισμένοι να αντιμετωπίζουν κάθε αλλαγή ως νέο καθήκον και επιβάρυνση. Δε μπορεί να μην καταλαβαίνουν ότι αυτή ακριβώς είναι η δουλειά τους και να προκαλούν την κοινωνία.